Dagboek van een verpleegkundige: een positieve dag

Ze zijn de frontlinie in de oorlog tegen het coronavirus: ons zorgpersoneel. Maar hoe ziet de dagelijkse strijd eruit? Ilona Eijsink is verpleegkundige bij verpleeg- en verzorgingshuis Liberein in Glanerbrug en houdt voor ons een dagboek bij.

In het verzorgingstehuis waar Ilona werkt hebben nu 4 ouderen het coronavirus. Aan de hand van verschillende thema's houdt ze een audiodagboek voor ons bij. Elke dag is het zwaar, soms heel emotioneel maar er altijd ruimte voor een lach. Luister mee met de intrigerende verhalen.

Maandag 20 april

Positiviteit in Glanerbrug

Eindelijk eens wat positiviteit in het verzorgingstehuis. Na weken in quarantaine mogen de bewoners weer van hun kamers af en elkaar zien in de gemeenschappelijke ruimte. Verpleegkundige Ilona is blij en opgelucht om dit nieuws te mogen brengen

Ilona vertelt over het positieve nieuws van de afgelopen dagen in het verzorghuis in Glanerbrug.

Dag 8 - Dinsdag 31 maart

'Je ziet de wanhoop in hun ogen'

Verpleegkundige Ilona ziet de wanhoop in de ogen van cliënten als ze hun kamer binnenkomt. "Ze zijn dan zo blij om iemand te zien. Ik ben diegene die iemand op andere gedachten kan brengen. Dat ze niet alleen maar naar buiten zitten te staren."

De cliënten zijn zo blij om Ilona te zien. "Je ziet de wanhoop in hun ogen."

Dag 7 - Maandag 30 maart

In beweging blijven

Veel ouderen komen nog nauwelijks van de kamer af, terwijl af en toe bewegen juist heel belangrijk voor ze is. "Ik denk dat wij in de toekomst nog zwaardere zorg moeten verlenen. Door de coronatijd zullen mensen immobiel worden."

Ilona probeert ouderen in beweging te houden.

Dag 6 - Donderdag 26 maart

Ook thuis werk aan de winkel

Ilona is eindelijk even een dagje thuis bij de kinderen. "Na 51 uur werken alles bij elkaar ben ik nu twee dagen thuis. Dat is fijn, want dan kunnen zij ook even lekker hun ging doen." Ze belt nog wel even met de het verzorgingstehuis, om de puntjes op de i te zetten.

Na 51 uur alles bij elkaar ben ik nu twee dagen vrij.

Dag 5 - Woensdag 25 maart

Coronapatiënten temperaturen

"Alle cliënten zitten nog op hun kamer. Een kwart is nu niet besmet. Bij corona zie je dat de temperatuur in de avond weer omhoog gaat. Dat is ook een beetje het verraderlijke van corona. Het lijkt beter te gaan met in de avond gaat het weer omhoog. Een aantal cliënten is daarmee aan het klungelen."

Ilona vraagt was de cliënten ervan vinden dat ze nu de hele dag op hun kamer moeten zitten.

Dag 4 - Dinsdag 24 maart

Verpleegkundige én moeder: twee dochters bij opa en oma

"Ik heb twee dochters, eentje van 9 en eentje van 11. Omdat wij zoveel werken, mijn man ook, zijn ze nu bij opa en oma. Je wilt alles zo goed mogelijk doen natuurlijk. Gisteren had ik niet zo'n goede dag. Ook met de strengere maatregelen en dan de reactie van de kinderen. Ja, ik kon overal wel even om huilen."

Ik kon gisteren eigenlijk overal wel om huilen.

Dag 3 - Maandag 23 maart

Emoties lopen op door alle hartverwarmende acties

"Normaal komt elke maandag de arts op visite, maar dat gaat nu via Facetime. Het is hier heel erg stil nu, behalve de postbode die is heel druk met alle kaartjes voor de cliënten. Wat er allemaal wordt gedaan om ons staande te houden en de cliënten, ja, daar word ik emotioneel van."

Zodra ik dan thuis ben schiet ik vol van alle lieve acties.

Dag 2 - Vrijdag 20 maart

Bellen dat de afdeling dichtgaat en geen tijd voor een extraatje als douchen

"De dagen staan in het teken van een natje en een droogje, maar zoals een extraatje als douchen hebben we geen tijd. Ik moet ook de families bellen dat het verzorgingstehuis dichtgaat. Nu zetten we in op de technologie zoals videobellen", vertelt Ilona. 'Hallo, leuk dat we elkaar nu zien', klinkt het uit de telefoon.

Mijn mondkapje bewaar ik, want anders zijn ze straks echt op.

Dag 1 - Donderdag 19 maart

Vermoeidheid slaat toe en daarmee ook de angst

"Onderweg naar mijn werk merk ik dat de vermoeidheid groter wordt. En daarmee ook de angst. Wat als de mondkapjes straks op zijn? We gaan moedig verder. Het is ontzettend belangrijk om juist nu niet alleen oog te hebben voor de patiënten, maar ook voor elkaar. "

"De kamers met de besmette patiënten zitten op slot. Ik trek mijn schort aan, bril op, mondkapje voor en de handschoenen aan. Ik breng in 1 keer het hele ontbijt en blijf net zo lang tot de cliënt alles heeft wat hij nodig heeft, want hij is dement. Ik gooi na mijn bezoek al mijn attributen weg, behalve het mondkapje. Daar is nu al een tekort aan."

De vermoeidheid slaat toe en daarmee de angst ook.