Het UWV gaf Alisa een aangepaste bus, maar eist die nu terug: 'Zonder kan ik niet werken'

Het is Alisa's sleutel tot vrijheid: de aangepaste bus die ze in bruikleen kreeg van het UWV. Ze was dan ook erg teleurgesteld toen ze onverwachts te horen kreeg dat het UWV het vervoermiddel terug wilde. "Zonder bus kan ik niet werken."

"Superblij", was Alisa Hol uit Veenendaal, toen ze van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) een aangepaste bus kreeg om naar haar hogeschool te reizen. Alisa heeft een aangeboren ziekte, waardoor ze in een rolstoel zit. "De bus was splinternieuw en helemaal aangepast op wat ik nodig had, heel goed geregeld. Het gaf me een gevoel van vrijheid."

'Veel succes'

Maar toen Alisa na een jaar besloot om met haar studie te stoppen om een eigen onderneming te starten, nam ze voor de zekerheid contact op met het UWV.

"Die medewerker was heel enthousiast over het feit dat ik een eigen bedrijf wilde beginnen. 'Als je die bus nodig hebt voor je studie, dan heb je hem ook nodig voor je onderneming', zei hij en wenste me veel succes."

Bron: EenVandaag

'Lever maar in'

Vol enthousiasme begon Alisa een bedrijfje in cadeauartikelen, tot ze op een dag bericht kreeg van het UWV. De instantie eiste dat ze de bus per direct zou retourneren. Alisa was verbijsterd.

"De boodschap was dat die bus was verstrekt voor mijn studie en niet voor werk. Dus dat ik er geen recht meer had. 'Lever maar in', werd er gezegd."

Vergissing

De medewerker met wie Alisa destijds contact had gehad, had zich vergist en had de bus helemaal niet mogen toezeggen, zo werd tegen haar gezegd.

"Dat vind ik nog het meest wrange. Zij maken een fout en ik moet daar nu voor opdraaien. Sterker nog, als ik dit geweten had, was ik helemaal niet met mijn bedrijf gestart."

Jarenlang gevecht

Zonder bus is Alisa nergens, vertelt ze, en moet ze haar onderneming staken. Ze kwam in een ellenlange strijd tegen de bureaucratie terecht. "Het was een heel circus. Eindeloze gesprekken en brieven naar instanties. Een slopend gevecht."

Uiteindelijk kwam ze zelfs bij de rechter terecht. Die stelde het UWV uiteindelijk in het gelijk. Iets was Alisa tot op dag van vandaag niet begrijpt. "Volgens de rechter had ik de toezegging dat ik het busje mocht blijven gebruiken op schrift moeten vragen, een mondelinge toezegging was niet voldoende."

'Met mijn hoofd is niks mis'

Op dit moment is Alisa nog met de gemeente in gesprek en hoopt ze dat er uiteindelijk toch een oplossing gevonden kan worden. Maar ze is na al die jaren wel totaal moe gestreden.

Ook voelt ze zich als ondernemer met een lichamelijke beperking niet serieus genomen. "Ik heb de indruk dat, als je een handicap hebt, je dan beter je mond kan houden. Gewoon stil in een hoekje gaan zitten. Maar waarom zou ik dat doen? Met mijn hoofd is niks mis, ik wil me verder ontwikkelen net als ieder ander mens."

'Grote investering'

EenVandaag vroeg het UWV om een reactie. "Wij begrijpen heel goed dat deze mevrouw haar vervoersvoorziening wil houden. Met een handicap is vervoer via een aangepaste bus een groot goed", beaamt de woordvoerder.

"Echter, is een aangepaste bus een grote investering, betaald door de maatschappij. UWV kijkt zorgvuldig naar de regels in de wet zoals die door de wetgever zijn opgesteld voor het verlenen van een voorziening."

Aanvraag bij gemeente

De wet voor een vervoersvoorziening bij UWV is volgens de organisatie "bedoeld voor het bereiken van de werkplek: het reizen tussen de woonplaats en het werk. Dit geldt ook voor zelfstandigen. Als je een webshop begint, maak je meer reisbewegingen, door bijvoorbeeld pakketjes weg te brengen. De wet voorziet niet in het gebruik van een voorziening bij UWV in andere reisbewegingen dan woon-werkverkeer."

"Deze mevrouw kan via UWV helaas geen gebruik meer maken van haar aangepaste vervoersvoorziening. Als een situatie verandert van studie naar bijvoorbeeld werk, dan kan het voorkomen dat een voorziening niet meer via UWV mogelijk is. Op dat moment kan iemand een aanvraag bij zijn of haar gemeente doen."

Bron: Eenvandaag