De Nederlandse Arenda wil met haar gezin de oorlog in Oekraïne ontvluchten: 'Als de bruggen dicht zijn kunnen we niet meer naar het westen'

De Nederlandse Arenda woont al 21 jaar in Oekraïne en maakte al twee revoluties en een oorlog mee. Maar de huidige dreiging is voor haar toch reden met haar gezin te vertrekken.

Met haar Oekraïense man Andrej woont Arenda Vasilenko in Brovary, een kleine stad op 10 kilometer van de hoofdstad Kiev. Ze runt er een eetcafé, waar jongeren met autisme aan het werk worden geholpen.

Heel dichtbij

"Op dit moment is het rustig, al 4 uur lang hoor ik geen knallen, dus dat is even rustig", vertelt ze over de telefoon. "In een van de appgroepen hoor ik dat hele dorpjes al ingenomen worden. Soms zonder schieten. Gewoon hupsakee: wij zijn hier de baas."

Vanochtend werden ze opgeschrikt door een enorme explosie. "Op 5 kilometer afstand", zegt ze. "Je hebt hier legerafdelingen en kazernes waar allemaal materieel staat. Dat was die grote knal vanmorgen, één grote rookpluim, dat was heel dichtbij."

Vertrekken

Het is voor Arenda reden om met haar gezin te vertrekken, in elk geval richting het westen van Oekraïne. "We hebben alle activiteiten stilgelegd wat betreft ons inclusieve restaurant en onze dagbesteding voor mensen. We hebben iedereen gezegd thuis te blijven. De salarissen worden vooruitbetaald."

De rust zegt ze te bewaren met gebed. "We zijn echt christenen en hebben met de kinderen uit de Bijbel gelezen. Psalm 91, dat is echt voor dit soort situaties. Het is niet de eerste keer dat we op God moeten vertrouwen. Maar je bent mens, dus een knal is een knal."

Kinderen tot rust brengen

"We zijn nu al de hele ochtend aan het inpakken, met elke knal moeten we de kinderen tot rust brengen", schetst ze de situatie. "Mijn schoonvader heeft alzheimer en loopt rond van: wat gebeurt er, moet ik op het huis passen? Die hebben we ook maar achter een film gezet."

"We hebben wel heel eerlijk tegen de kinderen gezegd: het is oorlog en het kan zijn dan we niet meer terugkomen in dit huis. We hebben vier rugzakken volgestouwd met spullen, diploma's, medailles en speelgoed."

Niet in paniek raken

Tegen de rit ziet ze wel op, maar ze heeft zich vast voorgenomen rustig te blijven. "Als we gaan rijden ben je nergens veilig, menselijkerwijs. We maken ons zorgen over de bruggen. Als die dicht zijn kunnen we niet over de Dnjepr en dus niet naar het westen."

"We hebben hier mensen die 8 jaar geleden uit het oosten zijn geëvacueerd, die hebben het al eerder meegemaakt", vervolgt ze. "Ik had een collega aan de telefoon die zegt: 'Het allerbelangrijkste is niet in paniek raken, het verstand erbij houden, alles rustig doen'. Dat is een ervaringsdeskundige, dat helpt wel."

'Een kapitein mag het schip niet verlaten'

Dat ze vertrekken is moeilijk voor haar, maar ook vooral haar man, legt ze uit. "Een kapitein mag het schip niet verlaten. Maar hij wil ook zijn gezin in veiligheid brengen. In principe gaan we morgenochtend rijden, maar het zou kunnen dat mijn man en ik teruggaan, als we weten dat de kinderen veilig zijn."

"Ik denk niet dat we gelijk naar Nederland gaan", besluit ze. "Ik denk dat we naar het westen van Oekraïne gaan en van daaruit proberen dingen te regelen. En dan kijken we wel verder. Maar alles kan zomaar veranderen."