De grote winaars in Kopenhagen

Ploegend door de sneeuw en geteisterd door een straffe, ijskoude wind lopen mijn collega's en ik vanmorgen vroeg naar het Bella Center in Kopenhagen. Waar wij ons een weg banen door de verse sneeuw, banen ministers in Kopenhagen de weg vrij voor de wereldleiders die morgen tot een akkoord moeten komen. Ik vraag me af of die gevoelstemperatuur van -20 graden de urgentie van de klimaatverandering goed doet.

De onderhandelingen lijken muurvast te zitten, ook al probeert de Verenigde Staten de impasse te doorbreken door de ontwikkelingslanden honderden miljarden euro's per jaar te bieden. "Het is tijd dat landen over hun schaduwen heen stappen", zegt een enthousiaste Hillary Clinton donderdagochtend. Maar grote stappen zijn er zichtbaar niet gemaakt. In de achterkamertjes wordt gewerkt aan akkoorden die morgen gesloten moeten worden. De spanning in Kopenhagen is net als de ijskoude buitenlucht om te snijden, komt er een wel akkoord? Politieke successen lijken nog ver weg.

Worden er dan helemaal geen successen geboekt? Integendeel. Het zijn vooral bedrijven en banken die garen spinnen bij deze klimaattop. Er vinden vele gesprekkenplaats met ministers van onder meer Afrikaanse landen, bijvoorbeeld over een leverantie van miljoenen LED-lampen. Een ondernemer vertelt mij vanmorgen over banken en bedrijven die staan te springen om deze zuinige lampen te financieren en leveren aan Zuid-Afrika om zo de vliegreizen naar het WK te reduceren. En om er na drie jaar ook flink aan te kunnen verdienen.

De Duitse industrie presenteerde zich namens honderdduizend Duitse bedrijven. Grote energiemaatschappijen, autofabrikanten, oliemaatschappijen: ze willen allemaal duurzaam en hopen deel te worden van de oplossingen die hier in Kopenhagen moeten worden gemaakt. De grote winnaars zijn er in ieder geval, juist de bedrijven (waarvan vele nogal wat CO2 uitstoten) en lobbygroepen spinnen hier garen bij deze top. Als zij succesvol zijn, waarom slagen die machthebbers daar dan nog niet in?