'Omgekeerde feministes'

Daar staan we dan op onze sokken, midden in de kamer in een grijze buitenwijk van Schiedam. Wij -redacteur Lianne Kraak en ik- zijn op bezoek bij Farida, een Nederlandse moslima. Ze heeft ons uitgenodigd om niqaabs en andere gezichtssluiers te komen passen.

Farida heeft een winkeltje aan huis in islamitische kleding.

Sinds de demonstratie tegen het voorgenomen Burkaverbod van de regering zijn we in gesprek met vrouwen die er voor kiezen hun lichaam helemaal of bijna helemaal te bedekken.

Wat beweegt die vrouwen om zich in naam van Allah van top tot teen te bedekken, vragen wij ons af. Doen zij slaafs wat hun geloof en hun mannen hen voorschrijven of dragen ze deze kleding geheel uit vrije wil? Als dat zo is dan zou je dus kunnen zeggen dat deze dames dus een soort omgekeerde feministes zijn - ze eisen het recht op om zich te mogen bedekken.

Farida heeft inmiddels haar collectie voor ons uitgestald. Ik begin met een ameera, een gezichtssluier voor beginners. Het is eigenlijk een colsjaal die je over je hoofd trekt. Daarna volgt de ghimaar, een soort wijde cape tot halverwege je dijen die over je haar heengaat en die strak onder je kin vast zit. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat ik getransformeerd ben tot een vormeloos zwart ding, alleen mijn ogen, neus en mond zijn zichtbaar. Nu zijn er vrouwen die ook nog dat laatste stukje van hun lichaam willen bedekken. Voor hen is de niqaab uitgevonden. Een dunne lap die uit drie laagjes bestaat en voor het gezicht gehangen wordt. In ? van de drie zit een smalle uitsparing zodat de ogen vrij blijven.

Als Farida het ding op mijn achterhoofd vast probeert te maken krijg ik het Spaans benauwd. De randjes prikken in mijn ogen en met drie lagen stof voor je mond blijkt het lastig ademhalen. Ik vraag me af hoe iemand hier ooit de straat mee op kan zonder te stikken of onmiddellijk onder een auto te lopen. Levensgevaarlijk. En dan legt Farida me ook nog uit dat sommige vrouwen er voor kiezen om twee van de drie laagjes naar beneden te dragen zodat je de ogen helemaal niet meer ziet. En dan zijn we nog de lange handschoenen vergeten, want ook de handen moeten bedekt.

Los van de vraag of ik een goed idee vindt om je lichaam in lappen te wikkelen zodat mannen daar geen aanstoot aan nemen snap ik niet hoe vrouwen kunnen functioneren in deze kledij. Ik zie mijzelf niet met een boodschappentas en een kind in een bus stappen om dan ook nog ergens onder al die lagen een strippenkaart vandaan te toveren....

De gastvrouw verzekert ons dat de vrouwen die bij haar de sluiers kopen juist een omgekeerde ervaring hebben. Zij voelen zich veilig met deze bedekking, zonder zijn ze kwetsbaar voor de verlokkingen van de buitenwereld en dat geeft hen een gevoel van onveiligheid. Zij is er van overtuigd dat, mocht het burka-verbod er komen, deze categorie vrouwen gewoon helemaal niet meer naar buiten gaat. Als dat waar is kun je je afvragen of dat verbod eigenlijk wel zoveel doet voor de emancipatie.

Verward haal ik de sluiers weer van mijn hoofd. Wat vind ik hier nou eigenlijk van? Aan de ene kant ik ben tegen ieder kledingverbod in de priv?feer. (op je werk is wat anders) Ook een niqaab of burka moet kunnen. Aan de andere kant begrijp ik niet dat vrouwen zo verschrikkelijk ver kunnen gaan met het beschermen van hun deugdzaamheid dat ze een openbaar leven voor zichzelf bijna onmogelijk maken. Is je geloof en die innerlijke reinheid dan zo belangrijk? Kennelijk wel.

Als Lianne en ik naar buiten lopen rits ik mijn motorjack dicht. Het zit als een harnas om me heen. Geeft ook een soort veiligheid, bedenk ik me.

Simone Timmer