Dat een stelletje opgefokte jongens eigenlijk het liefst jou en je camera in elkaar willen trappen, is ook niet mijn idee van een gezellige invulling van de dag. Maar daar heb je momenteel wel mee te maken op een aantal plekken in het oosten van Oekraine. 

Zoals bij het provinciehuis in Donetsk waar ik, cameraman Thijs Bertels en tolk-journalist Joost Bosman omsingeld worden door een meute betogers.

Wat we hier komen doen? Of we soms problemen willen? Waarom we hen, net als al die andere journalisten, weer gaan afschilderen als terroristen. Dus of we nu maar snel willen optyfen, anders gaat die camera eraan.

Business as usual?

Als je hier door de stad rondwandelt is er op het eerste oog niets, maar dan ook niets dat erop wijst dat Russische troepen aan de grens liggen, je merkt niets van ‘de gespannen sfeer’, waarover je in alle nieuwsberichten leest. Mensen gaan gewoon naar hun werk, brengen hun kinderen gewoon naar school, mannen maken gewoon ruzie met hun vrouw, vrouwen staan gewoon chagrijnig achter de kassa. Business as usual.

Maar er zijn dus een paar plekken, een paar dorpen waar de temperatuur wel fors is opgelopen. Waar betogers die voor aansluiting van het oosten van Oekraïne met Rusland zijn overheidsgebouwen bezetten. En waar het uit de hand loopt.

Diplomatieke oplossing

En dat is meteen het merkwaardige aan de politieke crisis in Oekraïne. Het lijken maar een paar mensen die voor heel veel deining zorgen en het beeld van de gebeurtenissen bepalen. Niemand weet precies hoeveel mensen er nu zo graag aansluiting willen bij Rusland. Een aantal wil dat wel en die krijgen ongelooflijk veel aandacht. De mensen die vooral willen dat er een diplomatieke oplossing komt waarbij Oekraïne en Rusland met elkaar om de tafel gaan zitten , die hoor je nauwelijks. De mensen die hopen dat meer democratie, nieuwe verkiezingen en eventueel meer zeggenschap voor de pro-Russische gemeenschap de situatie verbetert, tja, die hebben een genuanceerd geluid.

Geschreeuw

En dat geluid zinkt weg in het geschreeuw. Dat komt Moskou niet slecht uit, daar wrijven ze graag in de vlek in de hoop dat die groter wordt. Er zitten nog genoeg ‘old hands’ in Moskou die weten hoe je effectief een klein land moet destabiliseren. Staat gewoon in het handboek voor haviken. Mensen laten lezen wat ze willen lezen, mensen laten zien wat ze willen zien. De bezetters van de overheidsgebouwen geloven echt dat de nieuwe regering in Kiev alleen maar naar Amerika luistert en fascistisch is. Dat weten ze omdat ze dat hebben gehoord.

De jongens met bivakmutsen en ijzeren staven die mij het liefst in elkaar slaan weten zeker dat ik hen in mijn reportage ‘terrorist’ of ‘separatist’ noem. Niet dat ze naar EenVandaag kijken, of welke andere Europese of Amerikaanse zender dan ook, maar dat hebben ze van anderen gehoord.

Geen klappen

Onze camera doet het nog en, dankzij twee redelijk ongeïnteresseerde Oekraïense agenten die ons niet per se heel aardig vinden en gewoon geen zin in gezeik hebben, doen ik en collega’s Thijs Bertels en Joost Bosman het ook nog.

Geen klappen gekregen, gewoon wat geschreeuw en verhitte koppen. Hopen dat dat zo blijft hier. En misschien wat minder aandacht in de media voor de schreeuwers en wat meer voor mensen met een redelijk geluid, dat zou ook helpen.  

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.