'Uber-chauffeur reed mij aan en zei: 'Sorry ik moet weer door, ik ben aan het werk''

Het verhaal van de 22-jarige Mare Welkers, die werd doodgereden door een Uber-chauffeur, brengt bij EenVandaag-journalist Simone Tukker herinneringen aan haar eigen ervaring met Uber naar boven. In mei werd ze aangereden door een Uber-chauffeur, die snel na het ongeluk in de auto stapte en vervolgens nooit meer van zich liet horen. Hieronder schrijft Simone haar gedachten op.

Ik krijg Mare Welkers maar niet meer uit mijn hoofd. Op een van de eerste mooie lentedagen in het voorjaar van 2017 werd ze in Amsterdam doodgereden door een auto. Ze was pas 22 jaar oud. Achter het stuur van de auto zat een jongen van 21. Hij reed voor taxidienst Uber.

De chauffeur moest zich vandaag voor de rechter verantwoorden. Uber hoeft dat niet. Dit alles maakt me boos en verdrietig tegelijk. Dit jaar werd ook ik aangereden door een taxichauffeur van Uber. Wat er in de dagen na het ongeluk gebeurde, daar viel mijn mond van open. 

Geschept door een auto

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Oké vooruit, als fietser in onze drukke hoofdstad is dat hoekje misschien iets groter dan normaal. 

Iedereen die in Amsterdam woont heeft wel eens een bijna-botsing meegemaakt. Of het nou is met een auto, e-bike of gewoon een verdwaalde Chinese toerist op een Segway. Maar een paar maanden geleden ging het mis. Op het fietspad werd ik geschept door een auto. Achter het stuur een chauffeur van Uber en een klant op de achterbank. 

De smak die ik maakte leverde me naast flink wat schrik gelukkig alleen een been in het gips op. En een abonnement op de fysiotherapeut niet te vergeten. Het laat zich op dit vlak dan ook op geen enkele manier vergelijken met het hartverscheurende verhaal van Mare. Maar de rol van Uber in het verhaal van Mare doet wel heel wat belletjes bij mij rinkelen. 

Spoedeisende hulp

“Sorry ik moet weer door, want ik ben gewoon aan het werk.” Zo klonk de boodschap van de taxichauffeur. Verbouwereerd lag ik nog op het asfalt. Behulpzame omstanders bestelden voor mij een taxi naar het ziekenhuis. En zo werd ik uiteindelijk in een Uber naar de spoedeisende hulp gebracht, nadat ik net was aangereden door een Uber. De cirkel was in ieder geval rond. 

De chauffeur gaf na het ongeluk op geen enkele manier meer thuis. En dus klopte ik aan bij Uber. Binnen no-time was ik heel wat illusies rijker.

Lege boodschap

Zo konden ze mij niet in contact brengen met de chauffeur vanwege “privacy-regels.” Als ik het gevoel had dat ik slachtoffer was van een misdrijf dan moest ik me maar tot de politie richten. Met vier regels via de app wees Uber alle aansprakelijkheid af. Ik gaf niet zo maar op. Uiteindelijk (nadat ze er op het hoofdkantoor achter waren gekomen dat ik journalist ben) werd ik na een week alsnog teruggebeld. Met een lege boodschap. Want: chauffeurs die voor Uber rijden zijn geen werknemers van het bedrijf maar zelfstandig ondernemers. Uber voelt zich dus niet verantwoordelijk. 

Maar toch: Uber verdient flink geld aan iedere rit (25 procent commissie). Zij huren (en selecteren) de chauffeurs in. Soms rijden die alleen maar voor Uber. Je zou verwachten dat een bedrijf als Uber in ieder geval een mate van verantwoordelijkheid toont en ook neemt. Maar niets is minder waar. In het geval van Mare heeft Uber ook alle aansprakelijkheid afgewezen. De Uber-app van de taxichauffeur was op het moment van het ongeluk niet actief.  De nabestaanden hebben nooit wat van Uber gehoord. 

Wat is de prijs van Uber?

Uber is een van die klassieke Silicon Valley-succesverhalen: wat begon als start-up is inmiddels uitgegroeid tot een miljardenbedrijf. Ooit bedacht in het land van de onbegrensde mogelijkheden. En inmiddels actief in een wereld van onbegrensde onverantwoordelijkheden, zo lijkt het. Absoluut, de app heeft ons leven een stuk makkelijker gemaakt. Maar tegen welke prijs eigenlijk? 

Het ongeluk is nu bijna een half jaar geleden. Nog altijd ben ik bezig om de schade te verhalen op de taxichauffeur die mij heeft aangereden. Van Uber heb ik nooit meer wat gehoord.