Mart op Maandag: Paasnieuws in Amerika

Het zou business as usual worden op de internetsites, in de kranten, op de radio en tv. Paassport; play-offs, de Boston Marathon kwam eraan, er werd overal gehonkbald, in de rest van de wereld voetbalden ze of reden er hard in dure auto’s…de sport van alledag werd gevolgd zoals dat altijd ging. Nu met een Paasrandje, een gele strik wellicht. Totdat… 

Twee berichten sprongen eruit en ineens, in een klap, veranderde de toon en het karakter van werkelijk alles wat in de Amerikaanse sportwereld gebeurde.

In Boston werd, na afloop van de zaterdagse middagtraining, de deur van de speelzaal dicht gedaan. Speler Isaiah Thomas, de startmotor en het geweten van de Boston Celtics, werd door ploeggenoot Avery Bradley meegenomen naar een hoekje van een zaal waar de spelers, dicht tegen elkaar staand, een gesprek begonnen.

Blijkbaar niet over lay-ups en scores, niet over de komende tegenstander van de Celtics, maar over veel dringender zaken in het leven. Over zaken die echt raken en die anders zijn dan een uitslag, een beschrijving van een zege of een toffe score.

Speler Thomas kreeg daar, in Boston, te horen dat zijn 22-jarige zuster Chyna overleden was in een freaky auto-ongeluk dat had plaats gevonden aan de andere kant van Amerika, in Tacoma in de staat Washington; de thuisstaat van de families Thomas en Bradley.

Persmensen werden, uiteraard, uiteraard, uiteraard, van de betrokken spelers weggehouden, nadat zij het nieuws via de club op nette, geserreerde wijze hadden ontvangen.

Een speler die zich opmaakt voor een play-offwedstrijd, een speler die de trainingszaal verlaat en die dan nog niets weet en dit bericht van een vriend te horen krijgt, hoor je alleen te laten of in het gezelschap van mensen die rond die speler passen.

De reacties na het uitkomen van dit nieuws waren zoals te verwachten: een tsunami aan well-wishers, mensen die de speler Thomas sterkte wenste en die het opperwezen aanriepen om iets van de uitzonderlijke smart weg te nemen. 

De Paasmorgen in sportief Amerika was triest gestemd, reacties kwamen van overal; van spelers, vrienden, coaches, van fans, van bekenden en van vele vreemden.

En meteen ook lag daar de vraag wat Isaiah Thomas zou doen op de avond van de eerste play-offwedstrijd van zijn ploeg tegen Chicago? Zou hij spelen? Of zou hij direct naar Tacoma vliegen om bij zijn familie te zijn?

Dat waren de zakelijke vragen direct na de condoleances? 

Ik las ze en begreep ze. Hoe verschrikkelijk het nieuws voor Thomas en de hem omringenden was, de tijd tikte door, de wedstrijd kwam nader en mensen, journalisten die de Celtics volgden, stelden zich die vraag: zou hij het aankunnen om te gaan spelen? Was dat moreel verantwoord? 

Zoals zo vaak, werd zo’n zware vraag door iedere lezer, door iedereen die het hoorde tot een persoonlijke vraag verbogen. Wat zou je zelf doen? 

Hoe kan een mens zijn pijn, zijn diepste pijn van plots, tragisch verlies van een familielid aan? Wat gebeurt er met je? Ben je überhaupt in staat nog zoiets triviaals te doen en een potje basketbal te spelen?

Thomas speelde op Paasavond. In een zaal die gevuld was met hem uitsluitend ondersteunende mensen. Velen droegen een Celtics shirt met nummer 4 erop, plus de naam Thomas.

Ja, hij speelde, met een klein zwart balkje op zijn shirt.

De sfeer in Boston was enerzijds om te snijden omdat eens te meer bleek dat wij mensen, als we collectief met zo’n situatie in aanraking komen, toch moeilijk weten hoe we ons precies moeten gedragen.

Thomas ging, gedurende de warming-up voor de wedstrijd, ineens naar de bank en bedekte zijn gezicht met een handdoek. Een zware, loden stilte viel in de zaal; iedereen keek naar de speler die, met zijn ploeggenoten in de buurt, een moment voor zichzelf wenste, maar zich ook goed realiseerde dat 20.000 mensen in de zaal alleen oog voor hem hadden en dat er ook nog eens vele televisielenzen op hem gericht waren.

Na een kort en tranen trekkend moment van stilte vlak voor de wedstrijd viel een lang en warm applaus over de spelers heen en moest er gewoon, ja zo heet dat dan, gewoon gespeeld worden.

Thomas speelde en presteerde.

Zijn cijfers zijn niet belangrijk, basketbal, zo zei een van zijn ploeggenoten, was niet belangrijk, er waren andere zaken in ons leven die op deze Paaszondag naar boven kwamen.

Is het gepermitteerd dat ik de uitslag van de wedstrijd noem? Dat de Celtics nipt verloren en dat Thomas een wereldwedstrijd speelde? Doet dat ertoe?

Scorebordjournalistiek met een zwart randje.

En toen kwam het tweede bericht waardoor de Amerikaanse sportwereld in een heftige surplace met het leven kwam te staan. In Mesa, Arizona had, de zeer geliefde ex-footbalspeler Todd Heap, ooit uitkomend voor de Baltimore Ravens en de Arizona Cardinals een tragedie veroorzaakt, die nauwelijks te bevatten was.

Heap reed zijn truck de oprijlaan van zijn huis op en…ja, het doet zelfs pijn zoiets op te schrijven…reed over zijn driejarige dochtertje heen. Het kind stierf even later in de armen van haar vader.

Wat er vervolgens aan ondersteunende teksten over de Internetgolven gestuurd werd, was hartverwarmend en bracht je als consument in een staat van bijna bevroren stilstand, van volkomen lege, nauwelijks te begrijpen, oorverdovende netheid. Ik weet, dat is geen officieel bestaand woord, maar ik gebruik het maar zo: nietsheid. Leegte, holle leegte.

Je probeerde je in te denken hoe die trotse, stoere, sterke vader zich voelde, hoe dit onwaarschijnlijke ongeval had kunnen plaatsvinden en de wereld stopte heel even met draaien.

Natuurlijk, ongevallen van deze vorm komen meer voor.

Een journalistiek bericht maakte me duidelijk dat in de USA jaarlijks 40 kinderen op zo’n manier om het leven komen…Ik las het en sloeg het op. Meer niet. Klotsende gevoelens voor een speler die ik alleen bij naam kende en over wie ik ook las dat hij en zijn vrouw een prachtige organisatie leidden die zich bezig hield met de opvang van kinderen die het sociaal gezien niet zo prettig hadden…

Het was Pasen. Goede vrijdag lag achter ons. Symbooljournalistiek kwam nauwelijks voor.

Eens te meer bleek dat wij allen, in die krankzinnige wereld waarin we al zolang leven en waar we levens van anderen nemen, waar we op natuurlijke manier aan ons einde komen, waar we elkaar op vunzige, stupide manier naar het leven staan…dat we in die wereld soms en ineens nauwelijks weten wat we met voorvallen waarin de dood een hoofdrol speelt moeten doen.

Koel geredeneerd: in de levens van twee min of meer bekende sportmensen in de USA werd hard ingegrepen. De dood sloeg toe en wij keken en leefden van afstand mee. We probeerden ons in te leven en raakten zelf geraakt, hoe dan ook.

Die ene vraag: wat zou je zelf doen of voelen, bleef opkomen…het maakte het bestaan er even niet makkelijker op.

Het van je afschudden als waterdruppels van een oliejas…neen, dat ging niet.

Het bleef maar in je buurt hangen, het maakte je, hoe dan ook, even week en kwetsbaar.

Het was Pasen 2017.

Onze wereld draaide door.

Traag.