Hoe moet je je kinderen opvoeden? Praktijkvader Jeroen de Jong is vandaag in Radio EenVandaag De Optimist, en geeft tips. Zijn stelling is: Je weet niets over opvoeden en dat is geen enkel probleem.
Optimist Jeroen de Jong bij Radio EenVandaag
Meer optimisme nodig? Alle Optimisten zijn HIER terug te vinden.
"Er is een oud Indiaans gezegde dat gaat als volgt:
‘Hoe ernstiger je het spel opvat, hoe minder kans ieder van ons heeft om te winnen.’
Toen ik eind twintig was liet ik een foto van mijn peuter-zoon zien aan een oudere vriend. Op de foto slaat Thijn vol enthousiasme en met een stralende lach twee pannendeksels tegen elkaar. Het plezier en de levenslust spettert van de foto af. Mijn vriend bekijkt de foto, glimlacht en zegt: ‘Zo Jeroen, die kun je alleen nog maar verpesten.’
Thijn was perfect, helemaal bij zichzelf, volledig in het plezier, in het moment, daar kon ik nietsmeer aan toevoegen of verbeteren. In tegendeel, bijna iedere opvoedkundige reactie - ‘dat is wel heel veel herrie’ of ‘zo gaan de deksels stuk’ - zou afbreuk doen aan dat plezier.
En dat is wat we vaak doen als ouders. Met alle goede bedoelingen, overtuigingen hoe het zou moeten en wat het beste is voor ons kind, staan we het plezier in de weg. Ergens hebben we het idee opgedaan dat we een kind moeten opvoeden. We moeten een kind van alles leren enaanleren omdat het anders... Ja, omdat het anders wat?
Omdat we het idee hebben dat onze invloed van wezenlijk belang op de ontwikkeling van ons kind is.
En daarbij slaan we de plank mis.
Uiteindelijk komt het met veruit het overgrote deel van onze kinderen goed.
Eigenlijk zijn ze - net als mijn Thijn op de foto - op zich al helemaal goed.
Niets meer aan doen zou je zeggen. Ja, ze eten geven, ze verzorgen, liefde geven.
Maar sla het opvoeden gewoon eens een keertje over.
De één kan eerder lopen, de ander kan eerder praten. De één eet meteen met mes en vork en de ander doet daar wat langer over. De één weet op zijn 12e al dat hij later dokter, schrijver of paleontoloog zal worden en de ander heeft daar een half of een heel leven voor nodig.
Ieder kind heeft zijn eigen weg, zijn eigen tempo, zijn eigen manier. En wij als ouders zitten ons kind vaak in de weg. Omdat we vinden dat als je 3 bent dat je iedereen wel fatsoenlijk hallo en dag moet zeggen. Of omdat we vinden dat als je 12 bent je toch echt wel zelfstandig je huiswerk zoumoeten kunnen maken.
Maar daar doe je je kind geen plezier mee. En jezelf ook niet.
Je kind is geen puppy. Je kind is een zelfstandig individu.
Hij komt bij je, reist een tijdje met je mee en gaat daarna zijn eigen weg.
En wat wij als ouders te doen hebben is om de tijd die ze bij ons zijn tot een fijne tijd te maken.
Je hoeft je kind niet te kneden tot iets wat hij volgens jou of de maatschappij zou moeten worden.
Je hoeft alleen maar naar je kind te kijken en niet te verhinderen dat hij helemaal kan zijn wie hij is.
Slaat je kind met pannendeksels, ga dan lekker mee doen.
Leef je uit. Wees wat minder serieus.
Je weet niets over opvoeden en dat is geen enkel probleem.
Kies voor plezier. Kies voor avontuur. Kies voor genieten.
En daar doe je niet alleen je kind, maar vooral jezelf een groot plezier mee."
Veel van het nieuws dat je dagelijks hoort is negatief, maar het kan ook anders. In een kort betoog vertelt dagelijks 'de Optimist' waarover hij of zij optimistisch gestemd is.
Hoe TikTok werkgevers nieuwe kansen biedt jongeren te werven: 'Mogelijkheid om even binnen te kijken'
Steeds vaker worden jonge werknemers in bijvoorbeeld het onderwijs en de vervoerssector geworven via social media als TikTok. Bedrijven komen daar bijna niet meer onderuit. "Ze moeten de taal van de generatie spreken."
Doris Mathot, Juf Doris op TikTok, begon haar account om aan haar vrienden te laten zien wat ze nu eigenlijk doet tijdens haar werk als basisschooldocent in Amsterdam.
Ruim 95.000 volgers
Vooral de vooroordelen was ze zat: "Ik kreeg vaak opmerkingen over dat ik altijd vakantie heb, of niets meer doe als de school uit is." Dat is niet de realiteit, laat ze zien.
Haar TikTok-video's blijven niet onopgemerkt. Doris heeft inmiddels ruim 95.000 volgers. Ze ontvangt berichten van collega's, die zich in haar video's herkennen. Maar ook van jongeren die overwegen de pabo te gaan doen. "Ze vragen vaak of ze een dag mee mogen lopen of hoe ik de pabo vond."
'Niemand kijkt je op je vingers'
Ook buschauffeur Lizette de Geus TikTokt over haar werk. Zij heeft ruim 45.000 volgers. In haar inbox krijgt ze regelmatig vragen van mensen die geïnteresseerd zijn in haar beroep. Dat snapt ze wel: in haar video's vertelt ze over de vrijheid die ze ervaart als buschauffeur.
"Niemand kijkt je op je vingers. De bus is eigenlijk mijn kantoor en het werk is elke dag anders." Lizette ziet dat steeds meer jongeren en vrouwen het werk willen doen. Een hele positieve ontwikkeling, vindt ze.
Buschauffeur Lizette en juf Doris TikTokken over hun werk
Vacature op TikTok
Het werven van nieuwe medewerkers via social media als TikTok kan goed werken, denkt Doris. Toen de basisschool waar ze werkt op zoek was naar een nieuwe leerkracht, deelde ze de vacature op TikTok.
In haar video konden mensen de school zien, het klaslokaal, de collega's. Sollicitanten vonden dat fijn, gaven ze aan. "Ik zou ook willen weten hoe de sfeer op een school is, voordat ik er zou solliciteren. Om te kijken of dat bij mij past", legt Doris uit.
Meer banen dan mensen
Hoogleraar Arbeidsmarkt Ton Wilthagen denkt ook dat het goed kan werken om een vacature te verspreiden via bijvoorbeeld TikTok: "Een 'gewone' advertentie op een website spreekt de jongeren die nu een baan zoeken (Generatie Z of Gen Z, red.) niet meer aan. En dat wordt een probleem aangezien er meer banen dan mensen zijn."
Bedrijven moeten zich daarom onderscheiden en meer de taal van de generatie spreken die ze willen aantrekken, zegt Wilthagen. Gen Z is gemiddeld 3,5 uur per dag online en komt vacatures het snelst tegen via social media als TikTok.
"Er wordt vaak gezegd dat deze generatie lui is en dat ze niet willen werken. Maar ze hebben simpelweg gezien dat er van alles mogelijk is wat werk betreft. Gen Z'ers zijn kinderen van ouders die veel deeltijd werken, ouders die meer thuiswerken", zegt Wilthagen.
"Dat zorgt ervoor dat ze op zoek zijn naar een werkplek waar ze een goed gevoel bij hebben. Een plek die er leuk uitziet, waar ze zichzelf kunnen zijn, omringd met leuke mensen. Ze hebben het simpelweg voor het kiezen. Een bedrijf moet dus eerder bij de jongeren solliciteren en in de smaak vallen dan andersom."
Onzorgvuldige beoordelingen, gezondheidsklachten die niet serieus worden genomen en grote financiële zorgen. Het afgelopen jaar meldden zich meer dan 1.700 mensen bij EenVandaag en het AD met klachten over het UWV. Ze voelen zich in de steek gelaten.
"En ik dan?" vragen veel arbeidsongeschikten zich af, sinds minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Eddy van Hijum aankondigde alleen de rekenfouten in WIA-uitkeringen te gaan herstellen. Uitkeringsinstantie UWV verwacht dat deze fouten zijn gemaakt in maximaal 50.000 dossiers van arbeidsongeschikten.
Geen tijd
Voor het herstel van de mogelijk tienduizenden dossiers met fouten in medische beoordelingen en andere uitkeringen, zoals de Wajong, heeft het UWV volgens de minister vanwege capaciteitsproblemen geen tijd. Daarmee kiest de minister ervoor dossiers niet opnieuw te laten bekijken en mensen te laten zitten met problemen die door het UWV zijn veroorzaakt.
Om deze grote groep mogelijke slachtoffers een gezicht te geven, vroegen EenVandaag en het AD iedereen die zich meldde om een foto van zichzelf in te sturen. Een aantal van hen vertellen hun verhaal.
Twan de Vet (60) uit Eindhoven
"Wat ik begrijp, is dat het ze niet echt kan bommen wat je voor ziekte hebt. Ze kijken puur technisch van hoe kunnen we hem aan het werk krijgen?" Twan de Vet bracht als taxi-chauffeur kinderen met een beperking naar school. "Echt een heel mooie, fijne baan was dat." Maar 2 jaar geleden kreeg hij te horen dat hij lijdtaan de ziekte van Kahler, een behandelbare maar ongeneeslijke vorm van beenmergkanker.
Eerst kreeg hijlast van ernstige rug-, enkel- en knieklachten en kon hij moeilijk lopen. Zijn ervaringen met verzekeringsartsen van het UWV zijn negatief. "Het was een wassen neus. Eentje keek eigenlijk niet van het papier op, zette maar gewoon een streep eronder en zei: 'Nee, dat gaat het toch niet worden.'"
Bang dat hij moet terugbetalen
Inmiddels gebruikt Twan een scootmobiel en een rolstoel. "Daar ben ik bij het UWV mee naar binnengereden en ze keurden me nog steeds niet af." Hoewel een verzekeringsarts uiteindelijk oordeelde dat Twan 100 procent afgekeurd moest worden, bepaalde de arbeidsdeskundige vervolgens dat hij slechts 10 procent arbeidsongeschikt zou zijn. Daardoor kreeg Twan geen uitkering.
In oktober liep de periode van 2 jaar Ziektewet voor Twan af. Daarom loopt voor hem een nieuwe WIA-aanvraag, om zich volledig af te laten keuren. Hij krijgt een voorschot, maar heeft nog geen beoordeling gehad. Dat maakt hem onzeker: hij is bang dat hij het geld later weer moet terugbetalen. "Je weet niet wat er gaat gebeuren."
Dit verhaal is onderdeel van het 'dossier UWV', dat EenVandaag samen met het AD volgt. Vanuit EenVandaag werken Joost Lammers, Marlou Poncin en Simone Timmer aan de verhalen. Bij het AD bestaat het team uit Julia Bokdam, Cyril Rosman en John van den Oetelaar.
"Ik wil heel graag meekomen met de 'normale' mensen in deze wereld. Maar omdat ik weet dat dat niet lukt, is dat continu confronterend", zegt Lian Koster. Ze werd als 8-jarige geopereerd aan een hersentumor, waardoor ze tijdelijk niet kon lopen. Die gebeurtenis was traumatisch. Ze heeft daar ook nu nog last van in de vorm van een posttraumatische stressstoornis (PTSS).
Ze heeft paniekaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. "Ik ga danheel erg hyperventileren en huilen." Ook heeft ze een evenwichtsstoornis en concentratieproblemen. Ze vroeg een Wajong-uitkering aan, omdat werken niet lukte, maar werd na een telefonische keuring afgewezen. "Je kunt een gebroken been ook niet via een telefoon beoordelen."
Geen eigen inkomen
Lianging in bezwaar en vroeg om een fysieke keuring. Die kreeg ze, maar weer was de conclusie: geen Wajong. In het medisch rapport schreef de verzekeringsarts: 'De cliënt kan niet ten minste 1 uur aaneengesloten werken.' Maar volgens het UWV kon dat in de toekomst nog veranderen.
Lian heeft geen eigen inkomen. Ze is financieel afhankelijk van haar vriend en moeder. Toekomstperspectief heeft ze niet.
Meer vrijheid
"Ik leef per dag. Natuurlijk zijn er wel toekomstplannen zoals huisje, boompje, beestje. Maar dat wil niet zonder inkomen."
Sinds kort heeft ze een psychosociale hulphond in opleiding, Pupper, die haar helpt met huishoudelijke taken en waarschuwt als ze rustiger aan moet doen. "Ik heb meer vrijheid gekregen met haar erbij." Maar ook het onderhouden van de hond is zonder eigen inkomsten lastig.
Patrick Hermans (55) uit Reuver
"Ik kreeg een gesprek en een fysieke test, die uit één vraag bestond: kun je op je knieën zitten en rechtop komen? Bij het rechtop komen, moest mijn vrouw helpen. Anders lukte het niet." Toch kreeg voormalig basisschool-leraar Patrick Hermans geen WIA-uitkering. Hij heeft fibromyalgie en daardoor continu pijn, maar hij werd slechtsvoor 30 procent afgekeurd. Dat is te weinig voor een uitkering.
Er konden volgens het UWV toch nog beroepen worden gevonden die hij 40 uur per week zou kunnen uitvoeren. "Maar daarvan zei de arbeidsdeskundige zelf ook al: 'Ik zie jou dit helemaal niet doen.' Mijn fysiotherapeut, reumatoloog en de bedrijfsarts... Allemaal waren ze met stomheid geslagen."
'Ik voel me een nummer'
Een bezwaarprocedure maakte geen verschil. Patrick durfde niet in beroep. "Mijn advocaat zei dat de rechtbank dan alleen naar de procedure zou kijken. Niet naar mijn medisch dossier." In de tussentijd werkt hij daarom vanuit huis enkele uren per week voor een stichting. "Daar heb ik geen deadlines en als het een week wat minder gaat, is dat ook niet erg."
"Bij het UWV voel je je een nummer", vindt hij. "Ze geven je het gevoel dat het tussen je oren zit. Je wordt niet serieus genomen." Dat de minister niet ook naar medische beoordelingen kijkt, vindt hij onbegrijpelijk. "Het is een trap na. Je voelt je af en toe een roepende in de woestijn."
Agnes Ludwig (56) uit Den Haag
"Het is een grote shitzooi." Agnes Ludwig werkte 20 jaar als bibliothecaris. 10 jaar geleden verslechterde haar gezondheid en kreeg ze de diagnose fibromyalgie (ook wel weke delen-reuma genoemd) en daar kwam later ook nog een beknelde nekwervel bij.
Ze heeft daardoor 24 per dag pijn in haar handen en armen. Toch oordeelde het UWV dat Agnes slechts 52 procent arbeidsongeschikt is en 4 uur per dag achter een computer kan zitten. "Ik herken mezelf niet in het rapport. Er wordt gedaan alsof je je aanstelt."
'Tranen in mijn ogen'
Financieel is ze er aanzienlijk op achteruit gegaan door het oordeel van het UWV. "Ik zit met tranen in mijn ogen. Ik ben afhankelijk van mijn man en dat ben ik nog nooit geweest."
"Het wordt niet serieus genomen, terwijl ik er alles aan heb gedaan om maar weer iets te kunnen, beroepsmatig. Dat gaat gewoon fysiek niet. Waarom blijf je na 5 jaar dan als UWV volhouden dat er duurzame mogelijkheden zijn?"
Onafhankelijk onderzoek
Uit een onafhankelijk onderzoek, aangevraagd door haar voormalig werkgever de gemeente Den Haag, bleek dat Agnes veel minder uur kon werken dan het UWV had geoordeeld. Ze wacht nu al maanden op een herbeoordeling. Op 7 januari staat een nieuw gesprek bij het UWV gepland, waar ze zelf haar medische informatie mee naartoe moet nemen. "Dat zorgt weer voor onzekerheid."
Dat er alleen rekenfouten worden gecorrigeerd, begrijpt ze niet. "Het is een grove schande. Waar is de menselijke maat? Er is veel meer loos dan fouten in berekeningen."
'En wij dan?' Twan, Lian, Patrick en Agnes worden, net als mogelijk tienduizenden andere gedupeerden, niet geholpen door UWV