Verhuizen is meestal een hels karwei, maar zeker als je een handicap of beperking hebt en beroep doet op ondersteuning van de gemeente. Veel mensen die deze WMO-hulp ontvangen voelen zich tegengewerkt door de nieuwe gemeente. Het is onmogelijk om een goed beeld te krijgen van de hulp die ze na verhuizing kunnen krijgen of het verhuizen wordt ze gewoonweg onmogelijk gemaakt.
Sinds 2015 heeft elke gemeente ander beleid voor wat je als hulpbehoevende aan ondersteuning kunt krijgen. Dat betekent dat als je gaat verhuizen je rekening moet houden met andere vormen van hulp of een andere vergoeding.
EenVandaag spreekt twee van deze voorbeelden, Diana Venis-Kerkhoven en Henri Kiel. Beiden krijgen te maken met totaal andere ondersteuning na het verhuizen. Bij Diana is het verschil zo groot dat ze uiteindelijk van de verhuizing af moet zien. In de nieuwe gemeente kan ze de eindjes namelijk niet meer aan elkaar knopen.
Ander beleid
Sinds 2015 bepaalt de gemeente op hoeveel ondersteuning en zorg iemand aanspraak kan maken. Het gaat dan om de zorg die onder de Wet Maatschappelijk Ondersteuning (WMO) valt. Idee hierachter is dat als de zorg dichter bij de mensen wordt geregeld, er betere en efficiëntere zorg wordt geleverd.
Gevolg is echter ook dat iedere gemeente zijn eigen beleid voert en er overal andere regels zijn en er andere zorg wordt verleend. Zo kan het zijn dat iemand in één gemeente veel meer ondersteuning krijgt dan iemand anders met dezelfde problemen in een andere gemeente.
Ieder(in) de belangenvereniging voor mensen met een beperking of een chronische ziekte herkent de problemen van Diana en Henri. Illya Soffer, directeur bij Ieder(in) zegt dat duizenden mensen die veel zorg nodig hebben vastlopen bij het verhuizen. Ze roept staatssecretaris Van Rijn op om in te grijpen.
Zorgboerderij
Diana wilde een zorgboerderij beginnen in een andere gemeente. Zo konden haar drie autistische en chronisch zieke kinderen thuis blijven wonen en konden andere kinderen met vergelijkbare problematiek naar een goede dagbesteding.
Hiervoor had ze een huis op het oog in een andere gemeente. Voordat ze ging verhuizen probeerde ze goede informatie in te winnen over de ondersteuning die ze na de verhuizing kon verwachten. Dat bleek een vrijwel onmogelijke missie.
Diana heeft niet te maken met een simpele en eenduidige zorgvraag. Omdat haar drie kinderen alle drie verschillende aandoeningen hebben ontvangt ze er veel verschillende zorg. Het goed regelen van die zorg was in haar huidige woonplaats al een hele opgave.
Voordat ze het huurcontract tekende van de nieuwe woning heeft ze geprobeerd een duidelijk beeld te krijgen van de ondersteuning. Dat was vrijwel onmogelijk. Uiteindelijk werd er tegen haar gezegd dat in eerste instantie de indicatie van de oude gemeente werd overgenomen.
Dat gaf haar voldoende vertrouwen om het huurcontract te tekenen. Vervolgens werd haar duidelijk dat er bij en herindicatie enorme verschillen zouden zitten tussen de ondersteuning in de nieuwe en de oude gemeente. Meer dan de helft van de ondersteuning zou wegvallen.
Diana kon in de nieuwe gemeente ook niet meer betaald worden uit het budget voor haar kinderen. Omdat haar zoons erg veel aandacht en zorg nodig hebben kan Diana niet werken en wordt ze voor een beperkt aantal uren betaald uit het budget voor haar kinderen.
Dat zou in de nieuwe gemeente ook wegvallen. Diana besefte zich dat ze dan de eindjes niet meer aan elkaar kon knopen en erger nog, dat er ook concessies gedaan zouden moeten worden aan de zorg voor haar kinderen.
Ze heeft dus van haar verhuizing en van de droom om een zorgboerderij te beginnen afgezien. Ze zit nu met twee woningen en draagt dus de financiële last van een dubbele huur.
Kamperen
Henri Kiel verhuisde van Emmen naar Bergen op Zoom. Zijn vrouw had namelijk een baan gevonden in die nieuwe gemeente. Henri is door een medische misser in een rolstoel terechtgekomen en heeft dus een aangepaste woning nodig.
Voordat hij ging verhuizen heeft hij uitdrukkelijk gevraagd of zijn nieuwe woning na verhuizing aangepast kon worden aan zijn behoeften. Er was namelijk geen aangepaste huurwoning beschikbaar. Hij heeft een traplift nodig een aangepaste wc en een badlift.
Aan de telefoon werd hem verteld dat hij gewoon een andere woning kon accepteren en dat later de aanpassingen zouden volgen. Na verhuizing bleek dat dit onmogelijk was. Henri had moeten wachten tot er een aangepaste huurwoning vrij zou komen.
Omdat hij met verkeerde informatie is verhuisd, kampeert Henri al die tijd in de woonkamer. Hij kan de trap niet op, kan niet goed naar de wc en kan niet douchen. Zijn vrouw maakt elke avond zijn bed op in de huiskamer.
“Als ik dit geweten had, was ik nooit verhuisd”, zegt Henri. Hij heeft inmiddels allerlei processen lopen tegen de gemeente. Nadat EenVandaag contact zocht met de gemeente om hen van het item op de hoogte te stellen, zijn alsnog de aanpassingen aan de woning toegezegd.
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.
