Veel onrust na klachten over de pannen waarvoor je kunt sparen bij de Albert Heijn. De supermarkt kondigt een onderzoek naar de pannen aan nadat er twee klachten zijn binnengekomenvan klanten. Die gingen kokerellen met de pannen maar door een giftige teflonwalm vielen hun vogels dood van de stok.
Een vrouw schrijft op Facebook:
Ook een andere klant stelt dat haar vogels dood zijn gegaan door de teflon van de pannen. De supermarkt kondigt daarom een onderzoek aan. Omdat volgens hen de pannen uitvoerig getest zijn en veilig bevonden, gaat de spaaractie voor pannen voorlopig wel gewoon door.
Lammert de Bruin en Martijn Rosdorff praten je dagelijks bij over de meest besproken onderwerpen van de dag op social media. Wat is er trending en wat ging er viral?
Leonore en Karel vonden na hun 70ste opnieuw de liefde: 'Niet gezocht, maar wel gevonden'
Liefde vinden na je 70ste? Dat hoor je niet vaak, maar het is mogelijk. Het overkwam Karel (84) en Leonore (76). In het begin was het moeilijk en verwarrend, vertellen ze. Maar nu willen ze niet anders. "Het is ontzettend leuk om weer verliefd te zijn."
"Wij waren allebei erg verrast dat dit ons overkomen is", vertelt Leonore van Zand over haar 'nieuwe' relatie. "Jij zegt altijd: 'Niet op zoek, maar wel gevonden'", zegt ze tegen Karel. De twee zijn nu al 4 jaar samen.
'You've got mail'
Karel Schell en Leonore kennen elkaar al sinds 1999, ze waren jarenlang buurman en buurvrouw. "We hebben naast elkaar gewoond en ik vond Leonore altijd een ontzettend leuk mens. We hadden toen al gezellig contact, maar er speelde niets", blikt hij terug. De twee zaten toen namelijk nog in een huwelijk met hun ex-partners. "Karel is iets meer dan 50 jaar getrouwd geweest, net als ik", vertelt Leonore.
In 2008 verhuist Karel met zijn gezin. Het contact tussen de twee buren wordt dan minder. Maar wanneer Karel gaat scheiden, stuurt hij Leonore een e-mailtje om te kijken hoe het met haar gaat. "We hebben altijd contact gehouden en tijdens mijn scheiding heb ik Leonore weer opgezocht om samen te wandelen en mijn problemen besproken", vertelt hij.
Karel had het moeilijk met zijn scheiding en zocht daarom steun bij Leonore. "Zo'n scheiding brengt altijd heel veel verdriet, emotie en verwarring met zich mee", legt ze uit. "Dus we zijn samen gaan wandelen. En zo heb ik hem in die periode, ook uit eigen ervaring kunnen steunen, want mijn huwelijk was inmiddels voorbij."
Maar van het wandelen kwam al gauw meer. "Op een gegeven ogenblik werd het een echte relatie en nu hebben we, zoals dat dan deftig heet, een latrelatie", merkt Karel op.
'Ik wilde niet verliefd zijn'
"Alleen, ik was nog niet gescheiden", vult Leonore aan. Voor haar was het dus niet zo makkelijk om zich over te geven aan Karel. Ze wilde dat niet doen terwijl ze nog getrouwd was. "Het is echt een heel proces geweest. Want het is niet simpel om na 50 jaar het leven te hebben gedeeld met een andere partner, de stap te zetten om een lang huwelijk met al zijn voor en tegenspoed te beëindigen."
Leonore was er ziek van, ze wilde niet aan zichzelf toegeven dat Karel meer dan alleen een wandelmaatje was. "Ik heb zeker een jaar geworsteld met het gegeven dat ik verliefd was op Karel, dat wilde ik eigenlijk niet. Ik vond het allemaal maar verwarrend."
4 jaar later is Leonore blij dat ze die stap toch wel heeft gezet. "Het is ontzettend leuk om weer verliefd te worden met alles wat erop, eraan en erbij hoort."
"Karel is een man met initiatieven, een wereldburger, hij spreekt zijn talen en is heel belezen." En dat past goed bij haar persoonlijkheid vindt ze. "Ik ben zelf 'outgoing' en redelijk ondernemend. Maar ik overval mijn rustige Karel nog wel eens met dingen waar hij erg aan moet wennen, met dit interview bijvoorbeeld."
Leuke verrassing
"En ja, ik geniet van haar verrukkelijke chaos", vult Karel aan. "Ik speel al heel lang tuba, maar Leonore vond dat ik een beter instrument verdiende. En voordat ik het wist had ze een veel betere uitgezocht."
"Ze had zelfs al een lagere prijs bedongen. En dat zijn dingen die ik in mijn vorige leven nooit heb meegemaakt."
'Beter dan ik had verwacht'
"Op dit moment heb ik absoluut het gevoel dat ik een tweede kans heb gekregen", gaat Karel verder. 2022 was een moeilijk jaar voor hem, hij moest voor de tweede keer worden geopereerd aan zijn darmen. "Kanker, uitgezaaid, helemaal naar de lever."
"Maar het is daarna eigenlijk verschrikkelijk goed met me gegaan. En als ik terugdenk aan mijn huwelijk, dan denk ik bij mezelf: 'Er is echt veel meer uit het leven te halen dan ik op dat moment deed.'" Karel was toen nog enorm aangeslagen door zijn scheiding en de operatie. "Maar het heeft me allemaal verrast hoe goed ik er uit ben gekomen, beter dan ik had verwacht."
'Volg je hart en wees eerlijk'
En juist daarom is het zo belangrijk om je hart te volgen, vindt zowel Leonore als Karel. Dat is ook het advies dat ze aan anderen willen meegeven. "Wees eerlijk, want in een huwelijk blijf je een deel verantwoordelijk voor je eigen geluk. En als je zelf gelukkig bent, dan maak je een ander ook makkelijker gelukkig", denkt Leonore.
"Liefde voor eeuwig, dat bestaat gewoon niet", gaat ze verder. "Liefde groeit met je mee en het kan overgaan na 2 jaar, 10 jaar, 50 jaar. Toen ik ging trouwen moest ik beloven in de kerk, 'tot de dood ons scheidt'. Toen heb ik al gezegd dat kan ik niet beloven, ik wil het graag, maar dat kan ik niet overzien op m'n 22ste. Ik ben blij dat ik dat toen zo heb ingeschat."
Tweede kerstdag viert het stel gezellig samen. Eerste kerstdag zijn ze bij hun eigen familie. "Ik heb een beetje een ingewikkeld leven, want ik woon een aantal dagen per week bij Karel. De rest van de week deel ik samen met mijn ex een huis in Noordwijk."
Leonore viert daarom eerste kerstdag met haar kinderen, kleinkinderen en ex-man. Terwijl Karel dineert met zijn zoon, schoondochter en twee kleinzoons. "Maar tweede kerstdag hebben we heerlijk een hele dag voor onszelf."
'We besteden er zeker tijd aan'
Wat ze dan gaan eten, weten ze nog niet. "We hebben nog echt geen idee. Wat ik wel weet is dat het geen groot en meeslepend diner wordt", denkt Karel. "Maar ik doe wel een leuke jurk aan hoor", reageert Leonore. "We hebben een feestelijke tafel. En jij kan heel leuk koken, dus in ieder geval een lekker voorgerechtje, mooi hoofdgerecht en een lekker glaasje champagne, toch?"
"En een kaasplankje. En een lekker toetje", vult Karel aan. "We besteden er zeker tijd aan."
Gezelligheid, eten, en samen zijn met naasten. Voor velen is dit hoe kerst er elk jaar uitziet, het is de normaalste zaak van de wereld. Maar niet voor Xiomara, Gerrit en Rene. Deze Nederlanders zitten vast in Amerika en vieren de feestdagen alleen.
Voor de drie Nederlandse gedetineerden betekenen de feestdagen geen kerstboom, oliebol of vuurwerk. Ze zitten vast in Amerikaanse gevangenissen. Voor Gerrit en Rene is dat al een aantal jaar het nieuwe normaal, en dat zal zo blijven: zij zitten zeer lange gevangenisstraffen uit en komen dus voorlopig nog niet vrij. Voor Xiomara is dat anders, zij heeft haar straf bijna uitgezeten en keert daarna terug naar Nederland.
Dutch&Detained
Ook Gerrit en Rene hopen snel weer terug te keren naar Nederland. Het is hun wens om met de hulp van Dutch&Detained, een Nederlandse organisatie die onafhankelijke juridische ondersteuning biedt aan Nederlanders in buitenlandse gevangenissen, hun straf hier uit te zitten of vervroegd vrij te komen.
Of dat ook daadwerkelijk gaat lukken, is moeilijk te zeggen. Wel kunnen de Nederlandse gevangenen vertellen hoe het is om de feestdagen in een buitenlandse gevangenis te vieren. En hoe is het om tijdens deze feestperiode zo ver weg te zijn van familie.
Rene (67) zit sinds 2003 vast voor ontvoering en mishandeling
"De feestdagen zijn voor mij belangrijk genoeg om mijn familie, die het dan aan het vieren is, even te bellen en netjes gedag te zeggen. Dan zeg ik dat ik van ze hou, dat ik ze mis en dat alles in orde is. En dan gaat voor ons allemaal het leven gewoon door, want in de gevangenis wordt niets gedaan aan kerstdagen of aan feestdagen überhaupt", vertelt Rene.
'Voor mij is glas halfvol'
Rene woonde al een aantal jaar met zijn vrouw en kinderen in Wisconsin toen hij in 2003 werd aangehouden op verdenking van onder andere ontvoeringen en mishandeling. Hij werd schuldig bevonden en zit nu een straf van 45,5 jaar uit.
"Het voelt erg beperkt natuurlijk, maar ik probeer er gewoon het beste van te maken. Je kunt er wel over tekeergaan, maar dan maak ik het alleen maar moeilijker voor mezelf. Dus voor mij is het glas halfvol."
'Bezoek gebeurt niet vaak'
"Ik kom uit de binnenstad van Amsterdam, de Nieuwmarkt. Daar heb ik ook mijn vrouw leren kennen. Zij is Amerikaanse, dus zijn we toen naar Amerika verhuisd." Het stel trouwde en kreeg drie kinderen. "Een van mijn dochters woont nu al 7 jaar in Amsterdam, de andere twee wonen nog in Amerika. En ik heb ook twee kleinkinderen."
Ondanks dat hij in zijn eigen staat vastzit, komt er niet zo vaak bezoek langs, vertelt hij. "Maar ik klaag er niet over, want ik begrijp het maar al te goed. Je bent dan 8 uur onderweg, alleen nog maar het rijden, en dan is het bezoek niet inbegrepen. Overigens heb ik in al die jaren nooit verzuimd mijn moeder en zus twee keer per week te schrijven, en uiteraard schrijf ik mijn vrouw en kinderen ook."
'Het is maar een gezegde'
"Met kerst kijk ik naar de kerstparade op de tv. Met Thanksgiving heb je de Macy's Thanksgiving Day Parade in New York en dat is ongeveer hetzelfde. Meestal doen ze die voor de kerst in het zonnige Californië, dan is de kou of de regen niet van invloed. Daar kijk ik dan naar en als het tijd is, dan bel ik de kinderen."
"We zeggen hier onderling wel 'Merry Christmas' enzo, maar dat is maar een gezegde. Want er is geen Thanksgiving, kerst of oud en nieuw. Het gaat hier gewoon door zoals het 24 uur per dag doorgaat."
Schrijven als uitlaatklep
De rest van zijn tijd besteedt Rene aan het maken van verjaardags- en feestkaarten voor zijn naasten. "Het maken van kaarten houdt mij positief. Ik geniet van zowel het maken als versturen, want ik ben heel erg dankbaar dat zij mijn moreel steunen en laat dat graag blijken."
En ook schrijven is voor hem een uitlaatklep, zo heeft hij een column in 'Comeback', een tijdschrift voor gedetineerde Nederlanders in het buitenland. Hierin beantwoordt Rene brieven van andere Nederlandse gedetineerden over de hele wereld. "Het is belangrijk voor mij dat ik de lezers help met het voorkomen dat zij dezelfde fouten maken als ik heb gemaakt, ik geef ze graag een duwtje in de juiste richting."
'Graag terug naar Nederland'
"Ik zou wel heel graag naar Nederland terug willen komen, omdat ik natuurlijk iedereen mis. Ik denk ook als ik niet een gedetineerde zou zijn, dat ik op deze leeftijd misschien toch wel weer terug naar Nederland zou willen gaan, gewoon om de laatste jaren door te brengen."
"Goede voornemens? Afvallen. Ik neem veel medicijnen voor mijn angststoornis en daar krijg je veel honger van. Ik kan er niets tegen doen, ik moet gewoon eten en daar word je dikker van. Dus ik moet afvallen, want het is niet goed om obese te zijn."
Xiomara (37) zit sinds 2022 vast op verdenking van witwassen
"Kerst heeft een diepere betekenis voor mij gekregen, omdat ik nu besef hoe belangrijk tijd is. Hoe belangrijk het is dat je het goed spendeert, en wat het is al het weggenomen wordt", zegt de 37-jarige Xiomara. Ze probeert deze periode dan ook zo positief mogelijk te bekijken. "Dit is gewoon een van die dingen die gebeuren in het leven."
'Ik heb gewoon geluisterd naar mijn vader'
Xiomara zit momenteel een celstraf van 2,5 jaar uit. In 2022 wilde ze haar verjaardag vieren in New Orleans, maar bij een overstap in Atlanta werd ze uit het vliegtuig gehaald door de politie. "Ze zeiden heel serieus: 'Je staat onder arrest voor witwassen.' Toen ben ik, een dag voor mijn verjaardag, in de boeien geslagen."
Het bleek te gaan over een voorval van 5 jaar eerder, toen Xiomara voor haar vader werkte. "Ik heb toen gewoon geluisterd naar mijn vader, niet wetende wat voor consequenties eraan vast zaten." Haar vader is ook verdacht, maar is voortvluchtig.
Twee weken gehuild
Xiomara had in november al vrij kunnen zijn. Er moet nog één zitting plaatsvinden, maar dat kon op z'n vroegst in december. En dat ze nu hierdoor voor de derde keer op rij kerst in de gevangenis moet vieren, valt haar zwaar. "Ik kom uit Amsterdam-Zuidoost en heb een Surinaams-Antilliaanse achtergrond. We zijn heel warm, heel cozy."
"Ik ben opgegroeid met mijn neefjes en nichtjes die als broers en zussen voelen. En de buren zijn mijn tantes en ooms", vertelt ze. "Dus om weggerukt te worden uit mijn vertrouwde omgeving: ik heb 2 weken alleen maar lopen huilen."
Vooral de eerste 6 maanden waren het zwaarst, vertelt ze."Ik kreeg niet makkelijk contact met mijn familie, je hebt het tijdverschil dus je kan niet altijd bellen. Het was niet alleen zwaar voor mij, maar ook voor mijn familie."
"We hebben nu kunnen regelen dat mijn familie een lokaal nummer heeft, dus het is nu makkelijker om te bellen. Ik bel mijn moeder nu iedere ochtend en dan praten we over wat we die dag gaan doen."
'Belangrijk om hoop te houden'
"Het is belangrijk om goede hoop te houden, want iedereen is depressief." Dit maakt het volgens haar nog moeilijker om in de gevangenis te zitten. "Je moet positief blijven om ook door deze zware kerstdagen te komen, want anders kan je gewoon heel down raken."
Ook in de gevangenis waar Xiomara vastzit wordt er niets gedaan om gedetineerden in de kerstsfeer te betrekken. "Er is niks speciaals, er is geen versiering, er is geen speciaal eten, helemaal niks. Het is heel erg eenzaam. Maar sinds ik ben aangesloten bij de lokale kerk hier komt de lokale pastoor voor mij langs met kerst. Hij brengt dan stockings met snoep erin, dat is dan een klein momentje van blijdschap."
Oliebollen en kaas
"Ik kan niet wachten om gewoon weer thuis te zijn." Ze hoopt de feestdagen volgend jaar weer met haar familie in Nederland te vieren. "Ik verheug me nu al op het eten. Ik droom ervan om iedereen te knuffelen en gewoon weer op mijn eigen plekje te zijn."
"Ik heb hier vier vriendinnen voor het leven gemaakt. We zijn samen door die harde tijd gegaan, we hebben verjaardagen en feestdagen hier samen gevierd. Er zijn dus wel bepaalde momenten waarop je het gezellig maakt. Maar als de deur van je cel sluit, dan besef je gewoon dat je alles mist. Ik mis mijn moeder, ik mis kaas, ik mis oliebollen, ik mis alles aan Nederland."
Gerrit (53) zit sinds 2009 vast voor het plegen van een moord
"Kerst is voor mij niet echt een feest van geloof, want ik ben zelf moslim. Het is wel een feest waarbij je samen met je familie bent en dan ga je lekker eten, je bent gezellig samen. Ja, daar ben ik dan niet bij", vertelt de 53-jarige Gerrit uit Rotterdam.
'Ik mis ze'
"Ik ben geadopteerd toen ik 2 weken oud was. Mijn biologische moeder is Kaapverdiaanse en woont in New Jersey." In 2009 ging hij naar Amerika om zijn familie daar te leren kennen. Hij werd opgepakt op verdenking van moord en kreeg uiteindelijk twee keer levenslang én twee keer 10 jaar cel opgelegd.
"Dat is een mondvol", zegt hij erover. "Het is een lange straf, dus ik heb mijn familie in Nederland al een heel lange tijd niet meer gezien. Ik mis ze."
'180 dollar aan belkosten'
In de eerste 9 jaar kon Gerrit zijn familie in Nederland niet spreken omdat het in de gevangenis niet mogelijk was om internationale telefoongesprekken te voeren. Hij communiceerde daarom noodgedwongen via brieven.
Maar dat is volgens Gerrit 'toch niet zo persoonlijk als een gesprek'. In 2018 werd het mogelijk om vanuit de gevangenis naar het buitenland te bellen: "De eerste week heeft het me 180 dollar gekost om naar Nederland te bellen, want ja, ik ging natuurlijk elke keer als ik de kans kreeg een telefoontje plegen."
'Drie gevechten per dag'
Zijn familie uit Nederland langs laten komen is nog moeilijker, vertelt Gerrit. Hij zit in een zogenoemde 'maximum security prison', een zwaarbeveiligde gevangenis. "Soms breken er op een dag zeker drie gevechten uit, dan gaat de hele gevangenis in lockdown en zijn er geen visites."
"Dus als je familie hier wil komen, moeten ze minimaal een week komen", legt hij uit. "Want wanneer het gebouw dicht gaat dan mag er geen bezoek komen, en bovendien kost zo'n reis erg veel geld."
'Het gaat niet alleen om mij'
"Ik heb een goede band met mijn biologische moeder. Ze is heel erg ziek, ze heeft Parkinson en haar zie ik nooit van mijn leven meer. Van New Jersey naar Rhode Island is 4 uur rijden en mijn moeder kan dat niet. Als ik ooit vrijkom, dan word ik gedeporteerd naar Nederland. Dus, of ik nou vrijkom of vastzit, ik zie mijn moeder nooit van mijn leven meer. Elk telefoontje dat ik naar haar kan plegen, pleeg ik. Maar tijdens de kerstdagen geef ik vaak de gedetineerden met jonge kinderen voorrang om naar huis te bellen."
"Het gaat natuurlijk niet alleen om mij, voor je familie is het ook niet leuk. Ik zit vast, maar ik ben niet de enige die hieronder lijd. Ik heb een neef, dat is meer mijn grote broer, ik ben met hem opgeroeid. Ja, dus dat is voor ons alle twee gewoon heel moeilijk. Maar ik bel hem wekelijks en hij is ook degene die geld op mijn rekening zet. Hij is er echt ziek van dat ik hier zit, misschien nog wel meer dan ik."
Goede voornemens
"Vroeger met oud en nieuw, dan gingen we altijd met een ploegje uit. Daar ben ik nu dan ook niet meer bij en dat mis ik wel, want hier ga je om 11 uur 's avonds naar bed. De volgende dag is het dan het nieuwe jaar, maar voor ons is het een gewone dag."
"En goede voornemens? Daar ben ik 15 jaar geleden mee gestopt toen ik hier binnenkwam."