De Gouden Bergen van de Rabo

Margriet Vroomans is presentator van het radioprogramma TROSKamerbreed

Als de werkelijkheid van producten tegenvalt, ga ik me ergeren aan de reclame die me iets mooiers beloofde. En aan mezelf, omdat ik er ben ingetuind. Hoe kon je zo stom zijn om er ook maar íets van te geloven, schamper ik als ik níet zomerblond ben geworden door de shampoo die daar wél voor zou zorgen.

En nee, natúúrlijk gaan die rode vlekken van de spaghettisaus nooit meer uit je witte tafelkleed, hoe vaak dat op tv ook wél lukt met die bruisende anti vlekken power gel. En rekende je nou echt op de zongarantie bij die zuidelijke vakantie die je boekte? Gouden Bergen; dat je je dáár nog naar toe laat lokken!

Blonde Jochem

Tegenwoordig erger ik me ook aan de commercials van de Rabobank. U kent ze vast wel: een serie in vele delen over Jochem de Bruin. Blonde Jochem, die in Duitsland zijn cynische toehoorders overtuigt van de 'triple A-status' van zijn bank. Die in Kameroen al bij de douane het coöperatieve karakter van zijn onderneming uitlegt (inderdaad: founded by farmers). Die met zijn vader gaat toeren om te voorkomen dat De Bruin senior vreemd gaat bankieren. Die persoonlijk de zegeningen van de bank komt uitleggen bij z'n oma in het bejaardentehuis. Die met een Zweedse schone een sauna induikt.

Ingetuind

Die Jochem de Bruin is natuurlijk niet echt, hij is een karakter. Hij staat model voor hedendaags bankieren, voor de nieuwe aanpak, voor de gemakken van de moderne tijd, gecombineerd met het geduld en de persoonlijke aandacht van vroeger. En daar ben ik dus toch weer ingetuind. Want door Jochem de Bruin ging ik die bank vertrouwen. Dáár wilde ik wel m'n spaargeld beleggen, om het op een moderne, maar degelijke manier te laten aangroeien.Ik maakte een afspraak en ik vond het niet erg dat 't wel even duurde voor ik er terecht kon; al die persoonlijke aandacht zou wel héél veel tijd kosten. Tenslotte werd dan toch m'n doopceel gelicht, door wel twéé specialisten die me binnen tien dagen een persoonlijk financieel advies beloofden.

Gewoon vergeten

Toen ik eind vorig jaar, na weken wachten, informeerde waar dat bleef hoorde ik dat ze me vergeten waren. 'Het spijt me', zei de beleggingsadviseur, 'Gewoon vergeten; ik kan er niks mooiers van maken'. Deze week heb ik de Rabobank verteld dat ik bij nader inzien toch maar ergens anders ga bankieren. En het verbaasde me al niet eens meer dat de man die mijn telefoontje aannam daarop simpel zei 'Zoals u wilt'. Geen belangstelling voor mijn motief, geen poging mij als klant binnenboord te houden.

Niks mooiers...

Ja, wat had ik eigenlijk verwacht? Dat Jochem zelf me zou komen ophalen en dat we in zijn autootje richting sauna zouden toeren? Dat-ie me z'n triple A-status zou demonstreren of zou voordoen hoe de founding farmers vroeger de koeien molken? Nee, niet echt natuurlijk. Maar van een bank die zegt zo persóónlijk te zijn, viel het me zo tegen. Opnieuw afgedwaald dus richting Gouden Bergen, lach ik mezelf weer uit. Waar het zomerblond vandaan komt, en de garantiezon en de hagelwitte tafelkleden. Daar staat dus ook het hoofdkantoor van Jochem de Bruin, de aandachtige bankier. Je zult mij er niet meer aantreffen. Het spijt me, ik kan er niks mooiers van maken.