Voor velen is Muhammad Ali de beste bokser aller tijden. 'The Greatest' was de toepasselijke bijnaam voor de enige die drie keer de wereldtitel veroverde bij de zwaargewichten. 

Zijn legendarische gevechten tegen Joe Frazier werden wereldwijd op televisie uitgezonden; ook in Nederland bleven de mensen er 's nachts voor wakker.

In EenVandaag twee vechtsporters voor wie Muhammed Ali een jeugdheld was: Remy Bonjasky en Ernesto Hoost. In de studio is oud televisiepresentator Ruud ter Weijden te gast. Ter Weijden ontmoette Ali meerdere malen en ging zelfs bij Ali thuis op bezoek.

Hoost over Ali: ‘Hij was een grote inspiratiebron. Toen ik klein was en naar hem keek dacht ik: “Dat wil ik ook.”’

Hij danste rond zijn tegenstander, ontweek de stoten en was een meester in het sarren. Bonjasky vernoemde zijn kinderen naar Muhammed Ali en legt tegenover EenVandaag uit wat de Ali-shuffle precies inhoudt:

De Amerikaan uit Louisville was ook buiten de ring een veelbesproken persoonlijkheid. Na 61 bokspartijen, waarvan hij er 56 won, beëindigde hij in 1981 zijn carrière. De ziekte van Parkinson nam de wereldberoemde sportman in zijn greep.

Muhammad Ali heette nog Cassius Clay toen hij in 1960 voor het eerst het wereldtoneel beklom door in Rome olympisch kampioen te worden in het lichtzwaargewicht. De 1,93 meter lange 'Louisville Lips' veroverde 4 jaar later voor de eerste keer de titel in het zwaargewicht. Hij versloeg in februari 1964 in Miami Sonny Liston.

Een turbulente periode volgde, waarin Clay zich bekeerde tot de islam en in maart 1964 zijn naam veranderde in Muhammad Ali. Als fervent tegenstander van de oorlog in Vietnam weigerde hij in 1967 een oproep om zich bij het leger te voegen. Het resulteerde in een arrestatie. Ali verloor zijn wereldtitel en zijn bokslicentie. Hij zou 3 jaar niet vechten, maar groeide in die periode wel uit tot een van de grootste rebellen van de jaren zestig.

De grote comeback in het boksen volgde In 1971. Ali daagde wereldkampioen Joe Frazier uit in een duel dat de boeken inging als 'The Fight of the Century'. Ali verloor het slopende gevecht in Madison Square Garden in New York en leed zijn eerste nederlaag als prof.

Het tweede treffen met Frazier was in januari 1974 opnieuw in Madison Square Garden. Ali won dit keer wel en mocht later dat jaar wereldkampioen George Foreman uitdagen. 'The Rumble in the Jungle' vond plaats in oktober 1974 voor een uitzinnige menigte in Kinshasa in het toenmalige Zaïre. In de achtste ronde plaatste Ali een beslissende serie stoten.

Weer een jaar later nam Ali het voor de derde keer op tegen Frazier. Bokspromotor Don King arrangeerde het gevecht tussen de beroemdheden op de Filipijnen. 'The Thrilla in Manilla' liep uit op een bruut gevecht, waarin Ali na 14 ronden tot winnaar werd uitgeroepen.

Ondanks de ziekte van Parkinson bleef Ali na zijn pensionering een geliefd en actief publiek figuur. In 1996 had hij de eer de laatste drager van de toorts te zijn bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen van Atlanta. President Bush schonk de bokser in 2005 de 'Presidential Medal of Freedom', een van de hoogste burgeronderscheidingen in Amerika. Ali trouwde in zijn leven vier keer en kreeg zeven dochters en twee zonen.

Het is nog niet duidelijk hoe het gisteravond uit de hand heeft kunnen lopen in Scheveningen. Honderden jongeren raakten in gevecht met elkaar en keerden zich tegen de politie toen die ingreep.

Statiegeld Nederland opent deze maand twee winkels waar mensen hun blikjes en flessen kunnen inleveren. De winkels moeten het makkelijker maken om de lege verpakkingen weg te brengen. Dat gaat met het huidige systeem in grote steden niet altijd goed.

Vooral in supermarkten staan nog lange wachtrijen voor statiegeldmachines. Dit zorgt soms voor irritaties tussen klanten en 'statiegeldverzamelaars'. De twee winkels in Rotterdam en Amsterdam moeten het begin zijn van een oplossing voor dit probleem. Maar hoe realistisch is die?

'Niet genoeg'

"Die twee statiegeldwinkels zijn een mooie service voor de supermarkten. Die worden zo ontlast. Maar verder lossen ze helemaal niks op van het probleem waar we nu mee zitten", zegt Dirk Groot, die met zijn stichting Zwerfinator zwerfafval probeert te verminderen. Hij vindt de nieuwe winkels een 'stap in de juiste richting', maar merkt op dat er nog veel moet gebeuren.

Volgens hem zijn er vooral in de grote steden te weinig inleverpunten. En dat is hét grote probleem. "Je kunt overal blikjes en flesjes kopen, maar je kunt ze bijna nergens inleveren. En voor een zo'n winkel ga je niet van Amsterdam-West naar het centrum lopen om je blikje in te leveren", denkt hij.

Geen innameplicht

Het kleine aantal innamepunten waar hij zo kritisch over is, zou vooral komen doordat er geen innameplicht is. Mensen zijn het namelijk niet verplicht om gebruikte blikjes, flesjes en kratten in te leveren. Het wordt niet gestimuleerd, zegt Groot.

"De verhouding tussen statiegeld en het product dat je koopt is helemaal zoek. Heel veel mensen vinden het gewoon niet de moeite waard." Juist doordat die stimulans uitblijft, wordt er weinig gedaan om meer innamepunten te creëren. En de drukte echt onder controle te krijgen.

'Hoe slechter ze het doen, hoe meer ze verdienen'

Bedrijven als Statiegeld Nederland maken winst op elk blikje en flesje dat niet wordt ingeleverd, legt Groot uit. "Ze doen niet meer dan nodig is. Ze verdienen er juist aan als er minder wordt ingeleverd."

"Al die miljoenen aan statiegeld die niet worden ingeleverd, dat blijft gewoon bij statiegeld Nederland", vervolgt hij. "Ze zeggen dat ze investeren in allerlei nieuwe innamepunten, verbetering van het systeem, enzovoort, maar daar zien we weinig van. Hoe slechter ze het doen, hoe beter ze verdienen."

Overlast en ongedierten

Een gevolg van dit systeem is dus dat de groep mensen die niet in een lange rij in de supermarkt wil staan, de statiegeldproducten in een normale prullenbak in huis of op straat gooit.

Bij dat laatste komen vervolgens 'verzamelaars' of 'jagers' kijken, die de afvalbakken op straat niet altijd even netjes achterlaten wanneer ze klaar zijn, volgens Groot. In grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam zorgt dat voor overlast en soms ongedierten.

Wettelijk verplichten

Ook stevige hulp van de politiek om dit probleem op te lossen blijft uit, zegt Groot. Hij vindt dat er meer kan worden gedaan. "Een statiegeldplicht en innameplicht, dat kun je gewoon wettelijk afdwingen. In Duitsland doen ze dat ook. Daar hebben ze het zelfs op zuivelverpakkingen."

"Er worden steeds redenen verzonnen waarom het niet kan", gaat hij verder. "Maar dat is als je iets niet wil. Als je iets wel wil, dan zoek je naar oplossingen."

'Ze hebben de kennis niet'

Wat zouden de bedrijven zelf dan moeten doen om dit op te lossen? "Meer inleverpunten", herhaalt Groot. "Maar ook moet het statiegeldbedrag omhoog en moeten platte blikjes en flessen zonder etiket worden geaccepteerd. Die mag je nu niet inleveren."

Groot roept dit vanuit zijn expertise al langer, maar volgens hem is dit nog niet doorgevoerd omdat er vaak aan de verkeerde knoppen wordt gedraaid. "Ze hebben niet de kennis van de straat, maar alleen de kennis van kantoor."