Door cameraman Roel van Hees We hebben de deadline weer gehaald, maar vraag niet hoe... Nu eerst het stof van de camera afblazen en met een doekje en een flesje water de boel draaiende houden. Het is hier ongeveer 35 C en de stof van de ingestorte gebouwen trekt overal in. Vandaag is er een volledige uitzending besteed aan de ramp hier, maar u moest eens weten hoe weinig het gescheeld heeft of er was geen reportage uit Haiti...

Alle apparatuur die onze reportages naar Nederland kunnen sturen staan op het vliegveld, wij zijn hier helemaal van afhankelijk. Als je als camerateam naar zo'n gebied gaat, zijn er twee mogelijkheden om je filmpjes naar Nederland te versturen. A. we sturen van een soort E-mail met een satelliettelefoon, maar hoe meer collega's dat doen hoe trager dat wordt of B. je "straalt" het door via een satellietwagen.

Tot nu toe is het elke dag een worsteling geweest om ons materiaal naar de andere kant van de wereld te krijgen.. Vandaag is het op 2 minuten na gelukt! Eerst vechten we ons door de menigte voor het vliegveld, dan moeten we, in de brandende zon, met alle apparatuur het hele vliegveld over, op zoek naar de straalbus waat we vandaag geboekt hebben. Er staan er 40... Het zweet springt van m'n hoofd. Marc (de producer) schreeuwt': DEZE KANT OP". De tijd dringt. We hebben precies 15 minuten geboekt. We kunnen, nee, mogen het timeslot niet missen.

Gelukkig we zijn er...Toch niet, vlug bellen met Nederland op de satelliettelefoon. NEE HE! HET IS AAN DE ANDERE KANT. Rennen, kramp, buiten adem. We zijn er, vlug mijn camera aansluiten, mag ik wat water, ok daar gaan we... Het lijkt goed te gaan, even uitpuffen...

"HET GELUID IS NIET GOED", roept Marc. HET GELUID HAPERT! Wanhopig kijk ik naar de twee mannen die een gedeukt busje tot satellietwagen hebben gemaakt. SOUND NOT GOOD!!! Ze verstaan me niet, dus ik wijs naar mijn oor. YES YES... en ze halen een spaghetti van kabels te voorschijn. De moed zakt me in de schoenen.

De straaltijd is voorbij. Wat nu. Snel schakelen. Marc en ik gaan als een speer terug naar het hotel. Caroline blijft hier voor het live gesprek in de uitzending.

Terug in het hotel blijkt inderdaad dat het verhaal via sattelliettefoon nooit de uitzending gaat halen. Mijn hoofd tolt. MARC ER IS NOG 1 OPLOSSING...STRALEN IN DE TIJD DAT CAROLINE HAAR LIVE GESPREK DOET. Onze chaufeur is nergens te bekennen en we moeten weer terug naar het vliegveld! We rennen over straat schreeuwend naar auto's CAR, AIRPORT, CAR, AIRPORT.

Door de stroom verstrekkende mensen uit de stad en is het ongeveer 15 min naar het vliegveld. we hebben een auto de uitzending begint over 18 min.

Dringen, naar binnen, zwaaien met perspas, weer rennen... We moeten het vliegveld in de lengte over,zo'n 2 kilometer. Een wagentje, "10$ YOU BRING US?!

Op de voorkant van een van een carcocarretje zoeven we over het vliegveld. Blauwhelmen links, voedselpakketten rechts.

DAAR IS HET! we springen er af, bandje in de camera waar Caroline voor klaar staat. en we lopen....

De uitzending is begonnen, het bandje loopt. Hilversum aan de lijn; "ZE WILLEN NU CAROLINE ZIEN....! GEEF ME NOG 2 MINUTEN, NU SCHAKELEN!

Caroline begint met het live geprek en 2 min later ziet u ons reportage....

Het zweet loopt van mijn lijf , mijn hart dreunt nog na, en het stof knarspert tussen m'n tanden. We hebben het gehaald!

Stof en zweet

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.