Teamgenoten Sam, Jordi en Frank worden elk op hun eigen manier getroffen door de coronacrisis, maar voetballen missen ze alledrie

Het coronavirus raast over Nederland en treft iedereen. Ook de spelers van het eerste elftal van Olympia'18 uit Boxmeer ontkomen er niet aan. Niet alleen kunnen ze niet meer voetballen, omdat de competitie is gestopt, ook studie of werk ligt stil.

Naast spelers in het eerste team van amateurclub Olympia'18 hebben Sam, Jordi en Frank, als het shirt uitgaat, ook gewoon een baan. Alle drie worden ze op een verschillende manier getroffen.

Werkloos door een gesloten restaurant

Voor Sam Luppes zijn het stille dagen. De linksbuiten van het eerste elftal is in het dagelijks leven zelfstandig werkend kok in Grand Café de Douairière in Boxmeer. Door de coronamaatregelen is het restaurant gesloten en zit hij werkloos thuis.

Knap balen, vindt hij het. Geen voetbal, en dus ook zijn werk ligt stil. Hij vreesde al het ergste bij de toespraak van Rutte op 16 maart. Zijn huisgenoot is ook kok en samen zaten ze gespannen voor de tv. "We zaten met knikkende knietjes te kijken, want we vreesden al dat de tent dicht moest. We hoorden de maatregelen en dachten: shit, wat nu."

'We trekken dit financieel niet'

Hij zit nu al een maand thuis. Hij had niet verwacht dat het kabinet de horeca nu weer van het slot zou halen, maar hoopt wel dat deze situatie niet te lang duurt. "Dit gaan we financieel niet trekken."

Ondertussen bekijken ze hoe ze de anderhalve meter afstand kunnen houden in het restaurant, al ziet Sam dat niet zitten: "We werken in de keuken met vier koks. Er is echt geen ruimte om steeds afstand te houden. Ik zie niet hoe we dat moeten gaan doen. Andere sectoren kunnen door thuiswerken gewoon doorwerken, maar ik kan dat niet. Ik heb thuis geen gasten. Mijn leven staat op pauze."

De uitzendbranche ligt stil

Voor Jordi Toonen, rechtsbuiten van Olympia'18, is de anderhalve meter niet zo'n probleem. Hij werkt op kantoor voor zijn eigen uitzendorganisatie. Zijn bedrijf, dat hij sinds 3 jaar samen met twee partners runt, verzorgt onder andere de salarisadministratie van uitzendbureaus.

Zorgen heeft hij op een ander vlak: het teruglopen van opdrachten. "De uitzendbranche ligt helemaal stil. Er vallen veel ontslagen. Die moeten uiteraard nog wel worden doorbetaald, dus die opdrachten lopen door."

Nog wel seizoenswerk

Maar nieuw werk, dat is sprokkelen. "Wat nog wel loopt is het seizoenswerk, maar dat is paar een paar maanden, dat is kortlopend."

Voor de rest is het aanpoten. "We hebben gelukkig wat nieuwe projecten in het groen. Zo hebben we gelukkig opdrachten bij kwekerijen en een klant die de eikenprocessierupsen moet verwijderen. Het is nu uitzitten en hopen dat de economie snel aantrekt."

Zorgen voor dementerende ouderen

In tegenstelling tot zijn teamgenoten, zit keeper Frank Beljaars zeker niet stil. Hij heeft een bijbaan in de zorg, in het Boxmeerse verpleeghuis Madeleine. Hij werkt daar 2 tot 3 dagen in de week en kan dat ook in deze tijd blijven doen. Hij houdt zich goed aan de RIVM-richtlijnen en let erg op met wie hij contact heeft, want het gevaar ligt op de loer dat hij door besmetting het virus mee het verpleeghuis in neemt.

Zijn werk bestaat uit het verzorgen van dementerende ouderen. Hij schrijft voor de familie op wat er op een dag allemaal gebeurt. "Soms is dat fijn, soms ook niet. Het doet wel iets met je. Als het minder fijn is, dan wil je iemand knuffelen of een hand geven, maar dat kan nu niet."

Studievertraging?

Het werk in het verpleeghuis is een bijbaan, daarnaast studeert Frank. Hij is tweedejaars student psycho-motorische therapie, een erg praktijkgerichte opleiding. "De studie is nu geheel online. Dat is nu nog wel te doen, maar volgend jaar moet ik een jaar lang stage lopen en dat kan niet online, dat moet juist in de praktijk."

Het is dus afwachten wat er later gaat gebeuren. "Ik heb geen idee hoe dat volgend jaar uitpakt. Ik loop waarschijnlijk geen studievertraging op, maar zeker weten doe ik het niet."

Het voetbal wordt gemist

Een ding is voor alle drie de mannen wel hetzelfde: het voetbal missen ze. Jordi: "Het weekend was voetbal. Dat is nu niet meer zo. Het is nu zomervakantie, maar zonder de vrijheid. We trainden toch twee keer per week. Nu loop ik regelmatig hard om fit te blijven."

Ook Frank zou graag weer gaan spelen: "Ik zou zo graag tegen een bal aan willen trappen nu." Voor Sam geldt hetzelfde: "Dan rijd je langs de club, dan zie je die sproeiers en het gras er mooi bij liggen en dan kriebelt het wel. Ik hoop dat we snel weer een balletje kunnen trappen."