Ze werkten jarenlang in het ziekenhuis aan het bed, vonden het een prachtig vak en hadden een groot hart voor de patiënt. En toch besloten ze ermee te stoppen. Twee ex-verpleegkundigen over hun redenen het ziekenhuis te verlaten.

Dat het ziekenhuispersoneel vandaag staakt voor een beter salaris en een verlaging van de werkdruk, begrijpen Stefanie Lommers en Sanne Cordfunke-Krebbekx als geen ander.

Niet naar het toilet

"Vooral de nachtdiensten waren loodzwaar", vertelt Stefanie. "Dan stond je met z'n tweeën op 24 mensen op de afdeling. Ik liep de benen uit mijn lijf en ging maar door. Vaak zelfs zonder naar het toilet te kunnen." Achteraf vindt ze het ongelooflijk wat ze allemaal deed en voor welk geld. "Als je verantwoordelijk bent voor een mensenleven, dan mag daar toch wel wat tegenover staan?"

Ook Sanne hekelt de werkdruk in de zorg. "Ik was alleen maar bezig met productie draaien. En kon daarnaast helemaal niet doen waar ik ook voor was opgeleid, namelijk scholing geven en onderzoek doen."

Fysieke klachten en stress

Ook vanwege te weinig inspraak en doorgroeimogelijkheden besloten zowel Stefanie als Sanne uiteindelijk hun ontslag in te dienen. Zij het met pijn in het hart. "Ik vind dit het mooiste beroep van de wereld en dat blijf ik ook vinden, maar uiteindelijk ging het ten koste van mijzelf", zegt Stefanie.

Ze kreeg fysieke klachten en stress en gooide haar leven over een andere boeg. Inmiddels werkt ze bij Make a wish, een liefdadigheidsorganisatie die wensen van ernstig zieke kinderen inwilligt. "Ik kan nog steeds iets goeds doen met mijn hart, maar ik sta niet meer aan een bed en dat is voor mij wel heel fijn eigenlijk."

Dubbel gevoel

Sanne koos voor het onderwijs en dat voelt nog altijd dubbel. "Ik snap heel goed dat er steeds meer mensen uitstromen, want ik heb zelf ook in zo'n situatie gezeten."

Aan de andere kant vindt ze het schrijnend. "We hebben die mensen heel hard nodig aan het bed. Er is voorspeld dat in 2060 één op de drie mensen in de zorg moet werken om alles houdbaar te houden. Nou ja, op deze manier gaat dat natuurlijk nooit lukken."

Wapenen voor de toekomst

Sanne geeft les aan aankomend verpleegkundigen op de Hogeschool Inholland. Met het vak verpleegkundig leiderschap hoopt ze nieuwe verpleegkundigen te wapenen voor de uiteindelijke praktijk. "Over het algemeen zijn verpleegkundigen mensen die niet zo snel van zich laten horen. We zien met name door dit onderwijs dat ze zich steeds meer durven uit te spreken."

Ze hoopt dat nieuwe verpleegkundigen minder snel zullen uitstromen. Want dat is nu een grote zorg. Niet alleen veel ervaren mensen verlaten de zorg, maar juist ook verpleegkundigen die nog maar kort aan het werk zijn.

'Schip waar water in loopt'

Stefanie ziet in haar omgeving veel vriendinnen die in de zorg werken, die met een burn-out of rugklachten kampen.

"Het is nog geen echt zinkend schip, maar zeker wel een schip waar het lekt, waar al water in loopt. En als je niet snel genoeg bent dan loopt het vol. Ik denk dat iedereen in de zorg op z'n tandvlees loopt."

Steeds meer gemeenten bouwen ze: speciale containerwoningen voor huurders die overal overlast veroorzaken. Maar buurtbewoners komen hier volop tegen in protest. "We weten niet wat deze mensen op hun kerfstok hebben."

Het is een wat afgelegen plek, aan de rand van Hilversum Zuid. Gelegen aan de rand van een industrieterrein staan de zes containerwoningen van Keerpunt Zuid: speciale woningen voor daklozen met een drank- of drugsverslaving. Het gaat om mensen die op straat kwamen te staan, omdat ze in hun huurwoning voortdurend overlast veroorzaakten in de buurt.

'Het is een fijne plek'

Dit geldt ook voor Hennie. Jarenlang ging ze van kliniek naar kliniek en belandde ze uiteindelijk weer op straat. 9 jaar geleden kwam ze hier wonen.

Hennie: "Het is een fijne plek. Er komen ook geen mensen meer langs. Die heb ik er allemaal uitgeflikkerd. Als je niemand binnen laat, is het een hele fijne plek."

Bewoners mogen drinken en gebruiken

Een poging om van de drank en drugs af te komen, doet Hennie niet meer, vertelt ze terwijl ze een slokje bier neemt. "Ik lig een beetje op de bank. Ik drink en gebruik ook af en toe. Maar soms ook een paar dagen niet. Ik doe wat ik wil."

En dat is precies de kern van wat dit project volgens initiatiefnemer Harrie Koeleman - manager van Kwintes - tot een succes maakt. "De bewoners mogen hier gewoon de hele dag drinken en gebruiken. Hiervoor gingen ze steeds de afkickkliniek in en uit. En hier mag je gewoon zijn wie je bent. Verslaving is een ernstige ziekte en we accepteren dat ze drinken en gebruiken. En dan zie je dat er een soort rust ontstaat bij deze bewoners."

Regel: geen overlast veroorzaken

De bewoners moeten zich wel aan een paar basisregels houden. Ze moeten accepteren dat ze onder bewindvoering worden geplaatst, en ze moeten een paar uur begeleiding per week accepteren.

En tot slot het belangrijkste: ze mogen geen overlast in de buurt veroorzaken. En daar is Koeleman heel streng op: "Deze afspraken zijn heel duidelijk, en die worden er ook echt in geramd. Je krijgt deze kans, maar dan moet je je wel aan de voorwaarden houden. En dat blijkt goed te werken. De bewoners zien dit ook echt als een laatste kans, want ze zijn overal uitgegooid. Dus ze weten waar ze het voor doen."

Onrust en protest

Uit een inventarisatie van EenVandaag blijkt dat steeds meer gemeenten heil zien in deze onorthodoxe aanpak. In tientallen gemeenten zijn ze bezig met plannen om dit soort speciale container-woningen voor overlastgevers uit de grond te stampen.

Maar alleen de aankondiging van deze speciale woningen, leidt in bijna iedere gemeente al tot onrust en protest onder buurtbewoners.

'Hoe gevaarlijk zijn deze mensen?'

Zo ook in Amersfoort. Het gemeentebestuur heeft besloten dat in de wijk Vathorst ook containers moeten komen voor overlastgevende huurders. Iets waar de buurt volgens Jacco de Feijter, voorzitter van de bewonersvereniging Belang van Vathorst, bepaald niet blij mee is.

De Feijter: "Het zijn mensen die veel drinken en gebruiken. Die soms verzamelwoede hebben. Het is niet zo dat wij als buurt vinden dat deze mensen geen woning moeten krijgen, maar er wonen hier veel gezinnen met jonge kinderen. En om wat voor mensen gaat het eigenlijk? Zitten er ook bewoners tussen die gevaarlijk kunnen zijn? We krijgen amper informatie van de gemeente hierover. En daardoor ontstaat onrust."

Geen duidelijke communicatie

Wat de Feijter ook stoort is dat gemeente vanaf het begin in zijn ogen niet eerlijk hierover heeft gecommuniceerd. "We kregen in eerste instantie een brief van de gemeente. Daarin stond dat het om mensen gaat die rust nodig hebben en ruimte. Dan denk je in eerste instantie: dat klinkt goed en dat is een nobel streven."

Hij gaat verder: "Maar dan blijkt het om huurders te gaan die in hun eigen buurt vanwege overlast niet meer te handhaven waren. Dan wordt het wel een totaal ander plaatje."

'Laat je niet afschrikken'

Koeleman - die veel gemeenten adviseert op dit terrein - erkent dat het heel belangrijk is dat gemeenten open en eerlijk communiceren met burgers. En dat het ook 'moed en lef'-bestuurders vergt.

Koeleman: "Je moet er als gemeentebestuur echt voor gaan staan. En alles goed uitleggen. En je krijgt in het begin alles en iedereen over je heen. Maar daar moet je je niet door laten afschrikken, want dan kom je nergens."

Minder overlast

In Hilversum merkte hij dat er ook veel onrust was toen de plannen werden aangekondigd, maar dat dit protest snel verdween.

Koeleman: "Zes van de negen mensen die hier nu wonen op dit terrein, waren goed voor 150 meldingen van overlast bij de politie per jaar. Nu zijn er amper meldingen. Nu is er weinig overlast en dat scheelt een hoop ellende hier in Hilversum. En dat beeld zie ik ook in andere gemeenten."

'Heb eindelijk rust gevonden'

Hij begrijpt de bezorgde buurtbewoners ook, vertelt hij. "Ik snap heel goed dat het spannend is, mensen in je buurt hebben die verslaafd zijn. Die wil je niet in je achtertuin. Maar mijn ervaring is ook dat het weinig problemen in de buurt geeft. Sterker, dat het rustiger wordt in de buurt."

Hennie woont inmiddels al 9 jaar in haar containerwoning en denkt er voorlopig nog niet aan om weg te gaan. Hennie: "Ik heb het fijn hier, samen met mijn hondje. Ik ga hier niet meer weg. Ik heb eindelijk rust gevonden."

Na een urenlang spoedoverleg tussen de coalitiepartijen en premier Dick Schoof gisterenavond, gingen de overleggen vandaag verder. En daarbij worden de ergernissen tussen de partijen steeds groter, ziet ook politiek commentator Joost Vullings.