Boere overleden: 'Er was een Duitser boos op ons'

We zagen 'em niet aankomen. Het nieuws werd in die periode volledig gedomineerd door de schokkende misbruikzaak rondom Robert M. en het Hofnarretje. En wij vermoedden dat de Amsterdamse Officier van Justitie ons daarover wilde spreken.

Over de berichtgeving van onze rubriek. Het zat anders. Er was aangifte gedaan wegens 'huisvredebreuk'. Er lag een internationaal rechtshulpverzoek. Wemoesten we opdraven op het Amsterdamse hoofdbureau van politie voor verhoor.

Er was een Duitser boos op ons.

Heinrich Boere was taai. Dat wisten we. Overtuigd nazi, lid van de Waffen SS, gevochten aan het Oostfront, tientallen Russen gedood, at zijn boterhammen op de lijken, zwaar gewond geraakt, lid van de Sicherheitsdienst SD, lid van het doodseskader Feldmeijer-Silbertanne, meervoudig moordenaar, 'jodenjager', verrader van onderduikers in Helden Panningen, opgesloten in een interneringskamp, gevlucht, zeven jaar bij z'n moeder in een kast gezeten, ontsnapt naar Duitsland, mijnwerker.

Een veroordeelde oorlogsmisdadiger. Maar inmiddels hoogebejaard. En nu zat hij achter ons aan.

Het was een 'goed' gesprek in z'n kamertje, Boere zat op de praatstoel. Veel bezoek kreeg hij niet en dus vertelde hij ronduit over het grote Maastrichtse gezin waarin hij was opgegroeid, over de armoede, over zijn hoop dat alles beter zou worden door de komst van de Duitsers, over de waanzin aan het Oostfront. Over zijn hondjes Kelly & Shelly. Maar de zaken waar hij nog voor veroordeeld kon worden, zeiden hem niks.

De codenaam 'Silbertanne' voor het doodseskader? Fritz Bicknese, Teun de Groot en Frans Kusters? Mannen die door Boere in koelen bloede vermoord waren? Nie von gehört.

Hij zwaaide ons vriendelijk uit. We moesten nog maar 'es langs komen. En anders tot ziens tijdens het proces!

Een paar weken later stond Boere voor de Duitse rechter vanwege de moord op Bicknese, De Groot en Kusters. Volgens artsen was hij op leeftijd, maar functioneerden zijn hersens nog uitstekend. Het was een bijzonder proces; neonazi's bevolkten de tribunes, nabestaanden doen een emotionele oproep, maar Boere zwijgt. Hij wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Wel zijn advocaten. Eerst bij de (Nederlandse) Raad voor de Journalistiek. Daarna volgde het verhoor op het politiebureau en vervolgens een slepende juridische procedure met als sluitstuk de zitting van de rechtbank in het Duitse Eschweiler. Vrijspraak, na een heleboel gedoe en tienduizenden euro's proceskosten. Tot op het eind stuurt de familie Bicknese hem verscheidene brieven, maar Boere kreeg 't niet over zijn lippen. Terwijl een oprecht 'sorry' het enige was dat ze wilden horen. Het spreekwoord klopt: een oude vos verliest nooit z'n streken.

Jelle Visser & Jan Ponsen,

verslaggevers EenVandaag, 2 december 2013