Onvermijdelijkheden

Terwijl ik dit schrijf zit ik 544 dagen in de Tweede Kamer. Mijn eerste actie als buitenlandwoordvoerder ´oost´ van de PVV was het schrijven van een opinieartikel voor het Amerikaanse tijdschrift Near East Report. Dat verscheen in druk op 24 juni 2010, precies een week na mijn beëdiging.

Het ging over Iran, beter gezegd over de levensgevaarlijke Iraanse nucleaire ambities. Een week daarna stelde ik mijn eerste Kamervragen. Die gingen over het Iraanse Revolutionaire Garde Korps. Dat is niet alleen een formidabele strijdmacht, maar controleert alle essentiële onderdelen van de Iraanse staat en economie.

Iran vormt sindsdien dé rode lijn in mijn functioneren als Kamerlid.

In het artikel voor Near East Report noemde ik verschillende redenen waarom het toenmalige internationale sanctiebeleid tegen Iran ontoereikend was. De belangrijkste heeft te maken met het feit dat het Iraanse regime ideologisch-religieus gedreven is. Khamenei, Ahmadinejad en consorten beogen serieus om met geweld de bestaande wereldorde omver te werpen en de wereld aan de islam te onderwerpen. Het zijn echter geen krankzinnigen maar toegewijde in hun eigen context rationeel handelende activisten, die er zeker van zijn dat zij in hun opzet zullen slagen. Uiteraard met de hulp van Allah. Maar zij zullen er ook zélf alles aan doen en iedere prijs willen betalen om hun onheilige doel te bereiken. Tegen dit soort gedrevenen werken klassieke afschrikkingsmechanismes niet en dreigementen en reguliere sancties evenmin. Dat is genoegzaam gebleken. Het huidige regime zal niet tot rede komen. Alleen zinvol zijn daarom sancties die het onvermijdelijk zullen (dreigen te) elimineren.

De bestaande sancties waren (en zijn) ook ontoereikend omdat zij eenvoudig kunnen worden omzeild. Met name China en Rusland zijn daar schuldig aan. Tenslotte wordt het democratische Westen, dat het voortouw heeft genomen in de confrontatie met de ayatollahs, geconfronteerd met een razendsnel verslechterende geopolitieke situatie in het Midden-Oosten. Het Westen verliest er snel aan macht en invloed. Sinds begin 2011 is daar nog de Arabische 'lente' bij gekomen, die in veel landen de islamisten aan de macht dreigt te brengen. Ook daarom zijn snelheid en ultieme sanctiemiddelen geboden om het Iraanse regime op de knieën te dwingen en daarmee een Iraanse atoombom te voorkomen.

In mijn artikel in Near East Report heb ik derhalve gepleit voor het doorsnijden van de levenslijnen van het Iraanse regime. Die levenslijnen worden gevormd door de Revolutionaire Garde, de Iraanse Centrale Bank en de Iraanse staatsvervoersbedrijven Islamic Republic of Iran Shipping Lines (IRISL) en Iran Air. Door een totale (Westerse) boycot in te stellen van alleen al de eerste twee van die entiteiten zou het regime acuut existentiële problemen krijgen. Het zou onvermijdelijk heel snel moeten opgeven of anders afsterven en dat zou de oppositie een kans geven. Inderdaad: regime change met economische middelen.

Sinds juni 2010 heb ik er namens mijn partij systematisch voor gepleit - tot nu toe tevergeefs - dat Nederland het voortouw neemt bij het realiseren van die wurgsancties. Mijn hoop voor 2012 is dat het onvermijdelijke nu snel zijn beslag krijgt. Het zal ook ons een hoop gaan kosten - niets is gratis. Maar alles is beter dan apocalyptisch handelende ayatollahs met kernwapens.

Wim Kortenoeven is Tweede Kamerlid van de PVV.