De Nederlandse bisschop Jan Hendriks en zijn collega uit het Vaticaan, kardinaal Stella, moeten zich bij de rechter verantwoorden voor het ontslag van ex-priester Valkering. De geestelijken beschuldigen hem sinds zijn coming-out van 'imprudent' gedrag.

De rechter moet maandag bepalen of een hoge kerkelijk ambtenaar uit het Vaticaan en een Nederlandse bisschop aangeklaagd kunnen worden in een smaad en laster zaak. De openlijk homoseksuele ex-priester Pierre Valkering vecht daar al jaren voor. Tot aan de Hoge Raad vocht hij ervoor en nu is het zover.

Schandalige behandeling

Valkering vindt dat de kerk hem schandalig behandeld heeft. "In mijn visie is mijn kwestie symptomatisch voor hoe er door en vanuit de Roomse kerk überhaupt wordt geacteerd in relatie tot homoseksuele mensen en lhbtqia+-personen. Steeds weer blijkt de kerk geneigd om voor waar te houden wat men wénst dat waar is."

Valkering stelt dat de kerk hem in verband brengt met imprudent gedrag met kinderen. Zijn advocaat Ludith Haarsma: "Dat is smaad en daar moet de Bisschop voor bloeden."

Ontkleed niet naakt staan

Pierre Valkering was priester van de Vredeskerk in Amsterdam. Ter ere van zijn 25-jarig jubileum schreef hij in 2019 een boek over zijn priesterschap, 'Ontkleed niet naakt staan'. Daarin beschrijft hij hoe hij tijdens de opleiding worstelt met homoseksuele gevoelens en experimenteert in sauna's en darkrooms.

Een dag na het verschijnen van het boek wordt hij op non-actief gesteld. Zijn baas, bisschop Hendriks van het bisdom Haarlem-Amsterdam, vindt dat hij zich moet gaan bezinnen. Valkering accepteert dat, en weet ook dat een kerkelijke rechtbank een uitspraak moet gaan doen.

Melding, geen klacht

Maar tijdens die kerkrechtelijke procedure verandert alles. Al snel blijkt dat deze niet alleen gaat over de bekentenissen uit zijn boek, maar ook over een melding van grensoverschrijdende gedrag tegen kinderen en kwetsbaren. Zo wordt Valkering beschuldigd van het ophangen van kindertekeningen in zijn slaapkamer, zich omkleden bij het zwemmen met enkel een badlaken, en het toelaten van een 'pedoseksueel' tot een gebedsavond voor jongeren.

"Ik weet niets over een pedoseksueel, wat er voorgevallen zou zijn, of wie die pedoseksueel geweest moet zijn. Maar dat is ook niet het verwijt. Het verwijt is dat ik hem heb toegelaten", reageert de priester.

Celibaatschendingen

EenVandaag deed in 2021 navraag bij het bisdom. "Deze melding is conform de geldende procedures afgehandeld, en niet omgezet in een klacht", liet het weten.

Valkering probeerde bisschop Hendriks te overtuigen de geruchten niet als feit te presenteren aan het Vaticaan, en zocht de media op. Maar volgens de bisschop had het ontslag van Valkering niets te maken met de melding. "Het besluit om hem als pastoor te ontslaan en als priester te suspenderen was gebaseerd op de schendingen van het celibaat."

'Dit is dynamiet'

Wanneer het kerkelijk vonnis eenmaal op de mat ploft, staan de meldingen over grensoverschrijdend gedrag er toch in. In het zogenaamde decreet, een kerkelijk vonnis dat is ondertekend door de paus, staat niet alleen dat de priester gezondigd heeft tegen het celibaat.In het vonnis staat ook in dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan 'imprudent gedrag' jegens kinderen en kwetsbaren.

"Mij in verband brengen met pedoseksualiteit is dynamiet. Het maakt mij kwetsbaar. Dat is laster, mijn naam moet gezuiverd worden", zegt Valkering hierover.

Handtekening van de paus

Het bisdom verzet zich tegen het verhoor van bisschop Jan Hendrix. Volgens de kerk gaat het om een afgehandelde kwestie van het kerkelijk recht. Kerkelijk jurist Ruud Huysmans bevestigt dat er kerkrechtelijk weinig meer te veranderen valt.

De handtekening van de paus staat eronder, maar ook Huysmans ziet dat de melding van imprudent gedrag wel degelijk in het vonnis staat. Terwijl de bisschop had gezegd dat dat geen rol speelde.

Priester wil waarheidsvinding

Valkering blijft 3 jaar lang procederen om de bisschop en de Italiaanse kardinaal Stella voor de rechter te laten getuigen. Uiteindelijk krijgt hij zijn zin. Maandag 18 november worden de geestelijken gehoord. Op basis van het getuigenverhoor en de uitkomsten kan Valkering bepalen of hij een smaad- en lasterproces start.

De ex-priester hoopt daarop en ziet de zaak breder dan alleen zijn persoonlijk strijd. "Het mag duidelijk zijn dat deze kleine strijd van mij, niet los gezien kan worden van een mondiale religieuze en politieke cultuurstrijd tussen liberale en autoritaire krachten, waarin lhbtqia+-personen een weinig begerenswaardige sleutelpositie innemen."

'Zaak valt onder kerkelijk recht'

Bisschop Hendriks heeft het standpunt ingenomen dat dit een zaak is die niet thuishoort bij de civiele rechter maar valt onder het bereik van het kerkelijk recht. Het gaat immers over het handelen van de bisschop in het kader van een kerkelijke procedure tegen Valkering in relatie tot zijn functioneren als pastoor en priester.

De bisschop respecteert niettemin uiteraard de uitspraak van de Hoge Raad, die heeft bepaald dat over deze kwestie getuigen kunnen worden gehoord door de civiele rechter in het kader van een voorlopig getuigenverhoor.

Civiele procedure starten

Valkering wil getuigen horen omdat hij kennelijk overweegt om een civiele procedure tegen de bisschop te beginnen wegens smaad en laster.

Die kwestie staat los van de kerkelijke procedure die nog in Rome loopt over het vervolg op de schorsing van Valkering. Overigens meent de bisschop dat de aantijgingen jegens hem iedere grond ontberen.

Asielzoekers die in een ander Europees land zijn aangekomen, mogen hier worden geweigerd door de IND. Als ze na 1,5 jaar niet zijn teruggestuurd, mogen ze blijven. "Er zijn in ons land heel veel mensen die deze mensen helpen onderduiken."

Mohammad uit Iran is opgelucht. Hij heeft van zijn advocaat te horen gekregen dat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) zijn asielprocedure in behandeling heeft genomen. Hij is een politieke vluchteling en loopt gevaar in zijn geboorteland. Hij moest volgens de Dublinverordening zijn asielaanvraag eigenlijk in Kroatië afwachten.

'Ik wilde niet terug naar Kroatië'

Daar werd hij, voordat hij bijna 2 jaar geleden in Nederland aankwam, door de Kroatische politie opgepakt en voor het eerst geïdentificeerd. Toen hij vervolgens naar Nederland doorreisde en bij de IND asiel aanvroeg, kreeg hij daar te horen dat ze zijn aanvraag niet in behandeling zouden nemen.

"Ik moest terug naar Kroatië", vertelt Mohammad. "Daar zouden ze mijn asielaanvraag in behandeling nemen. Maar ik wilde niet terug naar Kroatië. Ik heb hier in Nederland familie wonen en ben nierpatiënt. Hier heb ik mensen die mij kunnen helpen, in Kroatië niet."

Dublinverordening

De Dublinverordening bepaalt dat het land waar een vreemdeling Europa binnenkomt, verantwoordelijk is voor de behandeling van zijn of haar asielverzoek. Deze regels werden in 2003 ingevoerd om te voorkomen dat asielzoekers Europa rondreizen om in verschillende lidstaten een procedure te beginnen. Maar ook om te zorgen dat niet ieder land zijn handen van een zaak af kan trekken.

Zodra iemand in Nederland asiel aanvraagt, wordt in verschillende databases gecontroleerd of diegene eerder in een andere EU-lidstaat is geweest. Als dat zo is, gaat de IND niet verder met de asielprocedure. Nederland verzoekt de andere lidstaat dan om de asielzoeker terug te nemen. Dat wordt een 'Dublinclaim' genoemd.

Lastig in de praktijk

Vervolgens heeft de andere lidstaat 2 maanden om op dat verzoek in te gaan. Is er na die periode nog geen reactie, dan geldt: wie zwijgt, stemt toe. De asielzoeker kan dan worden overgedragen.

Dat is de bedoeling, zegt universitair docent migratierecht Mark Klaassen, maar de praktijk is vaak anders. "De Dublinverordening werkt tussen lidstaten, en de effectiviteit hangt dus af van de bereidwilligheid van de verschillende landen. In de praktijk komt er van de Dublinregels niet veel terecht, omdat het andere land niet meewerkt. Of omdat de asielzoeker niet meewerkt."

Een op zes Dublinclaims ingewilligd

Dat blijkt ook uit cijfers die EenVandaag bij de IND heeft opgevraagd. Slechts één op de zes Dublinclaims die Nederland in de afgelopen 5 jaar heeft gedaan, heeft geleid tot overdracht van een asielzoeker naar een ander land.

Het valt op dat er tussen de verschillende lidstaten grote verschillen zijn in bereidwilligheid. Zo neemt Duitsland asielzoekers bij bijna de helft van de claims daadwerkelijk terug, terwijl Italië nauwelijks op dit soort verzoeken reageert. In de afgelopen 3 jaar is geen enkele asielzoeker vanuit Nederland teruggestuurd naar Italië, ondanks de ruim 4.000 verzoeken die er zijn gedaan.

Termijn van 1,5 jaar

Daar kunnen asielzoekers gebruik van maken. 'Dublin' houdt een land namelijk niet voor eeuwig verantwoordelijk voor de opvang: als iemand na 18 maanden niet is overgedragen aan de verantwoordelijke lidstaat, verloopt de claim en kan hij of zij alsnog ergens anders een asielprocedure beginnen.

Klaassen: "Je ziet bij de cijfers vaak staan: 'Met onbekende bestemming vertrokken.' Dat zijn mensen die uit de asielzoekerscentra zijn vertrokken en uit het zicht van de overheid zijn geraakt. In de Dublinverordening staat dat na 18 maanden de Dublinclaim vervalt. Als iemand dan nog niet naar het land van aankomst is teruggestuurd, kan Nederland niet langer iemand weigeren. En wordt dan alsnog verantwoordelijk voor de asielprocedure."

Asielzoekers duiken onder

Volgens asieladvocaat Sonya Taheri weten veel asielzoekers precies hoe dat werkt, en anticiperen ze er ook op. "Ze hebben een paar maanden om een netwerk op te bouwen. Dan vertel ik ze op een zeker moment: het is nu het moment om uit het centrum te vertrekken. Dan duiken ze onder."

"Er zijn veel mensen in Nederland die deze groep willen helpen, omdat ze begrijpen dat ze hier willen blijven", ziet Taheri. "Omdat ze hier familie hebben, of omdat de landen waar ze naar terug moeten veel slechtere omstandigheden hebben."

Organisaties helpen 'Dubliners'

EenVandaag sprak meerdere kerkelijke organisaties die deze 'Dubliners' helpen. Geen van de organisaties wil hiermee in de publiciteit treden. Ze geven aan kwetsbare asielzoekers te helpen om die 18 maanden door te komen, en zo te voorkomen dat ze op straat moeten zwerven.

De gemeente Amsterdam helpt een deel van deze groep asielzoekers in hun opvang voor ongedocumenteerden. "We willen voorkomen dat kwetsbare mensen op straat moeten slapen, want dat is het alternatief", zegt verantwoordelijk wethouder Rutger Groot Wassink. "Dat vinden wij voor die mensen onwenselijk, en het zorgt uiteindelijk voor meer overlast voor de stad."

Drie jaar ook overbruggen

Groot Wassink maakt zich zorgen over de nieuwe regels die volgend jaar zomer van kracht gaan. Dan wordt de termijn voordat een Dublinclaim vervalt 3 jaar in plaats van 18 maanden. "Dat zal betekenen dat mensen nog langer in de illegaliteit moeten leven, met alle gevolgen van dien. Wij zien als gemeente in de praktijk wat het gevolg is van regels die niet goed werken."

Asieladvocaat Taheri maakt zich er geen zorgen over dat asielzoekers die hier willen blijven met een Dublinclaim die 3 jaar niet zullen weten te overbruggen. "Er zijn hele Facebookgroepen waarin mensen in het geheim mensen tijdelijk opvangen. Het zal misschien net wat lastiger worden, maar mensen laten zich niet zo gemakkelijk afschrikken als ze duidelijk hun toekomst in Nederland voor zich zien."

De teelt van lelies op landbouwgrond in het Gelderse Lochem veroorzaakt grote onrust. Bewoners zijn bang dat de bestrijdingsmiddelen die daarbij gebruikt worden, schadelijk zijn voor hun gezondheid. Omwonenden hopen dat de teelt verboden wordt.