Wie wil er dansen met Maria Sharapova? Dat lijkt een gekke vraag, maar er zit een hele wereld aan ideeën en gedachten achter. Er zijn speelsters in het WTA-circuit die de voormalige Russische (sinds 1994 draagt ze het Amerikaanse staatsburgerschap) liever nooit meer op een tennisbaan willen zien. Er zijn er die dat openlijk naar voren hebben gebracht, zoals de Canadese Eugenie Bouchard en deze vrouw heeft van haar hart geen moordkuil gemaakt, maar is op haar woorden ook weer aangevallen.

Eerst even die woorden: “Ze is een valsspeelster en ik denk niet dat het goed is dat valsspelers, in welke sport dan ook, de kans krijgen terug te keren.”

En: ”Het is oneerlijk tegenover de andere speelsters die niet vals speelden en die nu toezien hoe ze weer van harte verwelkomd wordt. Dat is een slecht signaal voor de sportende jeugd…je kan dus valsspelen en later weer met open armen ontvangen worden.”

En: “Voor mij heeft ze afgedaan als heldin, zoals ik haar vroeger zag. Jammer, maar waar.”

Hoe dan ook: kloeke woorden die ze ook meent. Geen enkele andere speelsster ging in het behandelen van de Sharapova-affaire van afgelopen week zo ver als de Canadese. Anderen lieten het bij schouderophalen, de dames Kerber en Vinci vonden het eigenlijk ook oneerlijk dat Sharapova weer in genade werd aangenomen en in de internationale pers verscheen de naam Sharapova als in haar beste dagen: voorpaginanieuws, showpaginanieuws, sportpaginanieuws.

Ja, want dat zat aan de nu dertigarige (19 april 1987 in Njagan, Noord-Siberië geboren) vast: ze bespeelde vele vlakken van het sociale leven. Niet alleen was ze topsporter, ze was model, ze was uithangbord voor veelal luxe merken die in de sport aanwezig waren, ze was spokeswoman voor veel andere merken, ze was multimiljonair die een heel leger aan werknemers achter zich had staan en ineens was ze ook zielig, want gepakt met het merkwaardige middel meldonium, een goedje dat je makkelijk via internet kon en kan bestellen en waar, zo bleek, zo’n beetje de gehele Russische topsport op leefde.

Meldonium was, in de basis, iets voor hartpatiënten die een beetje minder hartkloppingen en een regelmatiger slaand hart wilden hebben, maar het bleek meer, heel veel meer, want hele Russische sportvolksstammen namen het product alsof het wonderolie was.

Sharapova dus ook, want licht buiten de lijntjes kleuren is geen mens vreemd.

Iedereen die op bijna legale manier 'beter' kan worden in de uitoefening van haar of zijn sport, zal dat doen en aangezien meldonium jarenlang niet verboden was…hebben al die mensen niet tegen de wet in gehandeld.

Ik heb me alleen afgevraagd en doe dat nog steeds, hoe het in ’s herennaam mogelijk was dat een wereldster als Sharapova zich zo 'matig' heeft laten begeleiden op fysiek gebied waardoor ze, blijkbaar, niet wist dat WADA een groot rood kruis door meldonium had gezet per 1/1/2016.

De schattige schat zei dat ze dat niet wist. Dat niemand haar dat gezegd had.

O ja, ik had eigenlijk ook wel willen weten welke afwijkingen die schattige schat had dat haar artsen/begeleiders haar juist op meldonium hebben gezet. Was zij ook hartpatiënte? Of viel ze gewoon in die hele grote groep van de boel belazerende Russische sporters van de afgelopen tien jaar? Want of het nou hardlopers, schaatsers, turners, ijshockeyers of tennisspeelsters waren, iedereen in Rusland had steevast een flinke portie meldonium onder bereik. Legaal verkregen, legaal betaald, legaal ingenomen, legaal alles…tot 1/1/2016.

OK, dan is het verder simpel: Sharapova wordt geschorst. Haar zaak komt voor, er is een rechter die een strafmaat bepaalt, die straf gaat in en Sharapova mag tot eind april 2017 niet op een WTA-tennisbaan staan. Punt uit.

Alle grote sportorganisaties ter wereld hebben handvesten waarin de regelgeving voor dopingzondaars en -zondaressen staat en iedereen dient zich daaraan te houden.

Dat is universeel vastgesteld; alle grote organisaties houden zich aan die regels.

Mijn bijgedachte: toen Sharapova een jaar geleden geschorst werd, klonk er wel even iets van “boe” en “schande”, maar ging het normale tennisleven door. Iedereen wist in de achterliggende tijd dat het moment zou komen dat Sharapova weer op een tennisbaan zou staan, maar niemand had daar, in al die maanden, iets over opgemerkt.

Totdat Stuttgart eraan kwam. Totdat haar naam weer in de pers verscheen, totdat duidelijk werd dat de sportwereld weer een beroemde herintreder erbij kreeg. En toen pas, op het moment dat Sharapova voor het eerst weer haar veters strikte voor een echt toernooi onder auspiciën van de WTA, toen pas kwamen de kritieken vanuit de vrouwentenniswereld.

Kijk…en dit is vrij belangrijk: iedereen weet hoe de regels liggen. Iedereen weet dat je, als je je tijd hebt uitgezeten, je in ieder geval een kans krijgt om weer mee te mogen doen aan je sport. Er zijn waslijsten met namen van grote, wereldberoemde sporters te maken die deze weg hebben moeten afleggen. Ja, voor sommigen was het een gang naar Canossa, voor anderen was het een lastige onderbreking van een leuke tijd, maar feit was dat alles via regels verliep. Regels die iedereen kende.

Onze mondiale sportwetgeving zit nu eenmaal zo in elkaar: er is vergevingsgezindheid, er bestaat voor ieder mens een tweede kans. Daar zijn alle grote sportorganisaties het over eens, volgens die regels worden er straffen uitgesproken en kunnen mensen ook terugkomen.

Ook Sharapova die relatief kort zat, kreeg zelfs licht amnestie, maar ook weer ook op legale grond.

Is het dan reëel dat sommigen juist op het moment dat die schorsing voorbij is, om het hardst gaan roepen dat het een grote schande is dat Sharapova weer een balletje staat te slaan? Neen, dat is niet reëel, maar wel een klein beetje begrijpelijk. Al die meiden die steigerden toen ze hoorden dat Sharapova weer in Stuttgart zou gaan spelen, hebben de afgelopen tijd wel wat anders aan hun hoofd gehad. Ze trainden, speelden, reisden en hadden sowieso Sharapova en haar problemen niet meteen in hun gedachten zitten.

Dat kwam pas verleden week. Dat kwam pas toen de publiciteit ging meespelen. En waar vuur is, komen vliegjes op af en dus had en heeft iedereen het nu over Sharapova.

Ja, roepen we in koor en halen licht onze schouders op: ze heeft haar straf toch uitgezeten. Net zoals Alejandro Valverde dat deed, net zoals zo heel velen dat deden. Valverde wint nu weer groots en wordt thans weer overal gevierd. In de pers, door de journalisten en ook door het wielervolk. Hij is ook herintreder en ook over hem werd ooit geroepen dat hij maar niet meer op moest stappen. Dat hij a disgrace voor de wielersport was.

Wat is er van die kritiek overgebleven?

Vergeten we snel?

Is Sharapova over een week of wat weer gewoon 'een van allen'. Mag ze straks een wild card aannemen om op Roland Garros te gaan spelen. Natuurlijk zullen de Franse organisatoren dat gaan doen. De winnares van de toernooien van 2012 en 2014 is meer dan een uithangbord. Ze heeft alle grote sponsormerken in haar Louis Vuiton-tasje bijeen verzameld en ze kan weer gaan werken in het 'sporthuis Sharapova' waar tennis, een mooi lijf en een grote vorm van uitstraling voldoende waren voor succes.

Natuurlijk zullen er altijd tegenstrevers als Bouchard blijven, natuurlijk zal er altijd en overal over haar meldoniumverleden gesproken blijven worden, maar ze zal ook weer dagelijks tennis gaan spelen.

Ze zal dan beter moeten spelen dan ze in de halve finale van Stuttgart deed. Dat was wel een verrassing. Als ze Stuttgart gewonnen had (en dat leek bepaald niet onmogelijk) had ze al een automatische plaatsing voor Parijs, maar de nummer 19 van de WTA-lijst, de Française Kristina Mladenovic, hield Sharapova op afstand: 6-3, 5-7, 4-6.

Hoe gek het ook klinkt voor een dertigjarige, maar ze was nog te roestig, te niet klaar voor echte wedstrijden en dat is ook weer heel logisch.

Ze heeft nu ingeschreven voor Madrid en Rome. Dan kan ook daar iedereen weer wat van haar vinden en dat uiten.

En kan zij hopen dat ze beter gaat spelen. En ja, ook voor haar komen er weer Valverde-achtige momenten. In de sportwereld, en daar niet alleen, hebben we een vrij korte tijd van ons dingen goed te herinneren. En er consequent mee om te gaan.

Het is nog niet duidelijk hoe het gisteravond uit de hand heeft kunnen lopen in Scheveningen. Honderden jongeren raakten in gevecht met elkaar en keerden zich tegen de politie toen die ingreep.

Statiegeld Nederland opent deze maand twee winkels waar mensen hun blikjes en flessen kunnen inleveren. De winkels moeten het makkelijker maken om de lege verpakkingen weg te brengen. Dat gaat met het huidige systeem in grote steden niet altijd goed.

Vooral in supermarkten staan nog lange wachtrijen voor statiegeldmachines. Dit zorgt soms voor irritaties tussen klanten en 'statiegeldverzamelaars'. De twee winkels in Rotterdam en Amsterdam moeten het begin zijn van een oplossing voor dit probleem. Maar hoe realistisch is die?

'Niet genoeg'

"Die twee statiegeldwinkels zijn een mooie service voor de supermarkten. Die worden zo ontlast. Maar verder lossen ze helemaal niks op van het probleem waar we nu mee zitten", zegt Dirk Groot, die met zijn stichting Zwerfinator zwerfafval probeert te verminderen. Hij vindt de nieuwe winkels een 'stap in de juiste richting', maar merkt op dat er nog veel moet gebeuren.

Volgens hem zijn er vooral in de grote steden te weinig inleverpunten. En dat is hét grote probleem. "Je kunt overal blikjes en flesjes kopen, maar je kunt ze bijna nergens inleveren. En voor een zo'n winkel ga je niet van Amsterdam-West naar het centrum lopen om je blikje in te leveren", denkt hij.

Geen innameplicht

Het kleine aantal innamepunten waar hij zo kritisch over is, zou vooral komen doordat er geen innameplicht is. Mensen zijn het namelijk niet verplicht om gebruikte blikjes, flesjes en kratten in te leveren. Het wordt niet gestimuleerd, zegt Groot.

"De verhouding tussen statiegeld en het product dat je koopt is helemaal zoek. Heel veel mensen vinden het gewoon niet de moeite waard." Juist doordat die stimulans uitblijft, wordt er weinig gedaan om meer innamepunten te creëren. En de drukte echt onder controle te krijgen.

'Hoe slechter ze het doen, hoe meer ze verdienen'

Bedrijven als Statiegeld Nederland maken winst op elk blikje en flesje dat niet wordt ingeleverd, legt Groot uit. "Ze doen niet meer dan nodig is. Ze verdienen er juist aan als er minder wordt ingeleverd."

"Al die miljoenen aan statiegeld die niet worden ingeleverd, dat blijft gewoon bij statiegeld Nederland", vervolgt hij. "Ze zeggen dat ze investeren in allerlei nieuwe innamepunten, verbetering van het systeem, enzovoort, maar daar zien we weinig van. Hoe slechter ze het doen, hoe beter ze verdienen."

Overlast en ongedierten

Een gevolg van dit systeem is dus dat de groep mensen die niet in een lange rij in de supermarkt wil staan, de statiegeldproducten in een normale prullenbak in huis of op straat gooit.

Bij dat laatste komen vervolgens 'verzamelaars' of 'jagers' kijken, die de afvalbakken op straat niet altijd even netjes achterlaten wanneer ze klaar zijn, volgens Groot. In grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam zorgt dat voor overlast en soms ongedierten.

Wettelijk verplichten

Ook stevige hulp van de politiek om dit probleem op te lossen blijft uit, zegt Groot. Hij vindt dat er meer kan worden gedaan. "Een statiegeldplicht en innameplicht, dat kun je gewoon wettelijk afdwingen. In Duitsland doen ze dat ook. Daar hebben ze het zelfs op zuivelverpakkingen."

"Er worden steeds redenen verzonnen waarom het niet kan", gaat hij verder. "Maar dat is als je iets niet wil. Als je iets wel wil, dan zoek je naar oplossingen."

'Ze hebben de kennis niet'

Wat zouden de bedrijven zelf dan moeten doen om dit op te lossen? "Meer inleverpunten", herhaalt Groot. "Maar ook moet het statiegeldbedrag omhoog en moeten platte blikjes en flessen zonder etiket worden geaccepteerd. Die mag je nu niet inleveren."

Groot roept dit vanuit zijn expertise al langer, maar volgens hem is dit nog niet doorgevoerd omdat er vaak aan de verkeerde knoppen wordt gedraaid. "Ze hebben niet de kennis van de straat, maar alleen de kennis van kantoor."