Het verhaal van Elise (19) over hoe het was op de middelbare school 'uit de kast' te komen. "Zelf heb ik op de middelbare school nooit echt voorlichting gehad over homoseksualiteit. Toen ik een jaar of 14 was en in de onderbouw van het vwo zat kwam het bij vakken als PMO (Persoonlijk Maatschappelijke Oriëntatie) en biologie wel kort ter sprake. Maar bij die vakken werd het vooral verteld als iets wat anders was."

"In de les zeiden ze: 'Het is normaal om hetero te zijn, dat is wat iedereen is en er zijn ook een paar mensen die anders zijn. Mannetje-Mannetje en vrouwtje-vrouwtje.’ Dat was zo’n beetje de boodschap die daarbij verkondigd werd, veel meer aandacht werd er niet aan gegeven.

Ik zat me daarbij heel ongemakkelijk te voelen en was vooral heel erg op mijn andere, hetero klasgenootjes aan het letten zodat ik hun reacties kon spiegelen. Zou er iemand denken dat…? Het maakte mij dus heel erg ongemakkelijk doordat ik mezelf immers niet anders voelde dan de rest van de mensen uit mijn klas, maar wel als anders zijnde werd bestempeld. Ik word gewoon verliefd op vrouwen, zoals zoveel mannen, alleen ik ben toevallig zelf een vrouw.

Voor homolessen

Door mijn eigen losse houding en die ongemakkelijkheid van vroeger zou je haast denken dat ik tegen voorlichting ben. Maar ik loop nu stage bij een groep kinderen en wat ik elke keer weer zie, niet alleen op stage, is dat het onbegrip vooral uit onwetendheid en onbekendheid komt. En vanuit het beeld dat iemand die homo is anders is.

Juist daarom vind ik nu de verplichte voorlichtingslessen een heel goed iets, zolang het maar gebeurt met een andere insteek. Iedereen is immers hetzelfde, de één wordt alleen verliefd op een jongen en de ander op een meisje, en of je dan zelf een jongen of meisje bent moet daarbij niks uitmaken. Maar het is wel belangrijk om er kennis mee te maken."

Bekijk hier de reportage in EenVandaag over verplichte 'homolessen' op de middelbare school.

Het Amerikaanse bedrijf Uber wil vanaf 2026 zelfrijdende taxi's aanbieden in Europa. Het bedrijf werkt nu samen met de Chinese ontwikkelaar Momenta om dit voor elkaar te krijgen. Maar is Nederland daar klaar voor? "Infrastructuur is goed geregeld."

Ruim 180 Surinamers hebben een verblijfsvergunning gekregen die ze na de onafhankelijkheid in 1975 zijn kwijtgeraakt. Maar door strenge eisen zijn er ook afwijzingen. Dat moet anders, vindt gemeente Amsterdam. "Het leidt tot schrijnende situaties."

Naast de verblijfsvergunningen die zijn afgegeven, zijn er nog ongeveer 25 in behandeling. Een van de mensen die nu al succesvol gebruik heeft kunnen maken van de regeling is Jayant Ganesh uit Den Haag. Hij woonde bijna 25 jaar zonder papieren in Nederland, maar krijgt nu een verblijfsvergunning.

'Ik kon die beslissing niet zelf nemen'

"Ik ben er heel erg blij mee, het neemt alle angst en stress weg. Ik hoef niet meer op de straat te lopen en bang te zijn dat ik word opgepakt en uitgezet", vertelt hij. "Het is een opluchting en het geeft ons ook de erkenning die wij verdienen, gezien het feit dat wij ons Nederlandschap nooit hebben afgestaan."

Ganesh was nog een kind toen Suriname onafhankelijk werd. "Ik kon dus niet de beslissing nemen of ik Nederlander wilde blijven of Surinamers wilde worden."

25 jaar ongedocumenteerd

In 2000 komt hij op zijn 29ste naar Nederland, maar papieren krijgt hij niet. "Gelukkig had ik hier een netwerk van familie en vrienden die mij opvingen. Ik heb meerdere keren bij de IND aangeklopt de afgelopen 25 jaar, maar steeds zonder succes."

Nu Ganesh wel een verblijfsvergunning heeft, voelt hij zich weer een vrij mens: "Ik kan nu legaal werk zoeken, ik kan in aanmerking komen voor een huurwoning en het belangrijkste, ik kan nu gewoon over straat lopen zonder dat ik bang ben dat er iets gebeurt."

Eenmalige speciale regeling

Om Surinamers als Ganesh tegemoet te komen, kwam voormalig staatssecretaris Van der Burg afgelopen jaar met een eenmalige, speciale regeling, waar Surinaamse oud-Nederlanders tussen 1 januari en 1 juli van dit jaar gebruik van kunnen maken.

Iedereen die geboren is voor 25 november 1975, de dag dat Suriname onafhankelijk werd, en die kan aantonen dat hij of zij langer dan 10 jaar in Nederland woont, komt in aanmerking voor een verblijfsvergunning.

500 zaken afgewezen

Maar die laatste eis, 10 jaar onafgebroken in Nederland wonen, zorgt er nu voor dat ruim 500 zaken van Surinaamse oud-Nederlanders zijn afgewezen. Zij konden niet bewijzen dat ze meer dan 10 jaar in Nederland woonden.

"Veel mensen vallen hierdoor buiten de boot", merkt wethouder van Amsterdam Rutger Groot Wassink. Zijn gemeente is verantwoordelijk voor de uitvoering van de regeling.

'Historisch onrecht'

Om deze groep mensen toch te helpen, pleit hij voor het verkorten van de eis, van 10 naar 5 jaar: "Zodat meer mensen gebruik kunnen maken van deze regeling."

"We hebben het hier over Nederlanders die ten onrechte niet de Nederlandse status hebben gekregen", gaat de wethouder verder. "Ik vind dat historisch onrecht en dat kunnen we nu rechtzetten."

Schrijnende situaties

Hij voorziet grote problemen voor deze groep als ze ongedocumenteerd blijven. "Het is voor die mensen buitengewoon vervelend en het leidt ook tot schrijnende situaties."

"Ze moeten dan illegaal wonen, illegaal werken en ze hebben geen toegang tot zorg. Het is een buitengewoon ingewikkeld bestaan voor deze mensen", aldus Groot Wassink.