Het is ergens in augustus als mijn schoonmoeder vertelt dat een goede vriendin van haar een nier gaat afstaan. "O?", vraag ik. "Aan een familielid?", want daar denk je meestal aan als je dat hoort. "Nee, aan een kennis, Gerard."

Je nier afstaan aan een kennis? Dat hoor je niet zo vaak. Ik ben een en al oor. "Maar hoe goed kennen ze elkaar dan?"

"Nou, Bep is een goede vriendin van Gerard's zus. En op haar verjaardag in maart kwam Bep naast Gerard te zitten. Ze hebben wat gepraat over zijn ziekte, en toen heeft Bep haar nier aangeboden."

"Zomaar?"

"Ja, ze heeft het wel eens eerder tegen zijn zus gezegd, dat ze Gerard wel zou willen helpen. Hij heeft een nierziekte en zijn nieren worden steeds slechter."

Ik ben even stil. Wat bijzonder om iemand zo'n aanbod te doen.

"Ze heeft de meeste onderzoeken inmiddels achter de rug en in oktober gaat het gebeuren. Dat heeft nog best wat voeten in de aarde, want ze zal een week of zes uit de running zijn."

Als we terugrijden naar huis denk ik nog na over het gesprek. Je nier afstaan….gewoon, omdat je nu eenmaal twee gezonde nieren hebt en er best een zou kunnen missen. En vooral omdat er mensen zijn die ze heel hard nodig hebben en kunnen overlijden omdat hun nieren niet meer werken. We kennen de verhalen allemaal. En iedereen heeft de BNN Donorshow gezien in juni, dat het grote tekort aan orgaandonoren op de kaart zette. Maar iemand die belangeloos een orgaan wil afstaan aan een ander, dat zien en horen we toch niet zo vaak. Ik besluit Bep te bellen om te kijken of ze er iets voor voelt mee te werken aan een reportage.

Het is het begin van een bijzonder verhaal, verteld door twee bijzondere mensen die elkaar niet eens zo goed kenden, maar inmiddels naar elkaar toe zijn gegroeid. En meer belangstelling hebben getrokken dan ze ooit gedacht hadden. Bep en Gerard zien de camera aanvankelijk niet zo zitten, maar wat ze over de streep trekt is het idee dat anderen die straks de reportage zullen zien, over het onderwerp na gaan denken. Met alles wat daarbij komt kijken.

Zoals schuldgevoel. Gerard kijkt uit naar de operatie, maar heeft ook veel moeite met het accepteren van de nier. `Het is niet eens een familielid, hoe moet ik dat ooit weer goedmaken? Daar zit ik gewoon heel erg mee. Dat zal ik mijn hele leven meedragen. Dat klinkt dramatisch, maar ik zou niet weten hoe ik dat moet goedmaken.`

Maar Bep is nuchter en optimistisch.`Iets goedmaken, dat hoeft ook niet. Gewoon genieten van die nier, en hopelijk weer heel veel dingen kunnen doen.` Zonder omhaal vertelt ze waarom ze dit wil doen:`Het kwam op mijn pad, en ik doe het echt met liefde.`

Mijn collega Sander ´t Sas en ik volgden Bep en Gerard twee maanden lang, voor, tijdens en na de operatie in het Leids Universitair Medisch Centrum. Het resulteerde in een reportage van 20 minuten, die afgelopen zaterdag is uitgezonden.

Hier kunt u het bijzondere verhaal van Bep en Gerard terug kijken. Kijkt u ook even bij de reacties onderaan het item (zoals deze over Bep:' Het is te fantastisch om te begrijpen'), of voeg er zelf een toe nadat u gekeken hebt!

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.