Veronica Kraaijvanger is 75 jaar als ze in een sombere periode belandt die bijna 3 jaar zal duren. Ze zag het leven niet meer zitten, en ging alleen nog naar buiten om een krantje te halen. Inmiddels is ze 79 en heeft ze de draad weer op kunnen pakken.
Veronica leidde een druk leven. Ze werkte als psychotherapeut en zorgde voor haar drie kinderen. Maar hoe ouder ze wordt, hoe minder ze het leven ziet zitten. "Ik trok me terug, ontweek mensen, ging er elke dag wel even uit om de krant te halen, maar dat was het dan." Ze zorgt niet meer goed voor zichzelf en begint soms zelfs haar dag met een bodempje wijn uit de fles van de avond ervoor.
Oud en weer gelukkig
"Oud worden is niet voor watjes", zei de Amerikaanse actrice Bette Davis toen ze de 70 ruim was gepasseerd. En dat is niet zo'n vreemde opmerking als je denkt aan het verlies van geliefden, van status en van werk, en aan de fysieke achteruitgang die bij veel mensen komt met de ouderdom. Ga er maar aan staan, aan het oud worden.
In het maatschappelijke debat in Nederland is er de laatste jaren veel aandacht voor de uitzichtloosheid die sommige ouderen ervaren. Ze vinden dat hun leven voltooid is en willen niet meer verder. Waar je veel minder over hoort zijn ouderen die na een periode van 'lijden aan het leven' weer opknappen - soms door een toevallige gebeurtenis - en plezier terug vinden.
'Ik heb alles gezien'
"Elke dag trok ik dezelfde broek en dezelfde trui aan, concerten of voorstellingen interesseerden me niet meer." Wat Veronica vertelt lijkt op het doormaken van een depressie. Op haar leeftijd haalt ze niet zoveel plezier meer uit het leven. "Ik heb alles gezien en van alles meegemaakt, ik hoef niet meer en ben niet meer nieuwsgierig."
Veronica kent het sombere gevoel uit eerdere periodes en zegt dat er ook een soort verzet speelt. "Zo van: moet ik mezelf nu weer helemaal aan de haren uit het moeras trekken, op deze leeftijd? Ik doe het niet meer."
Het seniorencomplex als redding
Veronica haalde nog wel wat plezier uit haar dagelijkse wandeling. "Als ik bij het café een kopje koffie ging drinken, of bij de groenteboer langsging dan leefde ik weer op", zegt ze. "Maar zo gauw ik weer thuis was zakte ik weer in. Dan had ik geen interesse in de buitenwereld meer. Ik vegeteerde."
In die tijd kijkt Veronica veel naar de televisie. Ze ziet een programma over ouderen die in een wooncomplex in Bergen wonen en bedenkt dat ze ook zoiets wil. Met behulp van haar kinderen lukt het Veronica om een plekje te krijgen in een complex in dezelfde stad waar ze al jaren woont: Amsterdam.
Lees ook
'Je wordt aangesproken op een taak'
In dat complex voelt ze zich welkom, de mensen zijn vriendelijk en ze wordt al snel gevraagd om lid te worden van het bestuur van de huurderscommissie. Hoewel ze zoiets nooit heeft gedaan zegt ze 'ja'. Nu organiseert ze culturele avonden voor de bewoners en houdt ze zich vanuit het bestuur bezig met huurderszaken. Sinds die tijd is het gevoel weg dat het leven wel klaar is.
Dat komt niet alleen door de vriendelijke sfeer in het wooncomplex en de sociale aspecten van het wonen daar. Het heeft ook te maken met haar rol in het bestuur: "Je wordt aangesproken op iets, op een taak. Die taak doe ik heus niet altijd goed, maar het is heel fijn dat je ergens op aangesproken wordt. Ik ben sinds die tijd veel meer gaan durven."
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.
