radio LIVE tv LIVE
meer NPO start

'En wij dan?' Twan, Lian, Patrick en Agnes worden, net als mogelijk tienduizenden andere gedupeerden, niet geholpen door UWV

'En wij dan?' Twan, Lian, Patrick en Agnes worden, net als mogelijk tienduizenden andere gedupeerden, niet geholpen door UWV
v.l.n.r.: Lian, Agnes, Patrick en Twan
Bron: EenVandaag

Onzorgvuldige beoordelingen, gezondheidsklachten die niet serieus worden genomen en grote financiële zorgen. Het afgelopen jaar meldden zich meer dan 1.700 mensen bij EenVandaag en het AD met klachten over het UWV. Ze voelen zich in de steek gelaten.

"En ik dan?" vragen veel arbeidsongeschikten zich af, sinds minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Eddy van Hijum aankondigde alleen de rekenfouten in WIA-uitkeringen te gaan herstellen. Uitkeringsinstantie UWV verwacht dat deze fouten zijn gemaakt in maximaal 50.000 dossiers van arbeidsongeschikten.

Geen tijd

Voor het herstel van de mogelijk tienduizenden dossiers met fouten in medische beoordelingen en andere uitkeringen, zoals de Wajong, heeft het UWV volgens de minister vanwege capaciteitsproblemen geen tijd. Daarmee kiest de minister ervoor dossiers niet opnieuw te laten bekijken en mensen te laten zitten met problemen die door het UWV zijn veroorzaakt.

Om deze grote groep mogelijke slachtoffers een gezicht te geven, vroegen EenVandaag en het AD iedereen die zich meldde om een foto van zichzelf in te sturen. Een aantal van hen vertellen hun verhaal.

Twan de Vet (60) uit Eindhoven

Twan de Vet
Bron: EenVandaag
Twan de Vet

"Wat ik begrijp, is dat het ze niet echt kan bommen wat je voor ziekte hebt. Ze kijken puur technisch van hoe kunnen we hem aan het werk krijgen?" Twan de Vet bracht als taxi-chauffeur kinderen met een beperking naar school. "Echt een heel mooie, fijne baan was dat." Maar 2 jaar geleden kreeg hij te horen dat hij lijdt aan de ziekte van Kahler, een behandelbare maar ongeneeslijke vorm van beenmergkanker.

Eerst kreeg hij last van ernstige rug-, enkel- en knieklachten en kon hij moeilijk lopen. Zijn ervaringen met verzekeringsartsen van het UWV zijn negatief. "Het was een wassen neus. Eentje keek eigenlijk niet van het papier op, zette maar gewoon een streep eronder en zei: 'Nee, dat gaat het toch niet worden.'"

Bang dat hij moet terugbetalen

Inmiddels gebruikt Twan een scootmobiel en een rolstoel. "Daar ben ik bij het UWV mee naar binnengereden en ze keurden me nog steeds niet af." Hoewel een verzekeringsarts uiteindelijk oordeelde dat Twan 100 procent afgekeurd moest worden, bepaalde de arbeidsdeskundige vervolgens dat hij slechts 10 procent arbeidsongeschikt zou zijn. Daardoor kreeg Twan geen uitkering.

In oktober liep de periode van 2 jaar Ziektewet voor Twan af. Daarom loopt voor hem een nieuwe WIA-aanvraag, om zich volledig af te laten keuren. Hij krijgt een voorschot, maar heeft nog geen beoordeling gehad. Dat maakt hem onzeker: hij is bang dat hij het geld later weer moet terugbetalen. "Je weet niet wat er gaat gebeuren."

Bekijk ook

info

Dossier UWV - samenwerking AD/EenVandaag

Dit verhaal is onderdeel van het 'dossier UWV', dat EenVandaag samen met het AD volgt. Vanuit EenVandaag werken Joost Lammers, Marlou Poncin en Simone Timmer aan de verhalen. Bij het AD bestaat het team uit Julia Bokdam, Cyril Rosman en John van den Oetelaar.

Heeft u tips of wilt u uw verhaal ook delen? Dat kan via de mail, meldpunt@eenvandaag.nl, of via ons online meldpunt-formulier.

Lian Koster (23) uit Veendam

Lian Koster
Bron: EenVandaag
Lian Koster

"Ik wil heel graag meekomen met de 'normale' mensen in deze wereld. Maar omdat ik weet dat dat niet lukt, is dat continu confronterend", zegt Lian Koster. Ze werd als 8-jarige geopereerd aan een hersentumor, waardoor ze tijdelijk niet kon lopen. Die gebeurtenis was traumatisch. Ze heeft daar ook nu nog last van in de vorm van een posttraumatische stressstoornis (PTSS).

Ze heeft paniekaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. "Ik ga dan heel erg hyperventileren en huilen." Ook heeft ze een evenwichtsstoornis en concentratieproblemen. Ze vroeg een Wajong-uitkering aan, omdat werken niet lukte, maar werd na een telefonische keuring afgewezen. "Je kunt een gebroken been ook niet via een telefoon beoordelen."

Geen eigen inkomen

Lian ging in bezwaar en vroeg om een fysieke keuring. Die kreeg ze, maar weer was de conclusie: geen Wajong. In het medisch rapport schreef de verzekeringsarts: 'De cliënt kan niet ten minste 1 uur aaneengesloten werken.' Maar volgens het UWV kon dat in de toekomst nog veranderen.

Lian heeft geen eigen inkomen. Ze is financieel afhankelijk van haar vriend en moeder. Toekomstperspectief heeft ze niet.

Meer vrijheid

"Ik leef per dag. Natuurlijk zijn er wel toekomstplannen zoals huisje, boompje, beestje. Maar dat wil niet zonder inkomen."

Sinds kort heeft ze een psychosociale hulphond in opleiding, Pupper, die haar helpt met huishoudelijke taken en waarschuwt als ze rustiger aan moet doen. "Ik heb meer vrijheid gekregen met haar erbij." Maar ook het onderhouden van de hond is zonder eigen inkomsten lastig.

Patrick Hermans (55) uit Reuver

Patrick Hermans
Bron: EenVandaag
Patrick Hermans

"Ik kreeg een gesprek en een fysieke test, die uit één vraag bestond: kun je op je knieën zitten en rechtop komen? Bij het rechtop komen, moest mijn vrouw helpen. Anders lukte het niet." Toch kreeg voormalig basisschool-leraar Patrick Hermans geen WIA-uitkering. Hij heeft fibromyalgie en daardoor continu pijn, maar hij werd slechts voor 30 procent afgekeurd. Dat is te weinig voor een uitkering.

Er konden volgens het UWV toch nog beroepen worden gevonden die hij 40 uur per week zou kunnen uitvoeren. "Maar daarvan zei de arbeidsdeskundige zelf ook al: 'Ik zie jou dit helemaal niet doen.' Mijn fysiotherapeut, reumatoloog en de bedrijfsarts... Allemaal waren ze met stomheid geslagen."

'Ik voel me een nummer'

Een bezwaarprocedure maakte geen verschil. Patrick durfde niet in beroep. "Mijn advocaat zei dat de rechtbank dan alleen naar de procedure zou kijken. Niet naar mijn medisch dossier." In de tussentijd werkt hij daarom vanuit huis enkele uren per week voor een stichting. "Daar heb ik geen deadlines en als het een week wat minder gaat, is dat ook niet erg."

"Bij het UWV voel je je een nummer", vindt hij. "Ze geven je het gevoel dat het tussen je oren zit. Je wordt niet serieus genomen." Dat de minister niet ook naar medische beoordelingen kijkt, vindt hij onbegrijpelijk. "Het is een trap na. Je voelt je af en toe een roepende in de woestijn."

Agnes Ludwig (56) uit Den Haag

Agnes Ludwig
Bron: EenVandaag
Agnes Ludwig

"Het is een grote shitzooi." Agnes Ludwig werkte 20 jaar als bibliothecaris. 10 jaar geleden verslechterde haar gezondheid en kreeg ze de diagnose fibromyalgie (ook wel weke delen-reuma genoemd) en daar kwam later ook nog een beknelde nekwervel bij.

Ze heeft daardoor 24 per dag pijn in haar handen en armen. Toch oordeelde het UWV dat Agnes slechts 52 procent arbeidsongeschikt is en 4 uur per dag achter een computer kan zitten. "Ik herken mezelf niet in het rapport. Er wordt gedaan alsof je je aanstelt."

'Tranen in mijn ogen'

Financieel is ze er aanzienlijk op achteruit gegaan door het oordeel van het UWV. "Ik zit met tranen in mijn ogen. Ik ben afhankelijk van mijn man en dat ben ik nog nooit geweest."

"Het wordt niet serieus genomen, terwijl ik er alles aan heb gedaan om maar weer iets te kunnen, beroepsmatig. Dat gaat gewoon fysiek niet. Waarom blijf je na 5 jaar dan als UWV volhouden dat er duurzame mogelijkheden zijn?"

Onafhankelijk onderzoek

Uit een onafhankelijk onderzoek, aangevraagd door haar voormalig werkgever de gemeente Den Haag, bleek dat Agnes veel minder uur kon werken dan het UWV had geoordeeld. Ze wacht nu al maanden op een herbeoordeling. Op 7 januari staat een nieuw gesprek bij het UWV gepland, waar ze zelf haar medische informatie mee naartoe moet nemen. "Dat zorgt weer voor onzekerheid."

Dat er alleen rekenfouten worden gecorrigeerd, begrijpt ze niet. "Het is een grove schande. Waar is de menselijke maat? Er is veel meer loos dan fouten in berekeningen."

'En wij dan?' Twan, Lian, Patrick en Agnes worden, net als mogelijk tienduizenden andere gedupeerden, niet geholpen door UWV

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Teruggestuurde asielzoekers duiken onder om later alsnog in Nederland asiel aan te vragen: 'Hier heb ik mensen die me kunnen helpen'

Teruggestuurde asielzoekers duiken onder om later alsnog in Nederland asiel aan te vragen: 'Hier heb ik mensen die me kunnen helpen'
Asielzoeker Muhammad is tot zijn opluchting toch nog in de Nederlandse asielprocedure gekomen
Bron: EenVandaag

Asielzoekers die in een ander Europees land zijn aangekomen, mogen hier worden geweigerd door de IND. Als ze na anderhalf jaar niet zijn teruggestuurd, mogen ze blijven. "Er zijn in ons land heel veel mensen die deze mensen helpen onderduiken."

Mohammad uit Iran is opgelucht. Hij heeft van zijn advocaat te horen gekregen dat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) zijn asielprocedure in behandeling heeft genomen. Hij is een politieke vluchteling en loopt gevaar in zijn geboorteland. Hij moest volgens de Dublinverordening een asielaanvraag eigenlijk in Kroatië afwachten.

'Ik wilde niet terug naar Kroatië'

Daar werd hij, voordat hij bijna twee jaar geleden in Nederland aankwam, door de Kroatische politie opgepakt en voor het eerst geïdentificeerd. Toen hij vervolgens naar Nederland doorreisde en bij de IND asiel aanvroeg, kreeg hij daar te horen dat ze zijn aanvraag niet in behandeling zouden nemen.

"Ik moest terug naar Kroatië", vertelt Mohammad. "Daar zouden ze mijn asielaanvraag in behandeling nemen. Maar ik wilde niet terug naar Kroatië. Ik heb hier in Nederland familie wonen en ben nierpatiënt. Hier heb ik mensen die mij kunnen helpen, in Kroatië niet."

Bekijk ook

Dublinverordening

De Dublinverordening bepaalt dat het land waar een vreemdeling Europa binnenkomt, verantwoordelijk is voor de behandeling van zijn of haar asielverzoek. Deze regels werden in 2003 ingevoerd om te voorkomen dat asielzoekers Europa rondreizen om in verschillende lidstaten een procedure te beginnen, maar ook om te zorgen dat niet ieder land zijn handen van een zaak af kan trekken.

Zodra iemand in Nederland asiel aanvraagt, wordt in verschillende databases gecontroleerd of diegene eerder in een andere EU-lidstaat is geweest. Als dat zo is gaat de IND niet verder met de asielprocedure. Nederland verzoekt de andere lidstaat dan om de asielzoeker terug te nemen: dat is een Dublinclaim.

Lastig in de praktijk

Vervolgens heeft de andere lidstaat twee maanden om op dat verzoek in te gaan. Is er na die periode nog geen reactie, dan geldt: wie zwijgt, stemt toe. De asielzoeker kan dan worden overgedragen.

Dat is de bedoeling, zegt universitair docent migratierecht Mark Klaassen, maar de praktijk is vaak anders. "De Dublinverordening werkt tussen lidstaten, en de effectiviteit hangt dus af van de bereidwilligheid van de verschillende landen. In de praktijk komt er van de Dublinregels niet veel terecht, omdat het andere land niet meewerkt, of omdat de asielzoeker niet meewerkt."

Bekijk ook

1 op 6 Dublinclaims ingewilligd

Dat blijkt ook uit cijfers die EenVandaag bij de IND heeft opgevraagd. Slechts 1 op de 6 Dublinclaims die Nederland in de afgelopen vijf jaar heeft gedaan, heeft geleid tot overdracht van een asielzoeker naar een ander land.

Het valt op dat er tussen de verschillende lidstaten grote verschillen zijn in bereidwilligheid. Zo neemt Duitsland asielzoekers bij bijna de helft van de claims daadwerkelijk terug, terwijl Italië nauwelijks op dit soort verzoeken reageert. In de afgelopen drie jaar is geen enkele asielzoeker vanuit Nederland teruggestuurd naar Italië, ondanks de ruim 4.000 verzoeken die er zijn gedaan.

Termijn van anderhalf jaar

Daar kunnen asielzoekers gebruik van maken. 'Dublin' houdt een land namelijk niet voor eeuwig verantwoordelijk voor de opvang: als iemand na achttien maanden niet is overgedragen aan de verantwoordelijke lidstaat, verloopt de claim en kan een hij of zij alsnog ergens anders een asielprocedure beginnen.

Klaassen: "Je ziet in de cijfers vaak staan: 'met onbekende bestemming vertrokken.' Dat zijn mensen die uit de asielzoekerscentra zijn vertrokken en uit het zicht van de overheid zijn geraakt. In de Dublinverordening staat dat na 18 maanden de Dublinclaim vervalt. Als iemand dan nog niet naar het land van aankomst is teruggestuurd, kan Nederland niet langer iemand weigeren, en wordt dan alsnog verantwoordelijk voor de asielprocedure."

info

Nieuw Europees migratiepact

Het EU-Asiel en Migratiepact bevat regels voor een nieuw Europees asielsysteem en treedt in 2026 in werking. De nieuwe Verordening over asiel- en migratiebeheer bevat regels over de verantwoordelijkheidstoedeling voor de behandeling van asielverzoeken over de EU-lidstaten en een solidariteitsmechanisme. Een belangrijk doel van deze regels is om de solidariteit tussen lidstaten bij de verdeling van asielverzoeken minder vrijblijvend te maken. De termijn waarmee een Dublinclaim dan zal vervallen wordt drie jaar, in plaats van anderhalf jaar.

Bekijk ook

Asielzoekers duiken onder

Volgens asieladvocaat Sonya Taheri weten veel asielzoekers precies hoe dat werkt, en anticiperen ze er ook op. "Ze hebben een paar maanden om een netwerk op te bouwen. Dan vertel ik ze op een zeker moment: het is nu het moment om uit het centrum te vertrekken. Dan duiken ze onder."

"Er zijn veel mensen in Nederland die deze groep willen helpen, omdat ze begrijpen dat ze hier willen blijven", ziet Taheri. "Omdat ze hier familie hebben, of omdat de landen waar ze naar terug moeten veel slechtere omstandigheden hebben."

Organisaties helpen 'Dubliners'

EenVandaag sprak meerdere kerkelijke organisaties die deze 'Dubliners' helpen. Geen van de organisaties wil hiermee in de publiciteit treden. Ze geven aan kwetsbare asielzoekers te helpen om die achttien maanden door te komen, en zo te voorkomen dat ze op straat moeten zwerven.

Ook de gemeente Amsterdam helpt deze groep in hun opvang voor ongedocumenteerden. "We willen voorkomen dat kwetsbare mensen op straat moeten slapen, want dat is het alternatief", zegt verantwoordelijk wethouder Rutger Groot Wassink. "Dat vinden wij voor die mensen onwenselijk, en het zorgt uiteindelijk voor meer overlast voor de stad."

Bekijk ook

Drie jaar ook overbruggen

Groot Wassink maakt zich zorgen over de nieuwe regels die volgend jaar zomer van kracht gaan. Dan wordt de termijn voordat een Dublinclaim vervalt drie jaar in plaats van achttien maanden. "Dat zal betekenen dat mensen nog langer in de illegaliteit moeten leven, met alle gevolgen van dien. Wij zien als gemeente in de praktijk wat het gevolg is van regels die niet goed werken."

Asieladvocaat Taheri maakt zich er geen zorgen om dat asielzoekers die hier willen blijven met een Dublinclaim die drie jaar niet zullen weten te overbruggen. "Er zijn hele Facebookgroepen waarin mensen in het geheim mensen tijdelijk opvangen. Het zal misschien net wat lastiger worden, maar mensen laten zich niet zo gemakkelijk afschrikken als ze duidelijk hun toekomst in Nederland voor zich zien."

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Zorgen om gezondheid in Lochem door plan voor lelieteelt: een van de meest bespoten gewassen

De teelt van lelies op landbouwgrond in het Gelderse Lochem veroorzaakt grote onrust. Bewoners zijn bang dat de bestrijdingsmiddelen die daarbij gebruikt worden, schadelijk zijn voor hun gezondheid. Omwonenden hopen dat de teelt verboden wordt.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Ook interessant