De kredietcrisis… je zou bijna vergeten waar het mee begon: met het bijna-faillissement van de Amerikaanse hypotheekverstrekkers Fannie Mae en Freddy Mac. Klinkt als de buurman en de buurvrouw dacht ik vorig jaar nog laconiek, terwijl de Amerikaanse huizenmarkt in elkaar stortte. De ver van mijn bed show. Vanaf de zijlijn volgde ik het nieuws hoe de – toen nog hypotheekcrisis – de oceaan overstak en het dominospel van omvallende banken begon.

Met het verdampte spaargeld van Nederlandse spaarders in IJsland kwam de crisis dichterbij. Mijn interesse was gewekt, vooral toen bleek dat ook Nederlandse overheden in IJsland geld hadden uitstaan.

De crisis schampte in dat stadium ook IJsselstein: ‘mijn’ gemeente had geld geleend aan Alphen aan de Rijn die dat vervolgens had belegd in, jawel: IJsland! Wat zouden de gevolgen zijn voor onze begroting als onze lening verdampt zou blijven? Het liep met een sisser af, de lening werd aan IJsselstein terugbetaald.

Zelf had ik weinig problemen met het wereldnieuws. ‘Geen geld, geen zorgen’, reageerde ik op de berichten die steeds pessimistischer werden.

Ik woon al jaren – met plezier - in een sociale huurwoning. Voor veel bewoners uit mijn wijk is het al jaren crisis. De spreekwoordelijke dubbeltjes worden op veel verdiepingen van de flatgebouwen al langer omgedraaid. In de zomerperiode is het op veel pleinen een uittocht van buren die op vakantie gaan: naar hun familie in Marokko, waar onze euro wel een zekere welvaart betekent. In IJsselveld-Oost, waar ik woon, geen supermarkt met voetbalplaatjes die op de kleintjes let; dat doen de wijkbewoners zelf wel. Ze sparen voor gratis boodschappenpakketten en de voedselbank ligt op loopafstand van de wijk.

‘Als je op de stoeprand zit kun je niet diep vallen’, denk ik maar. Hoewel: ongelukkig zwikken kan best pijn doen. Wat te doen als je nu al leeft van een uitkering die niet zal stijgen en misschien zelfs gekort zal worden? Als je niet meer aan het werk komt door je gezondheid? ‘Optimistisch blijven en doen wat je kunt. Ik heb twee rechterhanden en die gebruik ik’, vertelde een buurman mij. ‘Ik ben een andere weg ingeslagen. Zielig zijn is niets voor mij. Ik maak er wat van.’ Hij woont pas in de wijk en moest door de onverwachte wending in zijn leven een mooie eengezinswoning achterlaten. ‘Maar in deze wijk is het gezellig! Mensen groeten elkaar en maken een praatje. Geen koude drukte of neerbuigende blikken.’ Zorgen over de kredietcrisis heeft hij nog niet. ‘Mogelijkheden blijven zoeken en improviseren’, is zijn advies.

En daar doe ik het voorlopig maar mee in mijn zoektocht naar wat mensen zo van de kredietcrisis ervaren. Voorlopig lijkt het erop dat de ‘weersverwachting’ slecht is, maar dat de meeste mensen hun paraplu nog even thuislaten.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.