Karin werkt in een Italiaans ziekenhuis en waarschuwt Nederland: 'Blijf thuis, want dit is niet te doen'

De Nederlandse Karin werkt in een klein ziekenhuis in Italië. De werkomstandigheden zijn voor het zorgpersoneel daar erg zwaar. Ze maakt zich zorgen over de situatie in Nederland. "Ik vraag me af: hebben zij het wel in de gaten?"

Karin Bröring is een Nederlandse anesthesist. Momenteel werkt ze in een ziekenhuis in Italië. De periode sinds de coronacrisis is uitgebroken noemt ze 'surreëel'. "Het is een absurde tijd, het lijkt net of het niet echt gebeurt. Dan denk je: 'Morgen is het over'. Dat is natuurlijk niet zo."

Patiënten naar huis om ruimte te maken

"Het gaat zo snel. In 10 dagen hebben we zeventig patiënten opgenomen. Gisteren hadden we acht patiënten die aankwamen, eergisteren tien. En daar zitten ook jonge mensen tussen", vertelt Karin. In het ziekenhuis waar zij werkt is al sprake van ruimtetekorten. "Gisteren moesten we verplicht op zoek naar patiënten die we naar huis konden sturen, of een andere plek waar ze geïsoleerd opgenomen konden worden. Omdat er andere patiënten opgenomen moesten worden."

De werkomstandigheden voor het medisch personeel zijn zwaar. "Gisteren was een van de moeilijkste dagen, toen waren we met z'n tweeën en moesten we 35 patiënten verzorgen, waaronder een aantal waar het niet goed mee gaat."

Grote aanpassingen

"Ons ziekenhuis is een klein ziekenhuis, zonder intensive care. Dus het personeel is niet gewend om dit soort werk te doen", vertelt Karin. Ook de beschermende kleding die het medisch personeel moet dragen om besmetting tegen te gaan werpen moeilijke omstandigheden op. "Dat is al heel moeilijk op zich, zo werken."

Om de grote stroom aan patiënten aan te kunnen moet zoveel mogelijk personeel ingewerkt worden. "Afgelopen donderdag is een tweede afdeling aangesteld, maar zij weten er dus nog helemaal niets vanaf. Zij moeten nog ingewerkt worden en raken ook in paniek op het moment dat iemand niet goed ademt, dus je moet ook nog honderd keer op en neer naar die afdeling om hen te helpen", zegt Karin.

Oorlogswerk

"Het is echt oorlogswerk", vertelt Karin. Tijdens haar coschappen heeft ze in de burgeroorlog in Suriname gewerkt. "Daar was toen ook een lockdown, en daar had je toen ook heel weinig materialen. Dit is erger", zegt ze.

Karin vertelt hoe schrijnend het is dat je als zorgmedewerker heel weinig tijd hebt om patiënten aandacht te geven. "Zij zijn in paniek en willen informatie, maar er is gewoon niet genoeg tijd. Je zit helemaal ingepakt, je moet afstand houden. Je kan wel met ze praten maar ze horen je niet goed door het pak dat je aan hebt."

Geen afscheid kunnen nemen

Patiënten die opgenomen worden kunnen alleen contact hebben met hun familie via de telefoon. "Mensen die zuurstof nodig hebben moeten het dus heel erg kort houden, want als je ze daarvoor even van de zuurstof afhaalt zakken de concentraties in hun bloed heel snel", zegt Karin.

En als patiënten overlijden, moeten het medisch personeel dat aan de familie melden. "Dat is heel erg triest, want die mensen hebben niet bij hun vader kunnen zitten op het laatste moment. Ze kunnen er helemaal niet bij, en ze kunnen ook geen begrafenis doen."

'God mens, blijf binnen'

Karin maakt zich erg druk om de situatie in Nederland. "Ik vraag me af: hebben zij het wel in de gaten? Nederlanders moeten zich bewuster zijn van wat er kan gebeuren. Ik maak me ontzettende zorgen over mijn dochter die in Nederland woont."

"Als ik mensen buiten zie lopen dan denk ik: 'God, mens, blijf binnen.' Blijf thuis, probeer het een beetje in te dammen, want dit is niet te doen."