Het moet pijn doen. Vandaag wordt het een feit. De Partij van de Arbeid is voor het eerst in haar geschiedenis het primaat links van het midden kwijt. En dan moet de VVD-PvdA-coalitie  straks ook nog met de pet rond om steun te vergaren voor een meerderheid. De verkiezingen voor de Eerste Kamer laten zien hoe verdeeld het politieke landschap is.

Stemmen. Je eigen volksvertegenwoordigers kiezen. Er wordt oorlog gevoerd om zo’n democratie te realiseren. Toegegeven, er zit vandaag een zuur kantje aan deze verkiezingen. Wij mogen niet zelf stemmen, we láten het doen. De 570 statenleden, die we nog net wel hebben mogen uitkiezen,  bepalen wie de 75 Eerste Kamerleden worden.

Nog mazzel dat wij de Statenleden mochten kiezen. Er is namelijk een tijd geweest, in de 19e eeuw, dat de Eerste Kamer werd gekozen door mensen met geld. Dat waren er in die tijd nog minder dan nu, dus dat was echt een onderonsjes van de bovenlaag.

Hoe dan ook, de dag van vandaag is historisch. Ik weet, in onze hypecultuur is er bijna elke dag wel iets historisch, maar deze titel mag zeker op de  uitslag van de Eerste Kamerverkiezingen worden geplakt.

De SP en D66 zijn de PvdA voorbij gestreefd. Aan de linker kant van de streep is dat de sociaaldemocraten niet eerder overkomen. In de politiek krijgt  elke partij zo af en toe een flinke beurt, maar wat zich nu voordoet is meer een doodsklap. In 1981 had de PvdA in de senaat - net als het CDA - 28 zetels en was daarmee de grootste partij. Nu wordt, als het gegoochel met restzetels en stemmen ronselen slecht afloopt, de PvdA de zesde partij.

Het is stil bij de PvdA. Waarom is de kiezer zo liefdeloos? Van  alles wat niet deugt lijkt de PvdA de schuld te krijgen, en de VVD komt er bijna schouderophalend mee weg. De kiezer is ongeduldig, wispelturig en vooral op drift.

Marleen Barth, de PvdA-fractievoorzitter in de Eerste Kamer is “het geroep met de megafoon zat”, zo zegt zij in de Volkskrant. Hijgerige campagne televisieformats, daar wil ze vanaf. Onzinnig is het niet wat Barth zegt, maar op de dag dat je eigen partij eraan gaat, lijkt het meer een wanhopige klaagzang. Max Verstappen klaagt, nadat hij uit de bocht vloog bij de Grand Prix van Monaco, ook niet  over het gebrek aan rechte stukken op het stratencircuit. Verlies is altijd pijnlijk.

Omdat het kabinet  geen meerderheid heeft in de Eerste Kamer, de kiezer lastig is, dáarom moet er een Staatscommissie komen, zo lijkt het. Vooral de VVD hangt die visie aan. Henry Keizer, voorzitter van de VVD, vindt dat het land onbestuurbaar wordt en hij bepleit een kiesdrempel, zo lees ik in het AD.

Het is allemaal gebrek aan zelfkritiek. Het probleem is niet de megafoon. Het geluid  dat uit de megafoon komt, slaat niet aan! En een verbrokkeld politiek landschap ontstaat, omdat er zo langzamerhand voor elke mening een partij wordt opgericht. De regels veranderen omdat de uitslag niet bevalt, is niet de oplossing. Het zijn de –grote– politieke partijen zelf, die zich moeten afvragen: zijn wij zelf nog wel van deze tijd?

Vanavond in EenVandaag: SP wordt in Eerste Kamer groter dan de PvdA

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.