De mensen die geen genoeg kregen van de Olympische Spelen, kunnen vanaf volgende woensdag weer hun hart weer ophalen want dan beginnen de Paralympische Spelen. Deze week staat Radio EenVandaag-rubriek Over Mensen daarom in het teken van dit een-na-grootste sportevenement van de wereld. 

Zwemster Sanne Hofman

Met haar 14 jaar is zwemster Sanne Hofman de jongste Paralympiër die ooit voor het Nederlandse team uitkwam. Ze moet het bij de 100 meter rugslag en 400 meter vrije slag in de categorie zwemmers met een visuele handicap opnemen tegen concurrenten die veel ouder en vooral groter en gespierder zijn. Dat maakt Sanne niet zenuwachtig, wel of ze alles wel in haar koffer heeft gestopt. Verslaggever Roos Oosterbaan helpt haar met inpakken. 

Zeiler Rolf Schrama

Paralympisch zeiler Rolf Schrama is een opvallende verschijning. Hij is 1.25 m, heeft een zeldzame vorm van dwerggroei, en beweegt zich veelal voort op een kleuterfiets. Was zijn uiterlijk iets waar hij vroeger voor probeerde te vluchten, inmiddels is hij gelukkiger dan ooit met zichzelf en zijn leven. Daarvoor moest hij wel alles waar hij ooit aan vast hield loslaten. Inclusief zijn succesvolle baan in de financiële wereld. Verslaggever Roos Oosterbaan zocht hem op bij de zee, vlak voor zijn zeiltraining. 

Rolstoelbasketballers Lucie Houwen en Matthijs Bellers

Ze mogen dan wel al jaren een stel zijn, samen een kamer delen in het Paralympisch dorp in Rio zit er niet in. Sport en liefde gaan soms lastig samen. Want wat doe je bijvoorbeeld als je zelf de sterren van de hemel  hebt gespeeld, maar je partner tegelijkertijd hopeloos heeft verloren?  Het verhaal van een paralympisch liefdeskoppel.

Een paar dagen vrij om te rouwen na het overlijden van een bloedverwant: steeds meer bedrijven bieden het aan. Maar is dat de beste manier om met verlies om te gaan? "Oppakken van dagelijkse activiteit is enorm belangrijk."

Veel meer nieuwe seniorenwoningen bouwen, dat is dé grote uitdaging van nu, volgens wethouder Pieter Paul Slikker. "Dan kunnen mensen zo lang mogelijk op hun eigen plekje wonen, maar heel erg in contact met die gemeenschap en die samenleving."

Wethouder Slikker uit 's-Hertogenbosch ziet dat de bouw van goede seniorenwoningen een oplossing kan zijn voor meerdere grote problemen: de krapte op de woningmarkt, de tekorten in de thuiszorg en de eenzaamheid waar ouderen regelmatig mee kampen.

Gezamenlijke binnenruimtes en wekelijkse borrels

We spreken hem bij een complex met seniorenwoningen waar veel aandacht is voor samenleven met anderen. Bijvoorbeeld in de vorm van gezamenlijke binnenruimtes en wekelijkse borrels.

De gebouwen lijken van buiten misschien op een verzorgingshuis, maar het concept is totaal anders, zegt Slikker. "In een verzorgingshuis word je geleefd op het ritme van de zorg. Hier hou je zelf de regie over je eigen leven. Niemand wil aan het einde van zijn leven geparkeerd worden in een plek waar alleen maar oude mensen wonen en waar je zorg behoeft. Mensen willen met hun poten in de samenleving blijven staan."

'Niet alleen'

Hij gaat verder: "Hier loop je een modern complex binnen met beneden een hele grote ontmoetingsruimte waar jong en oud en de buurt elkaar ontmoet, waarbij je uitgenodigd wordt om gewoon naar de kapper in de stad te gaan, om te gaan biljarten bij de kroeg hier een paar straten verderop."

Het gevoel van saamhorigheid is ook belangrijk voor Jeanine Liethof (65). Zij woont in het Arnhemse Elderburen, waar senioren ook gezamenlijk wonen. "Het gevoel dat ik niet helemaal alleen ben, dat vind ik heel prettig."

'Je drinkt een kopje koffie samen'

"Als ik van m'n werk op m'n fietsje hier bij al de buren de parkeerplaats op fiets, dan denk ik: 'ik ben thuis'", gaat ze verder.

"En niet alleen vanwege deze woning, maar ook vanwege de bewoners hier. In mijn vorige huis groette de buren elkaar niet eens, maar hier is aandacht voor elkaar. Je komt af en toe bij elkaar over de vloer. Je drinkt een kopje koffie samen."

Omzien naar elkaar

Jeanine wil dat de huurdersgemeenschap zich echt voor elkaar inzet. En dat is ook nodig: "Want er zijn hier nog wel meer single dames en heren, ook op oudere leeftijd. Maar dan is het toch wel prettig dat we daar naar elkaar omzien."

"Als we zien dat een bewoner na een aantal dagen nog steeds de gordijnen dicht heeft zitten, dan gaan wij toch wel even aanbellen om te vragen of alles goed is", noemt ze als voorbeeld. "Kijk, dat soort dingen heb je natuurlijk in een misschien andere woonomgeving wat minder."

Noodzakelijk

Slikker benadrukt dat dit soort vormen van gezamenlijk wonen geen hobbyprojecten zijn, maar bittere noodzaak is. "Als we niets doen dan werkt straks 1 op de 4 mensen in de zorg. Dat gaat niet gebeuren, dus we zullen het met elkaar op een andere manier moeten organiseren."

"Ouder worden in je eigen huis, levensloopbestendig wonen, meer gemeenschappelijk wonen en ook een beetje meer zorg dragen voor elkaar", zegt hij tot slot.