Hardlopen om af te vallen, of hardlopen om juist van je eetstoornis af te komen, Marjolein ten Boer deed het allebei. Al zeven jaar lijdt ze aan anorexia. Nog maar driejaar geleden belandde ze door haar eetstoornis in een rolstoel. Inmiddels gaat het gelukkig beter en is ze weer met veel plezier aan het hardlopen. Het gaat zelfs zo goed dat ze wedstrijden wint en weer over een toekomst durft te dromen.

Kopje koffie

Kort geleden kwam Marjolein als eerste over de streep bij de Runnersworldloop van AV Veluwe, een wedstrijd over 10 kilometer. Iets was ze in 2014 niet had durven dromen. Ze zat toen op het dieptepunt van haar eetstoornis. De Apeldoornse atlete kwam zelfs in een  rolstoel terecht door zware bloedarmoede. Ze dacht zelfs na over euthanasie. “Ik stond echt voor een keuze; wil ik zo nog langer door of wil ik stoppen met leven.”

Uiteindelijk was het een simpel kopje koffie dat Marjolein deed beseffen dat ze nog genoeg redenen had om te leven. “Ik merkte dat ik zin had in een kop koffie. "Toen dacht ik, als ik nog zin heb in koffie, is er meer waar ik weer zin in kan krijgen. Ik besefte dat ik niet dood wilde, maar dat ik niet op deze manier wilde leven." 

Rennen als levensdoel

Ten Boer pakte alle hulp van klinieken, vrienden en familie aan en krabbelde langzaam weer een beetje op. Ze kon zelfs haar grootste passie, het hardlopen, weer oppakken. “Ik heb echt een poos gelopen om af te vallen. Maar op een gegeven moment kreeg ik weer plezier in het lopen. Rennen is nu juist mijn motivatie om te eten. Het is mijn levensdoel.” Marjolein weet dat ze meer moet eten om te kunnen blijven hardlopen. Haar lichaam heeft het zwaar te verduren gehad door de ondervoeding. Maar eten blijft een worsteling voor haar. “De eetstoornis gaat nooit weg, het blijft een eeuwig gevecht. Ik moet tegen dat stemmetje in mijn hoofd blijven vechten dat zegt dat ik niet te veel mag eten.”

De atlete is ervan overtuigd dat het haar lukt. Met de hulp van haar coach, professioneel hardloper Gert-Jan Wassink durft ze zelfs weer over de toekomst na te denken. “Als ik goed ga eten kan ik zelfs weer NK’s gaan lopen. Maar dan moet ik wel echt meer voedingsstoffen binnenkrijgen.” Verder hoopt ze een voorbeeld te zijn voor anderen die met een eetstoornis kampen. “Ik wil mensen met hetzelfde probleem motiveren om je leven een positieve wending te geven."

Het is nog niet duidelijk hoe het gisteravond uit de hand heeft kunnen lopen in Scheveningen. Honderden jongeren raakten in gevecht met elkaar en keerden zich tegen de politie toen die ingreep.

Statiegeld Nederland opent deze maand twee winkels waar mensen hun blikjes en flessen kunnen inleveren. De winkels moeten het makkelijker maken om de lege verpakkingen weg te brengen. Dat gaat met het huidige systeem in grote steden niet altijd goed.

Vooral in supermarkten staan nog lange wachtrijen voor statiegeldmachines. Dit zorgt soms voor irritaties tussen klanten en 'statiegeldverzamelaars'. De twee winkels in Rotterdam en Amsterdam moeten het begin zijn van een oplossing voor dit probleem. Maar hoe realistisch is die?

'Niet genoeg'

"Die twee statiegeldwinkels zijn een mooie service voor de supermarkten. Die worden zo ontlast. Maar verder lossen ze helemaal niks op van het probleem waar we nu mee zitten", zegt Dirk Groot, die met zijn stichting Zwerfinator zwerfafval probeert te verminderen. Hij vindt de nieuwe winkels een 'stap in de juiste richting', maar merkt op dat er nog veel moet gebeuren.

Volgens hem zijn er vooral in de grote steden te weinig inleverpunten. En dat is hét grote probleem. "Je kunt overal blikjes en flesjes kopen, maar je kunt ze bijna nergens inleveren. En voor een zo'n winkel ga je niet van Amsterdam-West naar het centrum lopen om je blikje in te leveren", denkt hij.

Geen innameplicht

Het kleine aantal innamepunten waar hij zo kritisch over is, zou vooral komen doordat er geen innameplicht is. Mensen zijn het namelijk niet verplicht om gebruikte blikjes, flesjes en kratten in te leveren. Het wordt niet gestimuleerd, zegt Groot.

"De verhouding tussen statiegeld en het product dat je koopt is helemaal zoek. Heel veel mensen vinden het gewoon niet de moeite waard." Juist doordat die stimulans uitblijft, wordt er weinig gedaan om meer innamepunten te creëren. En de drukte echt onder controle te krijgen.

'Hoe slechter ze het doen, hoe meer ze verdienen'

Bedrijven als Statiegeld Nederland maken winst op elk blikje en flesje dat niet wordt ingeleverd, legt Groot uit. "Ze doen niet meer dan nodig is. Ze verdienen er juist aan als er minder wordt ingeleverd."

"Al die miljoenen aan statiegeld die niet worden ingeleverd, dat blijft gewoon bij statiegeld Nederland", vervolgt hij. "Ze zeggen dat ze investeren in allerlei nieuwe innamepunten, verbetering van het systeem, enzovoort, maar daar zien we weinig van. Hoe slechter ze het doen, hoe beter ze verdienen."

Overlast en ongedierten

Een gevolg van dit systeem is dus dat de groep mensen die niet in een lange rij in de supermarkt wil staan, de statiegeldproducten in een normale prullenbak in huis of op straat gooit.

Bij dat laatste komen vervolgens 'verzamelaars' of 'jagers' kijken, die de afvalbakken op straat niet altijd even netjes achterlaten wanneer ze klaar zijn, volgens Groot. In grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam zorgt dat voor overlast en soms ongedierten.

Wettelijk verplichten

Ook stevige hulp van de politiek om dit probleem op te lossen blijft uit, zegt Groot. Hij vindt dat er meer kan worden gedaan. "Een statiegeldplicht en innameplicht, dat kun je gewoon wettelijk afdwingen. In Duitsland doen ze dat ook. Daar hebben ze het zelfs op zuivelverpakkingen."

"Er worden steeds redenen verzonnen waarom het niet kan", gaat hij verder. "Maar dat is als je iets niet wil. Als je iets wel wil, dan zoek je naar oplossingen."

'Ze hebben de kennis niet'

Wat zouden de bedrijven zelf dan moeten doen om dit op te lossen? "Meer inleverpunten", herhaalt Groot. "Maar ook moet het statiegeldbedrag omhoog en moeten platte blikjes en flessen zonder etiket worden geaccepteerd. Die mag je nu niet inleveren."

Groot roept dit vanuit zijn expertise al langer, maar volgens hem is dit nog niet doorgevoerd omdat er vaak aan de verkeerde knoppen wordt gedraaid. "Ze hebben niet de kennis van de straat, maar alleen de kennis van kantoor."