Man van Natalia raakte vermist aan front in Oekraïne, maar kwam terug: 'Kon alleen maar huilen, tranen van geluk'

Sinds de oorlog in Oekraïne begon, woont Natalia (51) samen met haar moeder, dochter en kleinzoon in Nederland. Natalia's man Serhii vocht aan het front, totdat hij vermist raakte.

Natalia weet het nog goed: ze was aan het werk bij restaurant T-Bone in het Overijsselse Enter. Ze stond in de spoelkeuken toen ze werd gebeld door de commandant van haar man Serhii.

'Allemaal in tranen'

"Hij vertelde dat Serhii als vermist was opgegeven." Dat kwam niet helemaal uit het niets, vertelt ze achteraf. "Ik wist wel dat hij met iets gevaarlijks bezig was. Begon meteen te huilen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan."

Natalia's baas Anneke Roetgering kan zich dat moment nog goed herinneren. "Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk. Het was voor ons schrikken, maar voor haar natuurlijk helemaal. We waren allemaal in tranen."

'Niemandsland'

Er braken spannende dagen aan voor Natalia en haar gezin. De Oekraïense commandant van het peloton van haar echtgenoot kon geen enkele informatie geven over wat er gebeurd was, of waar Serhii vermist was geraakt.

Het gezin zat in een soort 'niemandsland', meer dan 2.000 kilometer van huis. Zonder dat ze wisten waar hun geliefde Serhii was gebleven. "Ik dacht altijd dat vermissing het allerergste zou zijn wat me kon overkomen. Maar mijn dochter zei: 'Mama, het ergste is als iemand er niet meer is, nu is er nog hoop.'"

Achtergebleven in Koersk

Na een paar dagen kwam er een verlossend telefoontje van de commandant: Natalia's man was nog in leven. De ontlading was groot. "Ik kon alleen maar huilen, tranen van geluk. Hij leefde nog!" Maar Serhii was nog niet veilig. Hij was alleen achtergebleven in de door het Oekraïense leger bezette Russische provincie Koersk.

"Eerst waren er mortieren, daarna kamikaze-drones. Alles stond in brand, alles werd vernietigd", vertelt hij daar zelf over. Hij had zich in een schuurtje verstopt. Zijn collega-soldaten waren meegenomen door de Russen. Uren later kwam hij weer tevoorschijn. "Dwars door een moeras kwam ik weer op ons eigen grondgebied terecht."

'Zelfs 2 uur is de moeite'

Toen Natalia haar man zelf aan de lijn kreeg, vertelde hij dat hij 3 dagen verlof had gekregen. Ze nam impulsief een besluit. "Ik moest hem zien, we hadden beiden zoveel meegemaakt, ik moest naar hem toe." Ze stapte in een busje richting Oekraïne om Serhii te verrassen. Onderweg verklaarden medereizigers haar voor gek. "'Wie gaat er nu meer dan 30 uur in een bus zitten voor een bezoekje van 2 dagen aan je thuisland?', zeiden ze."

"Ze vonden het dom dat ik voor 2 dagen wilde gaan om hem te zien, maar voor mij is zelfs 2 uur samen al de moeite. Om elkaar te omarmen, te knuffelen." Het weerzien zal ze nooit meer vergeten. "We hadden nog nooit zoiets meegemaakt, we waren zo blij dat we elkaar weer zagen. Hij zei: 'Alles is goed, ik leef nog. Alles is goed.'"

'Gebieden winnen we later wel terug'

Inmiddels is Natalia alweer maanden terug in Enter en haar man vecht nog steeds aan het front. De zorgen blijven. Zij en haar familie hopen dat er binnenkort vrede komt, zelfs als dit betekent dat Oekraïne gebieden moet afstaan. Ze hoopt vurig dat de nieuwe president van de Verenigde Staten, Donald Trump, zijn woord houdt en op korte termijn voor een akkoord gaat zorgen.

"Ik denk en hoop nog steeds dat hij deze oorlog kan stoppen. Je moet tenslotte ergens in geloven. Ik wil dat er vrede komt, zodat er geen mensen meer doodgaan. En die bezette gebieden, die gaan we later wel terugwinnen." De familie wil vooral terug naar huis. Terug naar hun eigen appartement en hun oude leven. "Dan wordt het er weer warm, want nu is het daar erg koud geworden."

Bereid tot overleg met Rusland

De Oekraïense president Zelensky zei eerder deze week in een interview met de Britse presentator Piers Morgan dat hij onder voorwaarden bereid is tot diplomatiek overleg met Rusland, om een einde te maken aan de oorlog tegen zijn land.

Hij wil 'desnoods' met de Russische president Poetin onderhandelen 'als dat de enige manier is waarop we het volk van Oekraïne vrede kunnen brengen en niet nog meer mensen verliezen.' Bij die onderhandelingen zou ook een Europese en Amerikaanse afvaardiging aanwezig moeten zijn.