"Aan de stand van Vigo's oogjes zag ik meteen dat er iets mis was. Mijn wereld stortte in toen de arts vertelde dat Vigo het downsyndroom heeft."
Angela van der Woude beviel 4,5 jaar geleden van zoon Vigo. "Er was veel verdriet en onzekerheid na zijn geboorte. Want, hoe nu verder? Ik wist niet goed wat ik moest met mijn emoties", vertelt Angela. Ze begon veel te lezen over het downsyndroom en kwam erachter dat er weinig informatie te vinden is voor ouders met kinderen met het downsyndroom. In een jaar tijd sprokkelde ze door crowdfunding 40.000 euro bij elkaar en dat leidde tot de documentaire 'Als ik dit vooraf had geweten'.
Blijheid wordt verdriet en onzekerheid
De bevalling van Vigo staat Angela van der Woude nog op netvlies gebrand. "Ik was euforisch en blij." Toen de arts bevestigde dat Vigo het downsyndroom had maakte blijheid plaats voor verdriet en onzekerheid. "Op dat moment ga je de medische molen in. Er werd gesproken over een hartafwijking en mogelijk andere medische complicaties. Op dat moment zat ik met mijn emoties volledig in de knoop."
"Het ene naar het andere onderzoek volgde", vertelt Angela. Gelukkig bleek uit de hartecho dat alles goed was, maar de onzekerheid over zijn toekomst bleef. "Ik had geen idee hoe Vigo zich ging ontwikkelen. Ook gedachten als: ik word nooit oma en Vigo zal nooit zijn rijbewijs halen spookten door mijn hoofd. Daar denk je bij een kind zonder downsyndroom helemaal niet aan", vertelt Angela.
'Hoe ga ik dit allemaal managen'
Angela is inmiddels gescheiden en werkt daarnaast parttime "Dat is heel pittig. Vigo is vrij veel ziek, met name in de winter als zijn weerstand lager is. In mijn eentje is dat moeilijk te managen met werk. Vigo krijgt begeleiding op school, maar als die er niet is kan hij niet naar school. Ik denk vaak: hoe ga ik dit allemaal managen?"
Op dat soort momenten leunt Angela op haar ouders en vrienden. Rust vindt ze door te sporten en te mediteren. "Soms ga ik een weekend weg om de batterij op te laden."
Een nieuwe wereld vol mogelijkheden
Angela werkt als pedagogisch adviseur en heeft daardoor ervaring met kinderen met het downsyndroom. Toch ging er een wereld voor haar open. "Ik dacht dat het leven van een gezin met een kindje met downsyndroom heel anders zou zijn. Het verbaasde me hoe snel het leven weer normaal werd. In het begin was ik heel erg bezig met of mensen konden zien dat Vigo het downsyndroom heeft. Nu vergeet ik dat gewoon."
En dat leidt soms tot hilarische situaties. "Ik neem Vigo altijd mee naar de sportschool. Daar hebben ze kinderopvang. Maar op een dag was de vaste leidster er niet, maar een invaller. Ze vroeg of er nog bijzondere dingen waren. Nee, zei ik. Ik zag haar verbaasd kijken en denken: je hebt een gehandicapt kind. Wat moet ik ermee? Ik vertelde haar dat Vigo het downsyndroom heeft, maar verder werkt alles prima. De leidster zei later dat ze niet wist wat ze moest zeggen", vertelt Angela.
Lees ook
'Het is niet alleen maar kommer en kwel'
Angela stoort zich soms aan het beeld dat mensen hebben over kinderen met het downsyndroom. "Mensen denken vaak dat het leven een groot feest is of dat het heel zwaar en moeilijk is."
Dat ligt volgens haar allemaal een stuk genuanceerder. "Het was een hele heftige periode maar uiteindelijk ga je gewoon verder met je leven. Als ik zie wat Vigo nog allemaal kan dan verwonder ik me daar elke dag weer over. Hij kan lopen, praten en speelt ook met andere kinderen. Fantastisch om te zien. Daarom is het ook belangrijk om te benadrukken dat je met een kind die het downsyndroom heeft een normaal leven kan leiden."
De zoektocht werd een documentaire
Omdat Angela veel vragen heeft besluit ze naar een bijeenkomst te gaan met lotgenoten. "Die waren fijn omdat je als ouders ervaringen kunt delen die je met anderen niet kan delen. Aan de andere kant was het ook erg confronterend om grotere kinderen met downsyndroom te zien. Mijn kindje was nog maar een baby."
Met de documentaire hoopt Angela toekomstige ouders, die tijdens of na hun zwangerschap horen dat hun kindje het downsyndroom heeft, een realistisch beeld te geven over wat dit betekent voor het gezin en wat dit met je doet als ouder. "We laten drie verschillende gezinnen zien en uiteindelijk zie je dat deze gezinnen gelukkig zijn en een normaal leven leiden. "Ik heb de film zelf gemaakt en achteraf gezien is de documentaire een verwerking van mijn emoties geweest", vertelt Angela.
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.
