Op vrijdag was er een verrekt aardig onderwerp op de radio. Ik luisterde naar een journalistenforum en daar werd de positie van onze minister van defensie besproken.

Het was op radio 1, maar wie de collega’s waren die daar kwistig met meningen strooiden, kon ik niet opmaken, want ik luisterde precies de tijd die het ons kostte om van de dierenarts naar huis te rijden en daarin viel geen aangesproken naam van een der sprekers en ik herkende geen stemmen. Vandaar. Het was wel een zeer boeiend verhaal, waar je er overigens te weinig van op de radio hoort, maar dat terzijde.

De plaats van de minister werd besproken. Dat ze “een goede minister” was, werd nadrukkelijk gesteld. Dat ze vaak niet helemaal goed uit haar woorden kwam was een ander ding, waar men niet echt over viel, maar toen volgde een tussendoor-opmerking van een der heren dat ze wel een speciaal plaatje maakte met haar figuur op een tank gefotografeerd, dat dus sloeg de plank geheel mis. Dat wil je dus juist niet horen in zo’n programma, maar het werd wel gezegd. Echt waar.

Het zal mij een zorg zijn hoe ze eruit ziet, denk ik dan maar. Als ze haar vak maar heel goed uitoefent. En eerlijk gezegd twijfel ik daar zeer aan, maar dat is alleen maar mijn gevoel. Hoe dat komt? Ik zat ooit in een zondagse Jinek-uitzending samen met mevrouw Hennis en daar escaleerde bepaalde zaken (al dan niet autocue gebruik), maar dat was lang niet het belangrijkste wat ik van die uitzending overhield. Dat betrof inderdaad haar tamelijke onzekerheid en de snelle gesprekken met de dienstdoende voorlichter die ze meegenomen had. Ik denk dat ik het toen licht gênant vond.

Vanaf die tijd heb ik haar aan het werk gezien en steeds weer denk ik terug aan die zondag, jaren terug. Misschien niet eerlijk, maar het gebeurt steeds weer. Dat heet, meen ik, “een stigmatiserend voorbeeld.” Ik heb toen een beeld van haar gekregen en dat is geen prettig beeld gebleken; onzeker vooral en dat kan je haast niet bij haar positie plaatsen. Dat beeld blijkt dus te blijven hangen en wordt op vrijdag versterkt door wat er in het Radio1 verhaal gebeurt.

Een der sprekers blijkt twitterbeelden gezien te hebben die een collega van RTL de wereld heeft ingestuurd. Die beelden tonen de minister tijdens het gesprek, maar dat onderdeel is niet in de RTL-televisie-uitzending te zien geweest. De mannen in het radioprogramma vinden het niet kunnen dat hun RTL-collega deze eerder niet uitgezonden beelden WEL op een twitterkanaal toont.

Dat wordt in de radiostudio onder de gordel genoemd, dat hoort niet. Er volgt een korte discussie hoe dubbel de RTL-man heeft gehandeld, maar wat doet de eindredacteur van het radioprogramma? Die pakt de brandende fakkel aan en zendt de gesproken tekst van de tweet in zijn eigen uitzending uit.

Dus het was eerst onder de gordel, maar omdat het uitgezonden is, laten we nu verder de gordel met rust en herhalen we gewoon wat iedereen had kunnen zien en horen. Dat is toch ook onder de gordel. Toch? Het verhaal gaat in Nederland rondtollen, velen bemoeien zich ermee. DWDD pikt het ook op en laat de tweet van de RTL-collega in zijn totaliteit zien. Het bevestigt veel voor me. Het is geen beste beurt van de bewindsvrouw, hoe je het ook bekijkt.

Niet alleen haar woorden bevestigen enige onzekerheid, maar haar cri de coeur naar een buiten beeld verblijvende voorlichtster versterken dat onzekere gevoel. Bij haar en ook bij de kijker. In ieder geval bij mij waarbij ik ook nog wijs op haar gehele gedrag voor de camera…gespannen, onzeker en trachtend zich zelve onder controle te krijgen en te houden. Dan zie ik bij het NOS Journaal het hoofd van de Nederlandse strijdkrachten, keurig in overhemd en baret, bij de ouders van een van de overleden militairen aanbellen. Ook daar krijg je als kijker blaasjes bij.

Uitgerekend vandaag gebeurt dat. Vandaag…hoe lang is de inhoud van het rapport over Mali bij de baas bekend? Had dat bezoek bij de ouders niet eerder moeten plaatsvinden en gaarne zonder de aanwezigheid van een camera en microfoon? Ja, natuurlijk, had dat gemoeten, maar de slippers, uitglijders en foute beslissingen volgen elkaar nu in sneltreinvaart op. De premier toonde ook nog een staaltje van goochelen met woorden door voortdurend te stellen dat de minister zichzelf heel goed kon en kan verdedigen. Dat is een vrij flinke en liberale opmerking natuurlijk of betekende dat eigenlijk dat de touwtjes al langzaam losgesneden werden?

Neen, dan Lodewijk Asscher. Die bedacht dat de laatste dagen van het demissionaire kabinet nog wel wat opgevrolijkt konden worden door weer een stekelig ruzietje tussen twee bloedgroepen die niet lang geleden om het hardst hadden geroepen dat samen regeren toch wel een leerzame tijd was geweest.

Ga weg…

Kortom: een uiterst trieste zaak rond twee overleden militairen in Mali, bracht aan het licht dat het een zooitje is bij defensie. Mevrouw Jeanine Hennis is verantwoordelijk voor die club (sorry voor het woord) en dient haar verantwoordelijkheid te nemen. Neen, ik maak niet uit dat ze moet opstappen, ik zeg dat ze haar verantwoordelijkheid moet nemen. En eigenlijk moet Mark Rutte dat ook doen. Dat zou nog eens een flinke en leuke wasbeurt in Den Haag zijn, nietwaar?

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.