Voor journalisten is het altijd lastig een positief oordeel over iets of iemand te geven. Dat wat goed gaat – en dat is dikwijls meer dan we durven denken – haalt meestal niet het nieuws. Dat wat mis gaat, ligt onder het zoeklicht. Zo hebben we nog steeds de Euro, zijn er meer werkenden dan niet werkenden en rijden de treinen op tijd. En dat het kabinet nog niet is gevallen , wordt ook door velen als positief gezien, al was het maar dat in een tijd van recessie verkiezingen niet persé als recessiebestrijding worden gezien.

Terug naar wat niet goed gaat en waar wij journalisten het graag over hebben.

De crisis dus. Dat blijft dit jaar het meeste bij en dat tillen we ook over het jaar heen want daar zijn we nog lang niet vanaf. En Mark Rutte heeft zijn uiterste opgewekte best gedaan ons positief door die crisis heen te slepen.

Maar hoe graag hij ook het ‘zand’ uit de motor wil halen, alléén gaat het hem niet lukken. Daarvoor zijn we teveel afhankelijk van de wereld om ons heen. In het bijzonder zijn we afhankelijk van wat we in Europa samen doen. En dat is het nu juist. Daarover is steeds gedoe. Dat wij ooit een van de mede-uitvinders van de Europese Gemeenschap waren, zijn we blijkbaar vergeten.

Eerder dit jaar zei premier Rutte in Brussel, ik was erbij, dat hij helemaal niets moet hebben van meer economische integratie in de Europese Unie. Later in het jaar hoorde je hem dit zo duidelijk niet meer herhalen.

In die zin zijn er twee premiers. De ene pro-Brussel en de andere contra-Brussel. En dat laatste natuurlijk ook om gedoogpartner PVV ’n beetje rustig te houden. Waarmee ik direct kom op wat iedereen politiek dit jaar het meest zal bijblijven. En dat is het doe-eens-normaal-man-moment. Ik zat op de tribune in de Tweede Kamer en zag een opwindende voorstelling.

Premier Rutte was opeens de Mens Rutte. De Mens was even helemaal klaar met het slimme politieke sarren van Geert Wilders. Maar de Mens schrok ook van zichzelf. Het was Geert gelukt om Mark uit balans te krijgen. Mark reageerde immers niet als Politicus maar als Mens. De stembanden van de Mens trilden, zo zag ik de Politicus nimmer. We zagen plots iemand die heel erg kwaad kan worden en zijn beheersing kan verliezen.

Wat is er politiek eigenlijk nog meer gebeurd? Een paar willekeurige highlights. Minister Donner is weg. Naar de Raad van State. Als minister ging hij bijna over het gehele koninkrijk, nu gaat hij het gehele koninkrijk - en de majesteit in het bijzonder - adviseren. Donner wist al in het voorjaar wat hij met kerst zou krijgen. En toch maar blijven beweren dat hij het cadeau écht niet al had uitgepakt. Een beetje oude-politiek. Alsof Nederland bevolkt wordt door 16 miljoen Gekke Henkies. En dan hadden we natuurlijk Gerd Leers, die moet zorgen dat het land niet overvol raakt.

Anders gezegd, de kwestie Mauro werd bijna een soap. Mauro moet weg, en mag juist daarom hier langer blijven. Dat heet een politiek compromis. Henk Bleker, vaker op televisie dan op z’n departement, doet het vooral op televisie heel goed. Job Cohen , die al bij de uitgang werd gesignaleerd, maar plots verkiezingen wil en daaraan ook zelf wil meedoen. Jolande Sap , vooral ook bekend in Kunduz, omdat zij daar politieagenten wil leren parkeerbonnen uit te schrijven.

Op kunst wordt fors bezuinigd, de omroepen gaan fuseren, krijgen honden en katten hun eigen politiekorps en wordt de criminaliteit nog steviger aangepakt. We gaan toch niet 130 rijden, en Defensie voert vanwege de tekorten en bezuinigingen oorlog op een slof en een oude voetbalschoen. Ondanks de kernramp in Japan zijn wij zo’n beetje als enig land in de wereld heel erg vóór kernenergie, maar bovenal gaat het uiteindelijk toch met alles betreft hier toch nog beter dan waar ook ter wereld ook al is de armoede toegenomen.

Voorspellen is leuker dan terugkijken. Dus: waarom zou Geert Wilders de stekker uit het kabinet trekken? Precies, omdat je beter met tegenzin aan de macht kan meedoen dan géén macht hebben. Krijgt het CDA het steeds moeilijker met dit kabinet. Want er in blijven, levert niks op, en daarom is eruitstappen voor het CDA misschien uiteindelijk net iets lucratiever.

De VVD blijft denken dat als je niets kritisch over het kabinet in het openbaar zegt, je de atmosfeer rond het kabinet ook niet kan verstoren. De PvdA blijft zoeken naar de sleutel. Nog los van de vraag waar de sleutel is, is het de vraag waar die sleutel dan voor nodig zou moeten zijn. D66 is er altijd klaar voor, vooral als ze niet meedoen. En de bezuinigingen doen ons beseffen dat regeerakkoorden zijn voor de boekenkast en de knipselmap. Samenvattend, het wordt allemaal anders. En dat maakt het nieuwe jaar nu al leuk.

Kees Boonman is politiek commentator van EenVandaag en presentator bij Tros Kamerbreed.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.