Nou wat zijn ze blij hier in Rio na de zege op Kroatië! Op straat, in de kroegen, in de winkels, die bijna allemaal dicht gingen tijdens de wedstrijd, en meteen erna weer open. Dat de overwinning een tikkeltje (lees behoorlijk) gelukkig tot stand komt, daar hebben ze het maar niet over.

De naam Neymar schalt over de Copacabana. Hoezo geluk...? 'Kroatië heeft toch ook geluk met die eigen goal van onze verdediger', pareert een in kanariegeel uitgedoste man voor de kassa in de supermarkt mijn opmerking. 'Maar die penalty dan', zeg ik. 'En die afgekeurde goal van Kroatië? Moet Brazilië gewoon die copa winnen ofzo, is dat de bedoeling?' De man mompelt wat en loopt snel weg, de hossende massa in. 

Op de boulevard doen verschillende cameraploegen hun best 'quotes te halen' bij deze fantastische victorie. En dát blijkt niet bepaald lastig. Brazilianen zijn van zichzelf al enorme babbelaars, laat staan als de nationale trots gewonnen heeft. Dan schieten woorden helemaal tekort.

Als ik een tijdje naar die brei van interviews heb staan kijken, kriebelen m'n kaken voor een gepast tegengeluid. Nu maar hopen dat mijn afwijkende mening en mijn Engels geen barrière vormen. Maar dat blijkt gelukkig geen probleem. Ik kan zowaar ongestoord mijn zegje doen voor TV NE of zoiets. Kent u die naam? In kleurige taal, al zeg ik het zelf, beeld ik uit hoe Neymar met schwalbes de wedstrijd heeft gemanipuleerd. Ik lig twee keer languit op de Copacabana. Bij het uitbeelden van de penalty roep ik liefst vier keer heel hard 'no' en veeg met mijn vinger voor de camera langs. Geleerd van Van Gaal. 

Mijn minute of fame, ik zal 'm pakken ook. Mag ik als tv-verslaggever, die altijd achter de camera opereert, ook een keer? Ik krijg zowaar toeschouwers. Ze kijken geamuseerd al begrijpen ze er vast en zeker geen barst van.

'En dan die afgekeurde goal van Kroatië', ga ik zelf maar door als de verslaggever naar z'n Engelse woordjes aan het zoeken is. 'Hebben jullie die Japanner een samba-ontbijt beloofd?' Ik pak een paar briefjes rais uit mijn zak en zwaai ermee. 'Eigenlijk had het 2-1 voor Kroatië moeten zijn', zeg ik. 'Die derde goal geldt eigenlijk niet. Toen hielden de Kroaten al open huis. Casa abierta!'

De reporter vraagt nog hoopvol of ik denk dat Brazilië wereldkampioen zal worden. 'Zeker met scheidsrechters als deze', antwoord ik. Of het interview uitgezonden wordt, ik weet het niet. Maar ik heb mijn daad gedaan. Voldaan trek ik huiswaarts. Verderop die avond zien we op tv a\lleen maar juichverhalen. De aanloop naar de strafschop krijgt geen enkele aandacht.

Op Globo (dè sportzender van dit land) zien we ook de om onduidelijke redenen afgekeurde goal van Kroatië niet één keer. Wel horen we bondscoach Scolari roepen dat hij 'denkt dat de scheidsrechter alles goed heeft gezien'. Nou meneer Scolari, buiten Brazilië denkt vrijwel niemand dat. Maar prettig is het wel, zo'n twaalfde man. 

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.