Toen ik een paar dagen geleden in Los Angeles aankwam, werd ik direct gewaarschuwd. "Jullie in Europa denken dat Obama de race al gewonnen heeft! Nou, vergeet het maar!", zei een man tegen mij.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoezo? Mitt Romney zette pas geleden bijna de helft van de Amerikanen weg als 'lui', omdat ze een voorkeur hebben voor Obama. Een blunder van de eerste orde. Die fout maakt hij nooit meer goed!

De man die mij waarschuwde was een overtuigd democraat, zoals het overgrote deel van bevolking in LA. Hij kwam dus uit onverdachte hoek. Dat president Obama veel minder populair is dan wij in Nederland denken, werd ook bevestigd door de Nederlandse filmproducent Pieter Jan Brugge, die ik sprak. "Obama wordt hier gezien als een intellectueel, en dat is geen compliment!". Als hij wint, zegt Brugge, en dan komt dat omdat zijn tegenstander onsympathiek wordt gevonden. Maar Obama is stijf en heeft niet het natuurlijke volkse wat Bill Clinton wel had.

Gisteravond was ik te gast bij de Hollywood Republicans. In een obscuur zaaltje keken zo'n zeventig mensen naar het eerste grote tv debat. Romney is niet de droomkandidaat, gaven ze daar toe, want niet sympathiek en bovenden mormoon. Maar tijdens het debat groeide het enthousiasme voor hun kandidaat. Romney zat goed in de wedstrijd. Aan het einde van het debat klonk een daverend luid applaus. De Hollywood Republicans waren opgelucht. De eerste slag was gewonnen, vonden ze. En toch een beetje onverwacht.

De argumenten van Republikeinen en Democraten over en weer zijn bekend. Over de belastingen, het leger en de verplichte ziektekostenpremie. Ik lette daarom vooral op de lichaamstaal en zag dat Obama elke keer naar beneden keek, als Romney hem aanviel. Het deed me denken aan de schooljongen die schoorvoetend zijn fouten toegeeft, als de onderwijzer hem confronteert met zijn leugens. Dat Obama alleen aan het schrijven was en daarom naar beneden keek, lieten de camera's niet, of nauwelijks zien. Obama leek niet geinteresseerd in de argumenten van Romney. En Obama liet zich voor miljoenen kijkers als een schooljongen wegsturen. Althans: dat was dus het beeld.

Het beeld is allesbepalend, zeker in deze mediacratie, en ik denk dat Romney vooral om die reden is uitgeroepen tot winnaar van het debat. Wel te verstaan: in heel Amerika en niet alleen bij de Hollywood Republicans.

Op de weg terug naar het hotel hoorde ik delen van het debat terug op de radio. Gek genoeg vond ik Obama toen ineens veel overtuigender overkomen dan Romney. Het doet denken aan het debat tussen Kennedy en Nixon, begin jaren zestig. Nixon won het debat volgens de radioluisteraars, maar de tv kijker wees de zwetende Nixon af en koos massaal voor de energieke Kennedy. De geschiedenis lijkt zich te herhalen.

Het kunnen nog heel spannende verkiezingen worden.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.