Ach ja, EenVandaag. Of liever TweeVandaag, zoals het heette toen wij er in mee begonnen. Het leek een onmogelijke opgave, om zulke verschillende actualiteitenrubrieken als Tros Aktua, EO Tijdsein en Veronica Nieuwslijn samen te laten smelten in een nieuwe, dagelijkse rubriek.

Eerlijk gezegd hadden wij er een hard hoofd in. Hoe konden wij, dat stelletje jonge honden van Veronica, gaan samenwerken met journalisten van de EO? Wij, die de vloek op de lippen hadden liggen, die schijt hadden aan alles wat riekte naar autoriteit - daarin enthousiast voorgegaan door de immer anti-autoritaire eindredacteur Robert Leenheers (oud-VARA) -, die maar wat graag mochten roken, drinken en feesten?

Grappig genoeg liep het anders: met het EO-smaldeel, geleid door Harry van Heerden, waren de verhoudingen van begin af aan uitstekend. Zij behandelden ons met beschaving en respect, en van de weeromstuit gingen wij ons richting hen ook veel netter gedragen. Bovendien bleken het goede journalisten, die helemaal niet – zoals wij hadden verwacht - handelden vanuit hun geloofsovertuiging, maar die gewoon mooie verhalen wilden maken. Jeroen Snel was een veelbelovende verslaggever, André Zwartbol een prima redacteur, Marjan Molenaar een uitstekende presentator.

Met de TROS-collega’s was het vooral erg gezellig. Na afloop van de uitzendingen dronken we vaak – iets te vaak – nog een drankje. Wij bier, zij respectievelijk een ‘papje’ (whisky met ijs) voor eindredacteur Gerrit van der Kooy en voor presentatrice Mireille Bekooij witte wijn, wat anders?

Eigenlijk lagen de problemen vooral op bestuurlijk niveau. TROS-baas Karel van Doodewaerd stond er bijvoorbeeld op dat er tijdens de uitzendingen die werden verzorgd door de TROS een notitieblokje met het zeer herkenbare geel-blauwe logo van de TROS op de presentatiedesk stond. Wij vonden dat niks – als je één programma wilt zijn, moet je ook echt één programma zijn, betoogden wij. Toen ik daarover in een interview een keer een flauwe grap maakte (‘Doodewaerd is geen dode waard,’ zei ik, vrij naar de anti-kernenergieslogan uit de vroege jaren tachtig), stuurde Karel de hele TROSredactie bokshandschoenen. Om zich kranig te verweren tegen die schooiers van Veronica.

Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat het samenwerkingsverband waarmee wij destijds pionierden, zo lang zou overleven. Veronica stapte uit het bestel om commercieel te gaan, de EO nam afscheid van het project, om juist weer wel overtuigingsjournalistiek te gaan uitoefenen. Maar de AVRO sprong in het gat, het programma verhuisde naar Nederland 1 en werd daar, pal na het goed bekeken Zes Uur Journaal een kijkcijferhit. En het gaat de kwart eeuw volgens mij makkelijk halen.

Gefeliciteerd jongens. Mag ik op de reünie nog één papje doen met Gerrit?

Rick Nieman

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.