Weblog: De Week van André Rieu

Als regelmatige maker van het onderdeel in EénVandaag "De Week van..." viel mij op dat André Rieu de deur niet dicht gooit. Hij liet ons EénVandaag-team ruimschoots toe; we waren zelfs welkom bij een zakenbespreking.

Door die openheid krijg je veel te zien: het repetitieproces, de samenwerking met André van Duin en anderen, maar ook zijn zakelijke kant. Met een vanzelfsprekende vriendelijkheid gaat hij met werknemers om maar ook met anderen. Daarbij houdt hij vast aan een strikt werktempo. Tussen halfeen en halfdrie 's middags is hij voor niemand bereikbaar. Hij rust, luistert misschien naar wat muziek, maar geen contacten met de buitenwereld. Ook voor ons gaat de deur dicht. Als een radio-dj hem uit bed belt, is hij in eerste instantie not amused! Al snel herstelt hij zich en voert een vriendelijk gesprek om daarna meteen opdracht te geven zijn telefoonnummer te veranderen. Rieu trekt een duidelijke streep daar waar het zijn privé en rust betreft.

Een van de pijlers van zijn succes is het toegankelijk maken van klassieke muziek voor een groot publiek. Zelf ben ik geen kenner van de klassieke muziek noch van de operette-achtige variant die Rieu veel speelt. Het grote verschil tussen zijn uitvoeringen en die van orkesten in bijvoorbeeld het Concertgebouw is de versterking. Het komt -omdat het versterkt is- dubbel zo hard binnen! Maar in bijna alles zorgt Rieu dat het overweldigend is. Geen tien doedelzakspelers maar honderd! Geen paar ijsdansers maar twee ijsvloeren vol!

Alles is overweldigend en misschien is het daarom wel dat het extra opvalt dat André Rieu zelf zo gewoon is gebleven.

Door: Willem-Jan Bloem