Mensen redden via social media: heeft het zin?

De verontwaardiging is groot over het lot van Meriam Ibrahim, de Soedanese vrouw die ter dood veroordeeld is omdat ze christen is, en het bericht over haar wordt wijd gedeeld via Twitter en Facebook. Een petitie van Amnesty International haalde in Nederland tot nu toe 45 000 handtekeningen op, wereldwijd meer dan 600 000. Maar heeft het enige zin? Al dit getwitter, gedeel en gelike van dit soort schokkende berichten?

Hebben de #bringbackourgirls-actie voor de meisjes in Nigeria en de actie #KONY2012 iets veranderd? Kan er iets veranderen doordat wij er ons ongenoegen over op social media uitspreken? Of is het delen,twitteren of liken van een bericht een makkelijke manier om van je schuldgevoel af te komen en weer door te gaan met je leven?

Meriam Yahya Ibrahim (27) is een vrouw uit Sudan die ter dood veroordeeld is omdat ze als dochter van een islamiet met een christen getrouwd is. Ze was 8 maanden zwanger toen het vonnis over haar werd uitgeproken. Ondertussen is ze bevallen van een meisje. Volgens de Sudanese rechtbank is ze schuldig aan geloofsafval en overspel. Ibrahim kreeg drie dagen de tijd om berouw te tonen en zich te bekeren naar de islam, maar ze hield vast aan haar christelijke geloof. Ze is veroordeeld tot 100 zweepslagen en ophanging. Vorige week streek de Soedanese rechter met zijn hand over zijn hart en besloot hij dat ze mag bevallen voor de doodstraf wordt uitgevoerd. Volgens Amnesty zit ze nu met kettingen vast in een Soedanese cel samen met haar pasgeboren dochter en haar twintig maanden oude zoon.

EenVandaag spreekt met Femke Halsema, die als hoogleraar voor de Vrede van Utrecht onderzoek deed naar de invloed van social media op mensenrechten, met Ruud Bosgraaf van Amnesty International en met Mohaned Mustafa, de eerste advocaat van Meriam.