"Ik voelde me niet meer nuttig, mijn zelfbeeld schrompelde ineen." Toen ze in één klap haar tweelingzus verloor en haar vriend hun 13-jarige relatie verbrak, zakte Mieke weg in somberheid en onzekerheid. In het dorpscentrum vond ze zichzelf terug.

Mieke en haar tweelingzus waren al hun hele leven onafscheidelijk. Om haar te verliezen, gecombineerd met het einde van haar relatie, zette Miekes wereld op zijn kop. Op haar 76ste voelde ze zich verlaten, alleen en somber. "Er werd aan mijn fundamenten gemorreld."

Geen perspectief meer

In dezelfde periode kreeg ze ook last van hartritmestoornissen. "Ik zag geen perspectief meer. Op dat moment moet je het doen met de bouwstenen die je hebt meegekregen, meer heb je niet."

Mieke kreeg het gevoel dat ze er alleen voor stond. "Wat lastig was, is dat ik dacht dat mensen mij waardeerden om het feit dat ik goed was in dingen alleen doen. Toen er eenmaal vrienden en vriendinnen waren weggevallen en ik zelf hulp nodig had, dacht ik: 'voor wie ben ik nog interessant?'"

Lees ook

Wanhoop was nodig

Op haar diepste punt kwam er een omslag. "Mijn craniosacraal therapeut merkte mijn somberheid op en zei: 'Je moet eens naar dat Raadhuis." In Ons Raadhuis werden dingen georganiseerd voor en met senioren zoals yoga en lezingen.

"Maar ik dacht: wat móet je met die oude mensen?" Haar therapeut gaf haar de tip in het voorjaar, maar pas in november besloot Mieke te gaan. "Er was een bepaalde mate van wanhoop nodig om in actie te komen." Het bezoek zorgde voor een omslag in haar leven.

Doen waar je goed in bent

"In Ons Raadhuis ben ik van niemand weer iemand geworden", zegt Mieke. "Je wordt er aangesproken op waar je goed in bent. En er wordt op je gelet. Ze passen op of ik niet teveel hooi op mijn vork neem."

Mieke gaat in het centrum meewerken aan een boekje over ouder worden en ouder zijn. "Ik ben goed in taal en het is heel fijn dat je wordt aangesproken op wat je kan. Langzaam kreeg ik meer zelfvertrouwen. Het is ontzettend fijn dat er een beroep op je wordt gedaan."

Reportage over Mieke die haar levenslust weer terugvond en interview met Dorly Deeg, hoogleraar epidemiologie van de veroudering aan het Amsterdam UMC.
info

Oud en weer gelukkig

"Oud worden is niet voor watjes", zei de Amerikaanse actrice Bette Davis toen ze de 70 ruim was gepasseerd. En dat is niet zo'n vreemde opmerking als je denkt aan het verlies van geliefden, van status en van werk, en aan de fysieke achteruitgang die bij veel mensen komt met de ouderdom. Ga er maar aan staan, aan het oud worden.

In het maatschappelijke debat in Nederland is er de laatste jaren veel aandacht voor de uitzichtloosheid die sommige ouderen ervaren. Ze vinden dat hun leven voltooid is en willen niet meer verder. Waar je veel minder over hoort zijn ouderen die na een periode van 'lijden aan het leven' weer opknappen - soms door een toevallige gebeurtenis - en plezier terug vinden.

'Ik bloei op'

Het gevoel van verlatenheid en rouw is op de achtergrond geraakt. Ook naar haar verbroken relatie kijkt Mieke nu anders. "Dat mijn vriend de relatie verbrak was verschrikkelijk, maar heeft me nu ook ruimte gegeven. Hij was 10 jaar ouder dan ik. Ik ben aan het opbloeien. Als je een relatie hebt, ben je om de lieve vrede te bewaren niet altijd even eerlijk tegenover jezelf of de buitenwereld. Dat is voorbij."

Mieke durft, op haar 80ste, helemaal zichzelf te zijn. "De maskers zijn af en dat geldt ook voor andere mensen in Ons Raadhuis. We kijken elkaar aan en vragen: 'Wie ben je?' - er zit niks meer voor."

Tv-reportage EenVandaag: In het dorpscentrum vond Mieke (80) haar levenslust terug

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.