Lea was een van de eerste coronapatiënten in Nederland, maar een jaar later is ze nog niet hersteld

Als een van de eerste coronapatiënten van Nederland belandde de 50-jarige Lea Kant in februari 2020 in het ziekenhuis. Nu, een jaar later, is ze nog niet hersteld. "Het is raar om op dit jaar terug te kijken, maar wat ben ik blij dat ik dat nog kan."

Terwijl minister Bruins op 27 februari op televisie bekendmaakte dat in ons land een eerste coronabesmetting was vastgesteld, lag Lea al een week in het Beatrixziekenhuis in Gorinchem. Ze was ervoor erg benauwd geweest en dat werd alsmaar erger. 'Vermoedelijk een verkoudheid', zei de huisarts nog. Niet lang erna voelde ze zich toch écht niet lekker en moest ze met spoed worden opgenomen.

Bizarre gewaarwording

Vervolgens lag Lea 4 weken aan de beademing op de intensive care. "In het Beatrixziekenhuis besloten ze mij in slaap te brengen en over te brengen naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam, omdat ze eigenlijk niet goed wisten wat er aan de hand was. Daar hebben ze me uiteindelijk getest en toen kwamen ze erachter dat ik corona had."

Het was een bizarre gewaarwording toen ze wakker werd, vertelt ze. "Iedereen om me heen had dezelfde blauwe kleding aan. Ik zag niet eens het verschil tussen mijn man of de dokter. Ik had toen ook nog geen idee wat ik had en wat er in het land speelde. Dat was zo raar." Geïsoleerd op haar kamer had ze het erg moeilijk. "Om me heen stierven veel mensen. Het was vreselijk."

Maanden aan revalidatie

Nadat ze nog enkele weken nodig had gehad om verder op te knappen, werd Lea overgebracht naar een revalidatiecentrum in Breda. Daar volgde een traject van 2 maanden waarin ze opnieuw moest leren staan en lopen. "Ik kon in het begin alleen mijn rechterarm gebruiken, maar de fysio heeft me weer op de been gekregen."

Op 12 juni kwam ze terug van 4 maanden van huis te zijn geweest. "Dat was zo onwennig, je hebt toch al die tijd op verschillende plekken verbleven." Daarna moest ze nog 3 maanden revalideren, met name vanwege haar linkerpols die door het liggen op de intensive care verlamd was geraakt. "Je wordt in het ziekenhuis gedraaid en ik heb waarschijnlijk op een zenuw gelegen waardoor die is afgekneld", legt ze uit.

Benauwdheid

Nu, een jaar nadat Lea besmet is geraakt, krijgt ze nog steeds fysiotherapie. Een tijd ging het de goede kant op, maar de laatste maanden heeft ze plots last gekregen van benauwdheid. Ze zit voornamelijk thuis, waar het huishouden haar grotendeels goed af gaat, maar na het minste of geringste raakt ze al buiten adem.

"Dat vind ik vreselijk", zegt ze daarover. "Ik kon tot 2 maanden terug toch best wel weer veel. Daar was ik trots op en daar heb ik hard voor moeten werken. Maar dan komt nu opeens die benauwdheid erbij. Je denkt dat je bergopwaarts aan het werken bent, maar dan doe je toch weer een paar stapjes terug. Dat valt flink tegen."

'Ik voelde me schuldig'

Ook voelt ze zich nog wel eens rot over het gegeven dat zij tot een van de eerste coronapatiënten behoort. "Ik voel me soms schuldig, zeker in het begin. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis en hoorde dat die persconferentie over mij ging, was dat heel erg schrikken." In haar dorp werden cafés gesloten, bij supermarkten moesten medewerkers worden getest. Allemaal omdat zij daar was geweest, vertelt Lea.

"Ik weet wel, ook ik heb het van iemand gekregen, maar je bent toch een van de eersten bij wie het echt is vastgesteld. En ik vind het heel erg rot dat ik mensen om mij heen heb besmet." Zowel haar schoonmoeder als haar man kregen corona. Haar man had weinig klachten, maar werd toch positief getest.

'Nog even volhouden'

Voor het komende jaar houdt Lea haar hart vast. "Ik hoop dat alles anders wordt als iedereen straks is gevaccineerd, maar ik ben bang dat we voorlopig nog niet van corona af zijn." Ze hoopt dat mensen zich tot die tijd zo goed mogelijk aan de maatregelen blijven houden. "Er zijn nog steeds mensen die feesten en demonstreren en dat vind ik toch wel vervelend om te zien. Die mensen snappen gewoon echt nog steeds niet wat het inhoudt en wat het voor een mens kan betekenen als je het hebt gehad."

"Tegelijkertijd begrijp ik ook echt heel goed dat het moeilijk is voor al die ondernemers; die mensen die over de kop gaan omdat de boel dicht moet blijven. Ik snap dat we allemaal echt coronamoe zijn, en terecht. Maar het blijft belangrijk dat we nog even volhouden met zijn allen."

Drie engeltjes op de schouder

Terugkijkend op een wat ze omschrijft als 'een heel raar jaar', is Lea vooral heel blij dat ze er nu nog is. "Het is raar om op dit jaar terug te kijken, maar wat ben ik blij dat ik dat nog kan. Een paar dagen ging het zo slecht met mij dat de artsen zeiden dat ze niet wisten of ik het ging overleven", vertelt ze. "Dus ik heb echt een engeltje op mijn schouder gehad, misschien wel drie!"

Voor nu hoopt ze vooral nog verder te herstellen. "Ik zie mijn toekomst goed tegemoet hoor, al zijn zijn er beperkingen waar ik mee zal moeten leven. Er zijn dingen die niet meer overgaan, zoals mijn pols. Maar ik ga gewoon zoeken naar dingen die wel kunnen. Dat komt wel goed."