Op vakantie gaan normaal? Annemiek moet wekenlang minder boodschappen doen voor dagje weg met haar dochter

Voor duizenden mensen, onder wie Annemiek, is op vakantie gaan niet vanzelfsprekend. Om haar dochter een dagje mee te kunnen nemen naar het zwembad moet ze weken besparen op haar boodschappen. "Dan maar wat vaker een broodje ei als avondeten."

Witte stranden, felle zon, culinaire hoogstandjes: voor veel mensen betekent 'vakantie' reizen naar het buitenland om te kunnen genieten van de cultuur, natuur, rust of juist sportieve activiteiten. Maar voor alleenstaande moeder Annemiek Mijnders (34) uit Oude Pekela heeft vakantie een andere betekenis.

'Ik kan het niet betalen'

"Ik kom nét rond elke maand", vertelt ze. "Dat betekent dat ik nooit spontaan dingen kan doen: niet zomaar een ijsje halen op een warme zomerdag of even naar het zwembad met mijn dochter. Alles moet ik berekenen: wat doe ik wel, wat doe ik niet?"

Een andere keuze heeft ze niet, legt ze uit. "Om medische redenen ben ik arbeidsongeschikt verklaard. Hierdoor krijg ik een uitkering en moet ik het doen met 50 à 60 euro per week voor boodschappen. Aan het einde van de maand houd ik niks over. Dus hoe graag ik ook leuke dingen wil ondernemen met mijn dochter in de vakantieperiode, ik kan het niet betalen."

Ander beeld bij vakantie

Terwijl veel mensen zich juist verheugen op de zomervakantie is Annemiek wekenlang bezig met bezuinigen op de boodschappen zodat ze een klein bedrag kan sparen voor een uitje. "Hierdoor heb ik een ander beeld van vakantie dan de meesten."

"Als ik 4 weken achter elkaar 5 euro bespaar op mijn boodschappen, dan krijg ik het financieel rond om 1 dagje naar het zwembad te gaan met mijn dochter. Dan sla ik misschien wel een paar fatsoenlijke avondmaaltijden over, maar dan kan ik haar tenminste wel een leuk dagje weg bezorgen in haar schoolvakantie. Elke euro telt."

Nederlanders in armoede

Annemiek is niet de enige die moeite heeft om rond te komen. Volgens cijfers van statistiekbureau CBS waren er in 2022 zo'n 640.000 Nederlanders die tot een huishouden behoren met een inkomen onder de zogenoemde 'lage inkomensgrens'. Dat zijn mensen die in armoede leven of risico lopen in armoede te belanden.

Door hun financiële situatie kunnen deze gezinnen niet gemakkelijk met vakantie. Daarom zijn verschillende initiatieven in het land om ervoor te zorgen dat mensen met weinig geld alsnog een dagje of weekje weg kunnen.

Eigen vervoer regelen

Een organisatie die zich inzet voor deze groep is De Vakantiebank. Deze stichting wil mensen met een inkomen rond het bijstandsniveau een zorgeloze vakantieweek bezorgen op een leuke en ontspannende plek in Nederland. Annemiek kent het initiatief: "Ik vind het goed dat zulke organisaties bestaan."

"Het is alleen jammer dat zij beperkt plek hebben", vervolgt ze. "Bovendien moet je zelf je vervoer regelen naar de vakantiebestemming, want dat betalen zij niet. Dat maakt het lastig in mijn geval, want ik heb geen rijbewijs en geen auto. Openbaar vervoer kost me ook weer extra geld, en dat heb ik niet."

Vakantiefoto's op sociale media

"Ik kom zelf uit een bijstandsgezin", gaat Annemiek verder. "Op vakantie naar het buitenland gingen wij sowieso nooit, dus dat mis ik nu ook niet echt. Ik ben heel blij dat mijn ex-man haar in het najaar meeneemt naar een kindercamping, dan is ze er toch even uit. Maar ik vind het heel pijnlijk dat ik dat niet eens aan mijn dochter kan geven."

Sociale media versterken haar gevoel. Zodra ze door haar tijdlijn op Facebook scrolt, ziet ze de ene vakantiefoto na de andere. "Ik gun het die mensen natuurlijk echt: als je het geld hebt, dan moet je het doen. Maar aan de andere kant denk ik: dat had ik ook wel gewild."

'Dochter mag niets tekort komen'

Ondanks haar financiële beperkingen probeert de alleenstaande moeder zoveel mogelijk kosteloze of goedkope activiteiten te organiseren in de vakantieperiode. "Ik kan mijn dochter misschien niet meenemen naar een camping, maar ik neem haar wel mee naar het bos om te wandelen, we knutselen samen en we gaan naar de bibliotheek om boeken te lezen."

Het wijkcentrum organiseert ook een paar 'kindermiddagen'. "Daar kunnen ze met elkaar stoepkrijten of spelen op het springkussen." Hierdoor kan haar dochter toch even haar energie kwijt, vertelt Annemiek. "Gelukkig heb ik nog nooit aan haar gemerkt dat ze iets tekort kwam. Dat vind ik het allerbelangrijkst. Ik ben namelijk best bereid om mezelf weg te cijferen, zolang mijn dochter maar gelukkig is."