Hoe is het om verslag te doen vanuit Turkije na een aardbeving? Verslaggever Guido Vermeulen geeft antwoord op jullie vragen

Nadat de aardbeving in Turkije en Syrië plaatsvond, is verslaggever Guido Vermeulen meteen richting Turkije vertrokken om verslag te doen van de situatie daar. Voor EenVandaag Vraagt vroegen we wat jullie van hem wilden weten.

En die vragen beantwoordt hij vanuit Gaziantep in Turkije.

1. Hoe is het voor jou om daar te zijn?

"Intensief, ik denk toch wel dat dat het juiste woord is. Je ziet zoveel ellende, je ziet zoveel ingestorte gebouwen, je ziet zoveel leed. Daar is heel moeilijk iets positiefs uit te halen. Af en toe zijn er lichtpuntjes als er iemand wordt gevonden."

"Hier bij mij wordt ook nog steeds gezocht naar overlevenden, bijna een week na de aardbeving. Op die momenten gaan de drilboren, graafmachines, cirkelzagen en lampen uit en wordt iedereen gevraagd stil te zijn, omdat ze hopen dat ze dan stemmen kunnen horen van onder het puin. Dat is heel indrukwekkend."

2. Is er genoeg onderdak en eten voor alle hulpverleners, journalisten, etc.?

"Voor de mensen is er nu wel genoeg eten. De overheid verstrekt voedsel en water."

"Voordat we hierheen gingen was er een hotel voor ons geboekt. Toen we hier aankwamen, bleek dat dat was veranderd in een evacuatiecentrum, wat heel goed was natuurlijk. Daardoor zijn wij op zoek gegaan naar een andere plek en die hebben we gelukkig gevonden."

"Dan is het nog wel de vraag: hoe hoog zit je? We zaten eerst op de achtste verdieping, maar dat vonden we toch een beetje spannend. Nu zitten we op de vijfde verdieping en dat is nog steeds hoog. Af en toe voel je ook nog wel een naschok."

Bekijk ook

• 

  In het Turkse Kahramanmaraş wordt soms nog een overlevende van de aardbeving gevonden: 'Je moet nooit de hoop opgeven'

  • 11-02-2023

3. Kan je makkelijk verslag doen daar of mag je sommige dingen niet?

"Turkije is een veilig land, dus dat gaat prima. We kunnen overal vrij rondlopen en overal verslag van doen. De laatste dagen zie je wel dat de politie wat ingewikkelder gaat doen. Dan word je wel eens weggestuurd van een plek, maar dat is dan ook terecht omdat ze daar op zoek zijn naar overlevenden."

"Maar wat je ook ziet is dat in de tentenkampen militairen aan het werk zijn, en daarvan wil de overheid niet dat wij dat zien of dat wij dat filmen. We werden verzocht om onze kaartjes (bijv. SD-kaarten voor het opslaan van gefilmd materiaal, red.) te wissen. We hadden twee kaartjes mee, dus we hebben een leeg kaartje gewist zodat we alle beelden konden meenemen."

"Je merkt dus wel dat het wat lastiger wordt, maar met onze perskaart kunnen we ons werk gewoon doen."

Bekijk ook

• 

  Turkse student Özge uit Groningen vertrok halsoverkop naar Turkije: 'Vriend ligt nog onder het puin'

  • 09-02-2023

4. Is er waar jij bent genoeg hulp vanuit overheidsinstanties?

"Op de meeste plekken waar ik ben geweest zie je wel dat mensen water en voedsel krijgen. In een tentenkamp waar we gisteren waren werd ook kleding uitgedeeld. Hulp komt daar dus wel op gang."

"Maar er zijn ook ongetwijfeld plekken in Turkije, bijvoorbeeld in Hatay waar we ook zijn geweest, die wat meer afgelegen zijn. Daar zijn mensen ook wel ontevreden, omdat het gewoon chaotisch is. Het is daar moeilijk om te coördineren. Dan zie je toch dat mensen boos worden."

5. Zie jij of laten andere mensen jou nog lichtpunten zien over de situatie daar?

"Ja, de grootste lichtpuntjes zijn natuurlijk als er iemand onder het puin vandaan wordt gehaald. Zelfs een week na de aardbeving. Maar de realiteit is toch wel dat er ook veel leed is, omdat heel veel mensen niet levend onder het puin vandaan komen."

Bekijk ook

• 

  Melih, Aya en Cenko helpen op hun manier mensen in Turkije en Syrië: 'Als we 1 iemand kunnen helpen, is het geslaagd'

  • 08-02-2023

6. Is het moeilijk om volledig afstand te bewaren bij de interviews, terwijl je zoveel ellende ziet?

"Ik moet bekennen dat ik en de cameraman wel eens een traantje hebben weggepinkt, omdat er een klein jongetje wordt gered of omdat een moeder met haar kinderen in het donker op straat loopt, geen idee waar ze naartoe moet. Uiteindelijk zijn wij ook gewoon mensen."

7. In een deel van het rampgebied wonen vooral Koerdische minderheden. Is de hulpverlening aan hen anders, merk je daar iets van?

"Nee, daar merk ik zelf eigenlijk niks van. Misschien is het zo dat er gediscrimineerd wordt, maar wat ik vooral merkte in de eerste dagen dat we hier waren, is dat er echt heel veel solidariteit is. Iedereen is hard getroffen en iedereen probeert elkaar te helpen."