In de week dat Gordon Brown even vergat dat zijn microfoon nog aanstond, liep ik een groot deel van de week ook met een microfoon om mijn nek. Ik heb eigenlijk geen moment gedacht wat kan ik wel en wat kan ik niet zeggen; je vergeet heel snel dat je ermee rondloopt. Bovendien had ik geen enkele behoefte om mezelf beter of anders voor te doen; dat hou ik overigens geen minuut en zeker geen week vol.

Vlak voor de uitzending bekruipt je dan toch het gevoel: wat heb ik eigenlijk allemaal gezegd? Overgeleverd aan het oordeel van een journalist, een beroepsgroep waar ik niet altijd even positief over ben. Als er kritiek is, roepen ze snel het spreekwoord van de “boodschapper..” in herinnering. Ze lopen naar mijn mening iets te vaak in een kluitje achter dezelfde bal aan, ze doen te veel verslag en te weinig onderzoek, zijn gericht op het snel scoren, hebben geen ruimte en tijd voor nuances en ze hebben teveel respect voor de autoriteiten. In het cao-conflict hebben wij bijvoorbeeld keihard aangetoond dat de gemeenten, ondanks de crisis, voldoende financiële middelen hebben om koop krachtbehoud te realiseren. Dit feit krijgen wij moeilijk voor het voetlicht, omdat het ongefundeerde verhaal van burgemeesters, wethouders en VNG, wordt aangenomen als waarheid en beter past in het crisisbeeld van de journalisten.

Waarom heb ik eigenlijk ja gezegd, denk ik als het al te laat is, de uitzending begint over vijf minuten. Ik hou er helemaal niet van om in de picture te staan. Intuïtief heb ik ja gezegd, het worden immers belangrijke weken en hoe meer aandacht voor het cao-conflict hoe beter. “Je moet zorgen dat je in een nieuwsrubriek of praatprogramma komt”, zeggen kaderleden vaak tegen me. Ik zeg dan altijd, “als wij goede acties organiseren, komt de aandacht van dat soort programma’s vanzelf”. Ik kon dus eigenlijk geen nee zeggen. Op het gevaar af, dat mensen denken dat ik mezelf erg belangrijk vind.

Wat heb ik eigenlijk allemaal gezegd ? En wordt het een beetje goed weergegeven ? De aankondiging begint niet helemaal goed: stakingsleider van de schoonmakers? Het gaat om de cao voor 180.000

gemeente-ambtenaren, waaronder vuilnismannen vallen. En dan begint de week. Ja, ik moet bekennen dat Mark de Bruijn en zijn cameraman mijn week, en ons werk goed in beeld hebben gebracht. Mensen die mij goed kennen, zagen dezelfde persoon. Niets is in scene gezet, volgen en knippen en plakken. Knap! Natuurlijk was het aardig geweest als het ABVAKABO-standpunt prominenter aan de orde was geweest. Maar ik realiseer mij dat het geen gesponsord propaganda-filmpje is.

Bovendien kan dat wel eens heel saai zijn. Ik hoop dat de kijkers duidelijk is, dat wij niet zomaar staken, dat we het liever niet doen, en dat we hopen dat het niet nodig is. Het is een middel om onze redelijke eisen te realiseren. En dat we pas inzetten als alle andere middelen niets hebben opgeleverd. Na elf maanden kan je dat wel zeggen. Het was een boeiende week, met veel toeschouwers. Ik hoop dat we snel aan tafel kunnen om afspraken over koopkrachtbehoud en werkzekerheid te maken, zodat het conflict opgelost is.

Ruud Kuin, vakbondsbestuurder bij ABVAKABO FNV

Bekijk hier De Week van....Ruud Kuin

Mijn week van...Ruud Kuin

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.