Hengel uit, en beet

Mail. Beste mevrouw Hoenders, via mijn advocaat heb ik kennis genomen van uw verzoek. Ik wil u hierbij laten weten dat ik er wel voor open sta. Ik ga alleen vanavond op vakantie, ik neem aan dat het te kort dag is om dan een interview te doen. Ok, ik hoor het wel. Mvg, Abida.

Een nogal onverwacht bericht. In alle opzichten op de valreep. We waren al op zoek gegaan naar een andere gast en nu laat de vrouw van Samir A. de terrorist die in Vught vastzit voor het beramen van aanslagen, ons weten dat ze toch wil meedoen aan de zomerserie. Ik kijk op mijn horloge. Half elf. Hoe gaan we dit aanpakken? De gesprekken bereiden we normaliter iets langer voor dan een halve ochtend. We hebben ook nog geen filmpje om bij haar thuis af te spelen. En eigenlijk ook geen verslaggever. Amanda is aan het draaien en Marc en Fannie zijn andere afleveringen van de serie aan het monteren. Ik loop naar Willem Jan. Hij hoeft niet lang na te denken. Natuurlijk! Ook Abida gaat akkoord, zolang ze de mannen die meekomen maar geen hand hoeft te geven. En, zegt ze, ik doe wel mijn niqaab om, want ik wil niet herkend worden. Wij vinden het goed, het gaat ons uiteindelijk om haar verhaal en om wat er in haar hoofd omgaat. We willen haar vastleggen zoals ze is. Producer Babs belt snel cameraman Ivo, beeldredacteur Marika scharrelt archief bij elkaar en Willem Jan begint zich in te lezen.

Om twee uur worden we bij Abida verwacht. Ik ben een beetje gespannen, hoe zou de ontvangst zijn, vijandig, vriendelijk? De deur wordt opengedaan door een vrouw, een meisje eigenlijk, met hoofddoek, zonder niqaab. Ik zie een open, ietwat verlegen gezicht. En ben verrast. Zit deze lach verscholen achter de sluiers? Is dit de vrouw van een terrorist? Abida verontschuldigt zich voor de rommel en de hitte in de kamer. De ventilatoren ronken in de eenvoudige ruimte, maar toch geeft de thermostaat 31 graden aan. Als bloot geklede Nederlandse vrouw op slippers en in spijkerrokje moet ik het toch een stuk koeler hebben dan de in djelabba gehulde Abida, maar zelfs bij mij loopt het zweet al snel over mijn rug. En het interview moet nog beginnen.

Of ik Abida even de microfoon wil opspelden. Ik duik met mijn handen onder haar niqaab en trek de snoertjes door totdat er niets meer te zien is van haar zender. Willem Jan stelt zijn eerste vraag, maar cameraman Ivo onderbreekt het gesprek vrijwel meteen.

‘Sorry, dit wordt niks. De zender kraakt door de niqaab. We hadden echt een geluidsman moeten meenemen. Er moet gehengeld worden.’

Ivo en Willem Jan draaien hun hoofd vrijwel gelijktijdig naar mij. ‘Nou Joos, jij wilde toch uitbreiding van je takenpakket?’ zegt Willem Jan.

Ik krijg een lange hengel met microfoon in mijn handen geduwd en de instructie om heel stil te blijven staan en vooral ook niet mijn handen te verplaatsen. En of ik de hengel een beetje hoog wil houden en de microfoon net boven haar hoofd. Maar dan natuurlijk niet in beeld.

Take two.

En het gesprek gaat van start. Een lang, heftig, interessant en… had ik al gezegd… lang… gesprek? Met trillende bovenarmen, een kletsnat shirt, rode wangen en pijn in mijn rug heb ik staan luisteren naar de denk- en wereldbeelden van Abida, de verwondering van Willem Jan Bloem en zijn pogingen haar te begrijpen. Ik had al respect voor camera- en geluidsmensen, maar nu helemaal. Een diepe buiging voor de geluidsmannen van deze wereld, en dan vooral in hengelende toestand. Dank ben ik overigens ook verschuldigd aan Abida, die twee uur lang een bibberende microfoon recht boven haar hoofd moest zien te negeren en vooral mij moest vertrouwen dat ik het zaakje niet op haar fontanel zou laten vallen.

‘Als ik een antwoord geef dat je niet bevalt, geef je maar een tik’, zei ze nog lachend. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan. Soms had ik wel de neiging, viel ik bijna om van verbazing over haar fanatisme, maar soms vond ik haar ook zinnige dingen zeggen. Ik ben benieuwd wat u van haar vindt. En natuurlijk vooral ook van de audio.