Autisme, anorexia, een depressie, een compulsieve stoornis, PTSS, een paniekstoornis en een angststoornis. Het zijn alle labels die Hannah (24) in haar leven zijn opgeplakt. En die maken haar 'te complex' om goed behandeld te worden.

Daarom heeft ze nu het stempel 'uitbehandeld' gekregen. Ondanks dat ze de hulp keihard nodig heeft, krijgt ze geen enkele behandeling. "Iedereen heeft zoiets van: wij weten het niet."

Niet praten over wat echt aan de hand is

Al jaren heeft Hannah het gevoel van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Op haar 8ste komt ze voor het eerst in aanraking met hulpverlening. "Ik was erg teruggetrokken en werd naar een sociaal werkster gestuurd. Zij stuurde me door naar een jeugdpsychiater en later volgde ik meerdere sociale vaardigheidstrainingen." Ze heeft er geen baat bij. "Daar werd mij ingeprent: je mag het niet hebben over wat er echt aan de hand is. Dat bepalen wij."

Wat er echt aan de hand is, is dat Hannah een seksueel jeugdtrauma heeft. Van haar 5de tot haar 12de wordt ze regelmatig misbruikt. "Maar ik mocht en kon het daar met niemand over hebben. Toen ik dat wel wilde, hoorde ik: dit is daar niet de plek voor."

'Je wilt niet beter worden, zeiden ze'

Als ze 15 is, ontwikkelt ze een eetstoornis. "Ik wilde niets meer. Dus at ik niet meer, want ik wilde niet meer leven." Ook doet ze op dat moment aan zelfverminking en heeft ze suïcidale gedachten. Voor haar eetstoornis komt ze op intake bij een ggz-instelling. "Maar na het gesprek zeiden ze: jij wilt helemaal niet beter worden. Toen was het einde intake. Terwijl ik gewoon een bang meisje van 15 was, die enorm in de war was."

Ze raakt zo ondervoed dat Hannah moet worden opgenomen in het ziekenhuis, daarna kan ze terecht bij een anorexiakliniek. "Maar daar konden ze alleen helpen met mijn eetstoornis, maar niet met mijn andere problemen. Als je ondervoed bent, kan je toch nergens over nadenken, was dan het argument."

Levenseindekliniek

Zo gaat Hannah al jarenlang van intakegesprek naar intakegesprek. Echt goed geholpen wordt ze nooit. "Ik heb op zoveel wachtlijsten gestaan, heb zoveel intakes gehad. En elke keer is het: we behandelen dit, maar niet dat. De combinatie van twee dingen gaat eigenlijk niet."

Al zo vaak vertelt ze over haar situatie, dat het haar inmiddels gevoelloos heeft gemaakt. "Maar daardoor heb ik zelfs meegemaakt dat iemand zei: je vertelt je verhaal wel heel gevoelloos. Is wat je zegt wel echt gebeurd?" Nu ze is uitbehandeld, kreeg ze zelfs eens de suggestie om de Levenseindekliniek te bezoeken. "'Heb je daar aan gedacht?', vroegen ze. Dan denk ik: wil je me dood? Ik zit al met suïcidale gedachten. Daardoor ga je wel denken: is het beter als ik er niet meer ben?"

Een pingpongballetje

Nu heeft ze alleen een begeleidster vanuit de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning). "Maar echte hulp krijg ik op dit moment niet." Dit terwijl ze juist wil dat haar grote, onderliggende probleem wordt aangepakt. "Ik wil het allerliefst dat iemand mij door mijn jeugdtrauma heen helpt. Maar dat ligt inmiddels nog complexer dan in mijn jeugd. Van mijn 19de tot mijn 22ste ben ik ook nog mishandeld."

Dat ze steeds maar weer afgewezen wordt voor hulp, laat zijn sporen na. "Je voelt je een pingpongballetje. Het lijkt alsof je een last bent, want 'ik ben complex'. Je voelt je op een gegeven moment ook geen persoon meer. Ik ben een dossier."

'Voor vriendinnen duurden wachtlijsten te lang'

Alle wachtlijsten in de ggz maken Hannah moedeloos, en niet alleen om zichzelf. "Zoveel mensen hebben zo hard hulp nodig. Ik heb al veel vriendinnen verloren omdat de wachtlijsten te lang zijn. En het doet me iedere keer zo veel pijn als ik weer een bericht krijg dat iemand er niet meer is."

Er moet volgens Hannah iets wezenlijk veranderen. "Er wordt heel erg vanuit een boekje gewerkt. Maar ik ben geen boekje: ik ben een persoon. Iedereen is uniek en dat zijn hun problemen ook. Je kunt niet maar één richtlijn nemen en alles zo behandelen. Dat gaat niet."

In 2024 kozen bijna 10.000 Nederlanders voor euthanasie, 10 procent meer dan in een jaar eerder. Toch zitten er strenge voorwaarden aan verbonden. In deze video leggen we uit hoe het proces precies werkt en waarom veel verzoeken afgewezen worden.

Na de arrestatie van de vermoedelijke Rotterdamse serieschutter, Sendric S., reageerde de buurt opgelucht. Toch voelen sommige wijkbewoners zich na de 3 moorden nog altijd angstig, ziet de stadsmarinier. "Dat gevoel van onveiligheid gaat nog lang door."

Door 3 fatale schietpartijen in nog geen 2 weken tijd stond eind december het leven in het Rotterdamse stadsdeel IJsselmonde even stil. Uit het niets werden 3 mannen op straat neergeschoten. Het zorgde voor een uitzonderlijk advies: 'Ga bij voorkeur niet alleen naar buiten, vermijd donkere plekken.'

Meer ernstige incidenten

Stadsmarinier Wieke van de Haterd was betrokken bij het opstellen van dat advies. Een stadsmarinier is een ambtenaar die vanuit de gemeente werkt aan de veiligheid in de buurt. Van Haterd's werkterrein is IJsselmonde, waar de schietpartijen waren. Een wijk waar de afgelopen jaren het aantal ernstige incidenten is toegenomen, zegt ze.

Na de eerste schietpartij, was nog helemaal niet duidelijk wat er aan de hand was. "Wat maakt dat deze man specifiek is uitgekozen of is het toevallig?" Er werd tegelijkertijd ook onderzoek gedaan naar het wapen. "Toen is ook het tweede slachtoffer gevallen", vertelt ze. Er werden beelden vrijgegeven, maar het leidde nog niet tot de schutter. Het derde slachtoffer viel opnieuw in hetzelfde gebied. "Toen is de link gelegd: het gaat om dezelfde dader."

'Er was echt gevaar'

De politie schaalde volgens Van de Haterd snel op waardoor alle capaciteit beschikbaar was om de schutter snel te pakken. "Omdat er echt gevaar was dat hij weer zou toeslaan." De gemeente en politie kwamen samen tot het advies niet alleen naar buiten te gaan. "Daar hebben we lang over getwijfeld", zegt ze. "Want uiteindelijk gaat het ook uit van een maakbaarheid dat het niet kan gebeuren."

Maar de situatie was uitzonderlijk. "Het was duidelijk wat zich in IJsselmonde afspeelde, er leek echt een verband", legt ze uit. En veel was ook onzeker. Er was veel politie, zichtbaar en onzichtbaar in de wijk. Ook was er veel aandacht voor. "Wat doet dat met zo'n verdachte? Escaleert het meer, wordt de situatie gevaarlijker? Daar moet je toch rekening mee houden."

Bewoners ondersteunen

Na het derde slachtoffer gaat het ineens snel. Er wordt een duidelijke foto vrijgegeven en na een klopjacht kan de politie hem inrekenen. Beelden van de inval circuleren al snel via social media, het gaat om een flat in de buurt van de schietpartijen. De 24-jarige Sendric S. werd er aangehouden, die niet officieel woont in het gebouw. De opluchting is groot. "Omdat je echt bang bent dat er nog andere slachtoffers gaan vallen."

De strafzaak tegen S. begint, over een motief is niets bekend. Wijkmarinier Van de Haterd is nog erg bezig met het organiseren van de nazorg in de wijk. "Het effect van dat gevoel van onveiligheid dat gaat heel lang door", vertelt ze. "We zijn met z'n allen druk bezig om te kijken wat we kunnen doen om de bewoners hierin te ondersteunen".