De microkosmos die Pepsi heet

FLOOR BREMER, DENVER - Stel je bent een afgevaardigde namens je staat op de democratische conventie. En uitgerekend jouw staat heeft voor Hillary gestemd. Wat moet je dan? Die vraag hield de mensen om mij heen in de rij bezig gisteren aan het einde van de middag toen we op weg waren naar Hillary's toverspeech die weer eenheid in de partij moest brengen. Hoe zou ze zich opstellen tegenover Obama, en zou ze de afgevaardigden die op haar gestemd hebben 'vrijgeven' om op de (nog steeds niet officiele) nieuwe democratische presidentskandidaat te stemmen. De gedelegeerde naast me kreeg er elke ochtend een briefing over. Aan het ontbijt.

Ik vind dat wel tot de verbeelding spreken. Zo'n traag op boterhammen kauwende meute die luistert naar hoe de pet van Hillary die ochtend staat. Wel op haar stemmen, niet op haar stemmen, zelf weten of je op haar gaat stemmen (ook nog eens een gewetensvraag zo vroeg op de ochtend). Hij wist het nog niet.

De finale briefing zou vandaag of morgen komen. Dat wist hij ook niet. Interessant gegeven die Amerikaanse democratie. Ik zou wel eens vanaf een wolk willen meekijken met de founding fathers. Die hadden nog een overzichtelijk setje staten. Me dunkt dat je daar wel een vergadering onder een boom voor kunt beleggen. Nu drijft het tweepartijenstelsel (wat zouden ze daar eigenlijk van vinden) elke vier jaar per avond 20.000 mensen bij elkaar in een naar hotdogs ruikend stadion met in het geval van de democraten de sponsornaam Pepsi. Hoeveel meer gratis reclame kun je krijgen overigens: 15.000 journalisten (bijna een op een met de aanwezigen) die gedwongen worden cola onder de aandacht van hun publiek te brengen.

De uitwerking van de democratie zou zich voor een deel af spelen in de wandelgangen. Ik kan melden dat die wandelgangen zich niet in het Pepsi Stadion bevinden. Dat zou namelijk de halve maan moeten zijn, die het looppad vormt tussen de stoelen van de afgevaardigden. Die zijn per staat gegroepeerd rond een blauw bord. Overigens heeft alleen Hawaii haar bord een beetje creatief aangekleed met tropische planten. De andere bordjes zijn gewoon saai. Hawaii zit dan ook ergens aan de zijkant dus die kan wel wat extra aandacht gebruiken. Over aandacht gesproken: op het laatste moment kreeg Delaware ineens een plek op de voorste rij. Joe Biden (senator voor die staat) was immers verkozen tot vice-president dus ineens waren ze belangrijk. Glimmende gezichten dus in die delegatie.

Maar goed, de wandelgangen dus. Als journalist (als je niet Wolf Blitzer of Anderson Cooper heet) mag je daar voor periodes van 30 minuten in. Gisteren was het zo druk dat ik als een koekje op de lopende band werd uitgespuugd aan het einde van de 'wandelgang'. Collega Ron Ponder, van het lokale radiostation in Canton, Ohio, kwam gefrustreerd na mij de centrifuge uit. Hij was Spike Lee tegen gekomen. En wilde een interview, maar Ron liep helaas de ene kant uit en Spike de andere. Sorry, had Spike gezegd en tolde verder. Hier kan je natuurlijk nooit nieuwe politieke vrienden of vijanden maken.

Maar wat me eigenlijk het meest verbaast is de volgzaamheid van dit politiek geengageerde volk. Ze staan rustig een uur in de rij om binnen te komen, hebben gisteren een keer of vier zonder morren van attribuut gewisseld dat ze in de lucht dienden te houden en ze sprongen gillend overeind als de naam Obama viel. Dat is misschien een keer leuk. Maar zij houden het echt de hele avond vol. Toen Hillary gisteren het podium besteeg (dan heb je al heel wat sprekers achter de kiezen) kwam deze volgzaamheid samen. Snel kregen alle bezoekers en afgevaardigden nog een nieuw bord: Hillary. Dat bord was klein en wit. Daarnaast kreeg iedereen een stok met een blauw bord waarop Obama en Unity stond. Het moet een rare gewaarwoording voor haar zijn geweest om ineens niet overal haar eigen naam te zien. Die blauwe sticks waren overigens ook veel leuker. Daar zwaaide iedereen enthousiast mee en het werden bijna gevaarlijke wapens als de naam Obama viel. Uit puur enthousiasme dan, neem ik aan.

Goed de buzz van gisteren was dus Hillary. Ze heeft gesproken. Gezegd dat ze achter Obama staat en iedereen aanraadt datzelfde te doen (morgen in iedergeval weer een briefing aan het ontbijt bij het delegatielid uit de rij). Verder was ik niet echt begeisterd door haar ietwat matte verhaal over de zoveelste bijstandsmoeder die voor eeuwig in haar hoofd zal zitten. Vandaag is de buzz natuurlijk Bill Clinton. Hij spreekt vanavond in het stadion waarvan de naam inmiddels wel kennen. CNN meldt net uit goede bronnen te hebben vernomen dat hij niet aanwezig zal zijn bij de speech van Obama donderdag. Da's natuurlijk een signaal. Over welk signaal zal men zich vandaag in de wandelgangen (en voor de rest van het land op tv) gaan buigen. Of hij het nou wel of niet bevestigt: vandaag is het de dag van Bill.

Bekijk hier dag twee van de conventies door de ogen van overenthousiaste en soms bijna millitante Hillary supporters, politie agenten, ohio delegatie leden en niet te vergeten collega Ron Ponder, die vol verbijstering het aanwezige publiek interviewt.