Verhalen van gepeste jongeren

Het 1V Jongerenpanel deed onderzoek naar pesten en wat bleek: melden op school helpt weinig. We kregen talloze reacties binnen. Geen verhaal is hetzelfde. Hier volgt een bloemlezing van jongeren die worden of werden gepest.

Het pestgedrag dat vooral voorkomt is uitlachen (71%), buitensluiten (65%) en uitschelden (62%). Ook geeft ruim één op de vijf (22%) jongeren aan meerdere malen geslagen, geschopt of geduwd te zijn.

'Toen ik op de middelbare school zat, had ik een hanenkam en droeg ik punk/gothic kleding en make-up. Ik werd dagelijks uitgescholden, bespuugd en geduwd. Wekelijks werd ik bedreigd, zelfs een keer met verkrachting. Ik ben een aantal keren in elkaar getrapt. Ik meldde het altijd bij de deelschoolleider, maar er werd weinig aan gedaan.'

'Ik mocht van de havo/vwo naar het gymnasium. Toen is het begonnen. Toen ik op het gymnasium zat, werd ik vooral door mijn oude klasgenootjes gepest. Ik was lelijk, een hoer etc. Op msn werd ik voor alles met kanker uitgemaakt en ook kreeg ik nare sms’jes.'

'Ik hielp een meisje bij mij in de klas die werd gepest en het feit dat ik niet mee pestte viel anderen op. Uiteindelijk sloot dat meisje die ik hielp zich bij de groep aan en werd ik slachtoffer. De hele klas kotste mij uit, met 1 duidelijke leider. De leraar deed niets. Ik werd geslagen in de klas, opgewacht door 20 mensen thuis etc. Fysiek & mentaal ben ik nu erg veranderd.'

'Ik heb een chronisch zieke moeder, dus ik was altijd met andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenootjes. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Ook vond ik het leuk om te leren en vroeg dus ook verder bij de leraar. Dat viel niet in goede aarde bij mijn medeleerlingen. Ik ben vaak van school veranderd maar het pesten bleef maar doorgaan omdat ik nergens aansluiting kon vinden.'

'Ze zongen liedjes over me, wachtten me op op het moment dat ik het hek uit wilde fietsen en gingen dan met hun fiets ervoor staan. Om me tegen te houden. Ik heb een keer zelfs een kopstoot gehad.'

Veel gepeste jongeren voelen zich eenzaam: een op de vijf praat met niemand over het pesten. Zes op de tien vertellen het aan hun ouders, maar vaak niet hoer erg het echt was.

'Mijn ouders hoefden van mij niet te weten hoe het op school zit. Ik heb ze meerdere signalen gegeven maar leken het niet echt serieus te nemen en ze negeerden het. Toen heb ik het maar met niemand gedeeld omdat niemand zich in mij interesseerde, terwijl ze wel door hadden dat ik wat stiller werd.'

'Details laat je op een gegeven moment achterwege omdat ik zag dat vooral mijn moeder het daar heel moeilijk mee had. Het loste toch niets op dus ik probeerde het allemaal zelf maar te verwerken.'

'Het is belangrijk dat je ouders je kunnen steunen als je gepest wordt. Zonder mijn ouders was ik er al lang aan onderdoor gegaan. Het gegeven dat mijn ouders er alles aan deden op school om het pesten te voorkomen/stoppen heeft mij erdoorheen gesleept.'

'Ik heb het ze wel verteld, omdat het ook niet te verbergen was. Uiteindelijk was ik vaak ziek of wilde ik niet meer naar school. Ik nam niemand meer mee naar huis om af te spreken. Op dat moment waren mijn ouders de enige met wie ik nog kon praten.'

Van de jongeren die aangegeven het gemeld te hebben op school, zegt 80 procent dat school te weinig heeft gedaan om het pesten te stoppen. In veel gevallen bleef het hetzelfde, in sommige gevallen werd het pesten zelfs erger (16%).

'Dagelijks melden, geen daden van school. Ik moest de jaren uitzitten en twijfelde of ik er moest blijven, omdat de pesters niet van school gestuurd werden en gewoon niet gestraft werden.'

‘Het ergste vond ik nog, toen alles uit kwam over het pest gedrag van mijn mede leerlingen.. is dat mijn mentor achter de pesters stond en bleef staan, en dat ik bijna de schuld in mijn schoenen geschoven kreeg.. dat heeft mij nog meer pijn gedaan dan het pesten zelf!’

'Dat heeft niks geholpen, er werd niks mee gedaan. "Ze worden vanzelf volwassen" was wat ik steeds te horen kreeg van mijn mentor. Vervolgens ben ik naar een andere school gegaan en dat ging goed.'

'Ik heb weinig gedaan, ik schaamde me dat ik gepest werd en bovendien was ik bang dat het dan nog erger zou worden. Ik heb 1 keer de moed bij elkaar verzameld en het gemeld op school, hier werd niks mee gedaan. Nu jaren later heb ik er spijt van dat ik er niet meer aan heb gedaan om het pesten te stoppen.'

Pesten heeft, ook jaren later nog, een grote impact; het zelfvertrouwen bij de jongeren is weg (58%), ze maken minder snel contact (47%) en ze voelen zich vaak eenzaam (40%). Ook geeft ruim een derde (32%) aan dat ze wel eens zelfmoordgedachte(n) hebben gehad, vaak meer dan één keer.

'Er zijn zoveel dagen voorbij gegaan waarvan ik dacht: "Het blijft maar door gaan, ik kan beter mezelf van kant maken dan ben ik weg van deze hel en kan ik eindelijk mijn rust vinden". Aangezien ik islamitisch ben heb ik dat nooit gedaan omdat ik volgens geloofsovertuiging in de hel zal belanden.'

‘Als iets je kapot maakt is het pesten wel. Je gaat je pesters geloven en je vind jezelf niets meer waard. Zonde, want er zijn altijd mensen die meer in je zien, maar dat realiseer je nooit meer volledig door het gepest.’

'Ik heb een enkele keer een zelfmoordgedachte gehad, bijna ondernomen ook. Stond een keer te wachten op een trein, en eerst kwam er een goederentrein die doorreed. Ik stond voor de witte lijn (dus tegen het spoor aan) en de goederentrein toeterde vanwege zijn snelheid. Dat maakte mij wakker waardoor ik niet sprong.'

'Het is gewoon zwaar, elke avond zit je weer te denken: "wat zullen ze morgen met je gaan doen". Je voelt je gewoon niet veilig, je durft niet meer. Spijbelen is geen antwoord. Het enige wat je wilt... is dat je er vanaf bent.'

'Omdat ik helemaal alleen was, dacht ik dat dit nooit zou stoppen en dat ik maar een mislukking was. Ik voelde me ook zeer eenzaam, omdat ik bij niemand terecht kon. Hierdoor dacht ik vaak dat het maar beter was om er zelf een eind aan te maken.'