Het leek een niemendalletje, maar het was meer. De terugkomst van de Russische tennisspeelster Maria Sharapova op de verharde banen van Flushing Meadow (ooit bezit van een boer uit Vlissingen) leverde een kleine rel op.

Korte uitleg: Sharapova was in begin 2016 stout, las de berichten van WADA niet of niet goed en werd “betrapt” op het (gaap, gaap) middel Meldonium waar zo’n beetje de complete topsportwereld in Rusland op leefde.

Allemaal hartpatiënten nietwaar! Dat snappen we toch wel… Ze werd voor twee jaar geschorst, maar direct na die uitspraak brak er een vreemd mechanisme los in de tenniswereld.

Schorsing inkorten?

Aan de ene kant was er een grote groep, voornamelijk speelsters en trainers die de schorsing toejuichte, maar daarnaast waren er vooral mensen van toernooien en sponsoren die de vrouwen tenniswereld zonder de langbenige en fotogenieke Russische (die overigens al tijden in Bradenton, in Florida woont) maar niets vonden en die op een sterke inkorting van de schorsing aandrongen.

Dat laatste gebeurde: twee jaar werden omgebogen tot 15 maanden en in 2017, in Stuttgart, stond “la Sharapova” al weer op de baan. Diverse collega-speelsters haalden hun neus op voor de Russische, sommigen spraken in het openbaar schande, maar de Russische kon door blijven spelen. Echter niet in Parijs op Roland Garros en ook niet op Wimbledon. Daar hield men de deur voor haar op slot.

Ze was afhankelijk van de luim van toernooiorganisatoren en toen ze een uitnodiging kreeg voor de US Open, wist de tenniswereld hoe de vlag er in New York voorstond.

Sharapova werd een heldin - maar niet voor iedereen

Zonder ranking, zonder exceptioneel goed te spelen, zonder adelbrieven die ertoe deden werd Sharapova in New York binnengehaald als een heldin en dat zinde een groot gedeelte van de andere dames niet.

Sharapova werd in de vier rondes dat ze speelde consequent op “center court” ingedeeld en dat was een wel erg doorzichtige stap (of beter: liefdesverklaring) van de plaatselijke organisatoren om duidelijk te maken dat Sharapova voor het damestoernooi een zeer bepalende factor voor succes was. Niet alleen sportief, als ze dat al zou kunnen waarmaken, maar vooral commercieel.

Diegenen die de tenniswereld volgen, kennen de schreeuwende, zuchtende en andere verbale uithalen van Sharapova. Ze is daarin niet de enige in het circuit, maar ze scoort hoog in de afdeling hit-and-cry. Laat ik het netjes zeggen: ze is bepaald vocaal aanwezig en er is al menig half schunnige opmerking over gemaakt.

Ze is ook door haar uiterlijk opvallend (met die aantekening dat ze zich op klasse-volle wijze kleedt en vaak gedraagt) en ik weet dat zulks helemaal geen rol van betekenis mag spelen, maar dat doet het toch. Toernooibazen en televisiemensen hebben graag een wedstrijd van Sharapova pregnant en in een vol stadion op de televisie.

Dat scoort, dat haalt kijkcijfers en dus…

Het was de Deense Wozniacki (die zelf vaak ook niet over aandacht te klagen heeft) die aan de bel trok in New York. Ze viel niet haar collega af, maar zette vraagtekens achter de acties van de mensen die de wedstrijden indeelden en vooral wie waar speelde. Op welke baan dus.

Terwijl Sharapova moedig opmerkte dat ze ook op een parkeerplaats van Queens wilde spelen, zolang ze maar speelde, kon je de spanning tussen haar en het peloton aan kritische speelsters voelen.

Sharapova gaf Wozniacki nog een stevig schopje na, maar het grote publiek kreeg wat het grote publiek graag wilde: Sharapova op het Centre Court, dus in de breedst denkbare schijnwerper die er was. Niet eenmaal, maar vier wedstrijden achtereen.

Sharapova heeft invloed, ze heeft (nog altijd) vele zeer belangrijke sponsoren, ze heeft een marktwaarde die hoger ligt dan alle andere deelneemsters dit jaar in New York en dus kreeg ze een misplaatste voorkeursbehandeling.

Wie er achter de schermen gewerkt hebben aan dit hele proces zullen we nooit weten, maar dat de voormalige Meldonium-cliënte voorgetrokken werd in alleen maar het aanwijzen van de speelbaan, is duidelijk.

Eenmaal op die baan moest ze het zelf doen. Drie rondjes ging dat vrij gemakkelijk en eigenlijk boven verwachting goed, maar toen stapte, op zondag laat in de middag, de nummer zeventien van de wereld, de uit Letland komende Ananastasija Sevastova, naar voren.

In een bepaald matige wedstrijd won die kleine vrouw van het “sekssymbool” (zoals een New Yorkse krant haar herdoopte) tegenover haar. Van enige genegenheid tussen de twee was geen sprake. Oogcontact was er niet tot nauwelijks, de felicitatie van Sharapova was beneden alle gangbare temperaturen en meteen daalde er rust neer in de dames tenniswereld.

Sharapova pakte haar bullen in en ging zich voorbereiden op toernooien in China, waar men haar met grote ruikers, flinke gages en interessante sponsoraanbiedingen op staat te wachten.

En ja, ook daar zal ze een voorkeurspositie hebben, laat de andere meiden er maar vast aan wennen. En neen, het deugt niet en is licht infaam en geeft aan hoe de werkelijkheid ook in deze sport anders is dan de waarheid.

Het commerciële belang om de “mooie”, interessante, langbenige, heftig kreunende en soms de bal geheel missende Russische pregnant in je toernooi te behandelen is zo groot dat alle gangbare, sportieve en ethisch verantwoorde regels daarvoor moeten wijken.

Het is hard en vervelend dat te moeten constateren, maar het gaat (helaas) zo.

Er gaat weinig echt eerlijk in de grotemensensport, maar dat weet ik al jaren.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.