Mart op Maandag: Slechts een half miljard… meer niet

Soms gaan zaken je gewoon boven de pet. Je leest iets, een nieuwsbericht en je slaat het op in de grijze cellen: watersnood hier, uitslag daar, bomaanslag, idiote uitspraak van een president en ook: als de Franse club PSG erin kan slagen de Braziliaanse voetballer Neymar te contracteren, zal daarmee een bedrag van ongeveer een half miljard dollar gemoeid zijn.

Pardon? Ja, het staat er werkelijk: ongeveer een half miljard. Dollars, Euro’s, whatever.

De man die de Braziliaanse voetballer zo graag wil inlijven heet Nasser al-Khelaifi en hij is zo’n beetje de baas van Paris Saint Germain, een club die amechtig tegen de Europese top aanduwt, maar die er maar steeds niet in slaagt dat doel te verwezenlijken.

Het net-niet aspect in alles dat deze club uitvoert, is groot en bijna pathetisch.

Niet lang geleden was 'onze' Patrick Kluivert daar nog hoog in de pikorde, maar ook dat is al verleden tijd, heb ik begrepen.

Wat ik overigens nooit begreep toen hij er nog zat, was de reden waarop de goede Nasser al-Khelaifi hem op die plaats had gezet en wat Kluivert er precies deed.

Insiders zeiden me weleens 'managen'.

Dat verbaasde me en toch ook weer niet, in de voetbalwereld kan veel, nietwaar?

Eerst even de cijfers. De koele cijfers, zoals dat zo mooi genoemd wordt.

Volgens (let op) gezaghebbende bronnen is PSG bereid een transfersom van 222 miljoen Euro te betalen aan Barcelona. Dat is een verdubbeling van het huidige record 'transfersommen'.

Voorts wil de goede Nasser al-Khelaifi aan de Braziliaan wel een jaarsalaris van 30 miljoen met een looptijd van vijf jaar betalen. Dat is tamelijk veel voor een voetballend mens, ook al heet hij Neymar en draagt die een fraaie coupe soleil in zijn haar en toont de man een bijna vervaarlijk uitziende schilderijententoonstelling op zijn lijf waar Moussorgski stinkend jaloers op zou zijn.

Daar bovenop heeft men bekend gemaakt dat de vader van de Braziliaanse voetballer, een man die niet precies weet hoe je op deugdelijke wijze je T-formulier voor de Belastingdienst invult, een douceurtje wil leveren ten bedrage van 40 miljoen.

Ja, lees de laatste alinea er maar eens op na: de vader van een voetballer, een type met een enorm ego, een grote mond en een nauwelijks in te temmen grootheidswaanzin, vraagt, of eist, van de nieuwe ploeg van zijn zoon een grote greep uit de spaarpot.

Of 40 miljoen goed is?

En waarom doet men dat?

Omdat zulks bij de Braziliaan gewoon geworden is. Als je hem koopt, moet je in een kleine annex ook papa erbij nemen en papa heeft nogal wat financiële noten op zijn zang. Waarom weet niemand, je kunt hoogstens bevroeden dat Neymar senior een soort kinderbijslag bedingt. Hij heeft immers de voetballer op de wereld gezet.

Als je verder denkt in dezen... hoe gaat het met de moeder (als ze nog leeft) van de voetballer? Moet die ook niet betaald worden?

PSG doet er dus alles aan van haar selectie een sterk Braziliaans bastion te maken. Inmiddels eten mannen als Dani Alves, Philippe Courtinho, Lucas Moura, Thiago Silva en Marquinhos al uit de rijke Parijse ruif en dat moet Neymar een goed gevoel geven, zo lees ik.

Als hij toehapt, stapt hij in zijn eigen omgeving binnen.

In 2011 begon de organisatie die Quatar Sports Investments heet voor het eerst te investeren in de voetbalploeg uit Parijs. Het doel was duidelijk: tenminste driemaal achtereen kampioen worden van Frankrijk en op competitief niveau meedraaien in de Champions League.

Voor een groot deel werd dat doel bereikt. Het feit dat het landskampioenschap vorig seizoen naar Monaco ging, moet als een licht bedrijfsongeval gezien worden.

De sensationele uitschakeling van PSG, afgelopen lente, in de Champions League, tegen nota bene Barcelona was alleen maar voeding voor het nog meer versterken van de selectie.

Vond Nasser al-Khelaifi en hij knipte met zijn vingers: haal Neymar.

Sommige insiders vinden dat er stagnatie optreedt in de stappen die PSG dient te maken richting top en de clubeigenaar onderstreept die gedachten met de woorden: "Na iedere vijf jaar moet je een nieuwe cirkel van verse spelers gaan beginnen”.

Dus wordt er alles aan gedaan van PSG een nieuw bouwwerk te maken. Kluivert werd weggestuurd en zijn naam wordt nergens meer genoemd in de catacomben van de club. Nieuw zijn een Portugese voetbalkenner annex transfer-specialist, nieuw is de oud-speler Maxwell die nu trait d’union tussen club en spelers is en nu wordt dus gewacht op de toezegging van het nieuwe aambeeld van de ploeg: Neymar.

Hij dient de nieuwe, verbeterde uitvoering van de Zweedse voetballer Zlatan Ibrahimovic te worden en ja, dat mag wat kosten. Zoals General Manager Jean-Claude Blanc opmerkte: ”PSG moet de volgende ‘great club’ in het digitale tijdperk worden”.

Amen.

Neymar is zich bewust van zijn kracht. Of moet je 'status' zeggen? Hij kent zijn eigen uitstraling, hij kan goed voetballen, hij heeft iets van een mooie, bijna organische uitstraling en hij weet dat er gekken zijn die iets van een half miljard voor zijn (en zijn vaders) diensten wensen neer te leggen.

Vijf jaar geleden stond Ibrahimovic onder de Eiffeltoren en sprak de gekende woorden: ”This is the club of the future”. We zijn thans dik 1750 dagen verder en een volgend hoofdstuk kan toegevoegd worden aan dit bijna onwaarschijnlijke verhaal.

Drie dagen geleden liep Neymar, na een kort opstandje met een medespeler van Barcelona (in Florida, op trainingskamp), boos van het veld. Was dat het begin van het einde als Barcelona-speler?

Had hij zo’n doorzichtig trucje nodig om zijn overgang bodem te geven?

Ik hoop van niet. Hij moet toch slimmer zijn. Of?

En overigens: puur op grond van wat 'nuchter en normaal' is in ons leven, is het uitgeven van bijna een half miljard Euro voor een sportend mens toch een teken dat wij mensen vreselijk snel, als lemmingen-on-speed, naar de afgrond rennen.

Zelfs het oerdegelijke Hollandse gezegde: 'Wat de gek ervoor geeft' is hier niet van toepassing.