Van fulltime werken en trainen voor een halve marathon, naar stil thuiszitten met longcovid. Het overkwam Anne. Toch oordeelde het UWV dat ze nog een beetje kon werken en dus niet volledig afgekeurd werd. "Ik was verbouwereerd en ontzettend gestresst."

"Als ik de energie had om kwaad te zijn, was ik laaiend." Anne Vroegindewij (40) zal dagen ziek zijn van de inspanning die het interview kost, maar ze wil graag haar verhaal vertellen. Door longcovid kan ze nauwelijks de afwas doen, laat staan werken. Op basis van een kort gesprek met uitkeringsinstantie UWV werd echter bepaald dat ze 71 procent was afgekeurd, waardoor ze in de financiële problemen komt. Extra stress waar ze geen energie voor heeft.

Meer fouten bij beoordelingen

Anne is niet de enige. Uit onderzoek in handen van EenVandaag blijkt dat medische gegevens van longcovidpatiënten onvoldoende worden meegewogen bij de aanvraag voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering (WIA). Dat bericht kwam in navolging van een interne steekproef bij het UWV, waaruit bleek dat in de helft van de WIA-beoordelingen cruciale fouten of slechte onderbouwingen werden geconstateerd.

Het UWV liet weten dat ze zelf ook vinden dat de kwaliteit van de longcovid-beoordelingen beter moet. Maar voor Anne komt dat te laat. Zij is al een bezwaarzaak begonnen om te voorkomen dat haar geringe uitkering nog minder wordt en haar financiële problemen nog groter worden.

Geen vuiltje aan de lucht

Even terug naar het begin. Anne raakt aan het eind van de pandemie - op haar 37ste - besmet met corona. "Ik werkte op dat moment fulltime. Ik had een leuke baan als redacteur en campagneleider bij een internationale vrouwenrechtenorganisatie. Dat deed ik met heel veel plezier. En verder had ik een rijk sociaal leven, sportte ik veel en trainde ik voor een halve marathon."

Door de besmetting was ze een paar dagen ziek met wat koorts en hoofdpijn. "Ik behandelde het als een griepje, omdat ik niet zo ziek was. Dus ik ik stond vrij snel weer naast mijn bed en trok mijn hardloopschoenen weer aan. Dat ging een paar weken goed en ik voelde me weer gezond."

Toch longcovid

Maar dan gaat het toch fout. Opeens was Anne rond 7 uur 's avonds enorm moe en begon ze 16 uur per nacht te slapen. "Ik stortte in een keer volledig in."

"Ik had wel eens wat gelezen over longcovid en de symptomen waren zo vreemd dacht ik dacht: dit moet iets met covid te maken hebben." Anne is blij met de reactie van haar huisarts. "Andere huisartsen dachten dat het psychisch was, dus ik had geluk dat ik serieus werd genomen. Maar er zijn geen behandelingen, dus we staan er alleen voor."

'No-brainer'

De klachten werden eigenlijk alleen maar erger en na 2 jaar niet werken kwam het officiële ontslag van Anne. Ze ging van de ziektewet over naar een WIA-uitkering. Daarvoor kreeg ze maart dit jaar een gesprek met een verzekeringsarts van het UWV, om te kijken hoe ziek ze was en of ze afgekeurd zou worden.

Het telefoongesprek duurt 25 minuten. "Ik heb naar mijn idee heel duidelijk uitgelegd dat ik helemaal niks meer kan en dat inspanning mij juist zieker maakt. Ik dacht dat ik helder was en de arts in kwestie mij ook begreep. Ik dacht echt dat het een no-brainer zou zijn. Als er een grijs gebied was geweest, was ik ook daar onzeker over geweest."

'Absurdistische conclusie'

Acht weken later krijgt Anne een belletje. 'U heeft geluk, want u wordt voor 71 procent afgekeurd', wordt haar verteld. "Dat voelde verschrikkelijk. Ik moest meteen huilen. Je bent volledig afhankelijk van dat systeem van het UWV en dat systeem zegt: nee, je kan nog werken. Je voelt je heel machteloos."

In het rapport was als conclusie te lezen dat Anne 'zwaar beperkt' is, 'maar het is wel goed om in beweging te blijven, dus ze kan werken'. "Volgens het UWV zou ik als tuinbouwmedewerker, archiefmedewerker en telefoniste kunnen werken. Het is zó niet realistisch. Het is absurdistisch wat je leest. Er zat geen logica in. Ik was verbouwereerd en ontzettend gestresst."

'Terrorkater'

Het gevolg is dat Anne vanaf het eind van dit jaar in ieder geval de helft van die 29 procent moet werken. "Maar elke dag staat in het teken van deze ziekte overleven. Als een organisatie zegt: je zou ook heggen moeten kunnen snoeien, dan is dat heel eng. Ik kan niet in mijn eigen tuin werken. Als ik een plantje in de grond zet, moet ik 2 uur bijkomen. De straf voor inspanning komt altijd."

Door haar ziekte lijkt het alsof ze best veel kan, maar ze wordt er toch uren later heel ziek van. "Ik krijg een migraine-aanval, samen met een soort 'terrorkater': overal spierpijn, ik kan niet tegen licht en geluid, en ik krijg een soort zeeziek gevoel als ik rechtop sta. Dat heb ik toen ook tegen de arts gezegd, maar daar wordt geen rekening mee gehouden."

Financiële klap

Mocht Anne de uren niet werken, krijgt ze minder uitkering. Een soort strafkorting, noemt ze het. "Het is financieel een hele grote klap. Een levensveranderende klap. Ik durf niet te berekenen hoe erg het is. Ik ben nu in bezwaar en ik moet ervan uitgaan dat ik dat ga winnen. Dat is de beste strategie om het vol te houden. Het is al heel zwaar om daar documenten voor te regelen. En dan duurt het nog een jaar voor de uitkomst."

Anne benadrukt ten slotte dat ze blij is om in een land te wonen waar de WIA-uitkering bestaat. "Daar ben ik echt dankbaar voor. Maar ik voel me niet gezien door het UWV. Ik hoop dat er een grondige keuring komt voor deze én andere onbegrepen aandoeningen."